ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 76

เสียงเพลงของตงฟางเสวี่ยเพิ่งจบลง ภายในคอนเสิร์ตก็มีเสียงโห่ร้องอย่างบ้าคลั่งของเหล่าแฟนคลับดังขึ้นมา

หลังเธอร้องเพลงเสร็จแล้ว ไม่ได้ลงจากเวทีเช่นที่ผ่านมา แต่ยืนอยู่ที่เดิม แนะนำนักร้องที่จะขึ้นเวทีคนต่อไปด้วยความจริงจัง

เหล่าผู้ชมในคอนเสิร์ตต่างก็แปลกใจอย่างมาก

เพราะนักร้องที่มาร้องร่วมทั่วไป จะถูกแนะนำโดยเจ้าหน้าที่โดยตรง

ปกติแล้วตงฟางเสวี่ยร้องเสร็จก็จะไปทันที ประหนึ่งสายลมพัดวูบ

ตอนนี้ เธอกลับอยู่ต่อเพื่อแนะนำคนคนนั้น มันไม่ปกติเอาเสียเลย

ผู้ชมแทบจะทุกคนต่างก็ฉงนสนเท่ห์ สงสัยว่าเป็นนักร้องแบบไหน ตงฟางเสวี่ยถึงกับต้องแนะนำด้วยตัวเอง

จากนั้น ผู้ชมทั้งหลายก็เกิดความประทับใจต่อนักร้องที่ใกล้จะขึ้นเวที จากคำพูดของตงฟางเสวี่ย

เขาเป็นนักร้องที่เพิ่งเดบิวต์ เขามีศักยภาพอย่างยิ่ง!

เพลงที่เขาจะร้องต่อไปนี้ จะสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผู้ชมทุกคน!

ตงฟางเสวี่ยลงจากเวทีแล้ว เธอยื่นไมโครโฟนให้อันหลิน มองเขาด้วยสายตาให้กำลังใจ พูดเสียงเบาว่า “สู้ๆ!”

อันหลินพยักหน้ายิ้มๆ จากนั้นก้าวเท้า เดินมาถึงกลางเวที

พอเขาขึ้นเวที เสียงโห่ร้องอย่างอุ่นหนาฝาคั่งดังระงมทั่วฮอลล์

หากไม่ได้ยืนที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่มีทางรู้เลยว่าเสียงโห่ร้องแบบนั้นมันทำให้ใจสั่นไหวมากแค่ไหน

เสียงที่เปล่งออกมาอย่างพร้อมเพรียงของผู้ชมแปดหมื่นคน ทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ

แววตาเป็นประกายระยิบระยับของผู้ชมแปดหมื่นคน ทำให้เขาตื่นเต้นแทบแย่

แท่งไฟสีขาวเคลื่อนไหวอย่างมีจังหวะ เป็นดุจแดนหิมะอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา และเหมือนผืนทะเลสีขาวไร้ที่สิ้นสุด ตระการตาอย่างยิ่ง

อันหลินเพิ่งเคยได้สัมผัสเวทีใหญ่เช่นนี้ครั้งแรก ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่า เมื่อยืนบนเวที เผชิญหน้ากับผู้ชมแปดหมื่นคน มันเป็นความรู้สึกอย่างไร

“สวัสดีครับ ผมชื่ออันหลิน ลำดับต่อไป ผมจะร้องอะแคปเปลลา ชื่อเพลงว่า ‘พระคัมภีร์เต้าจ้าง’”

อันหลินมองท้องทะเลสีขาวตรงเบื้องหน้า รวบรวมสติแล้วพูดขึ้นมาช้าๆ

เมื่อสิ้นประโยคนี้ ก็สร้างความฮือฮาให้กับที่นั่งผู้ชมอย่างใหญ่หลวง

“คุณพระ ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม นักร้องคนนี้จะร้องอะแคปเปลลาในคอนเสิร์ตเสวียเสวี่ยงั้นเหรอ”

“นี่เป็นเซอร์ไพร์สที่เสวียเสวี่ยบอกว่าจะให้พวกเราเหรอ คงไม่ใช่เรื่องตกใจหรอกนะ!”

“อันหลินเป็นใคร จะว่าไปในประเทศมีนักร้องชื่อนี้ด้วยเหรอ”

“ฉันค่อนข้างสนใจว่า ‘พระคัมภีร์เต้าจ้าง’ เป็นเพลงอะไร เนื้อหาคงไม่ใช่คัมภีร์โบราณของลัทธิเต๋าหรอกนะ…”

“ฉันจะคอยดูว่า ผู้ชายคนนี้จะร้องอะแคปเปลล่าออกมาเป็นยังไง”

…

ไม่ใช่แค่ผู้ชมในฮอลล์ที่พูดคุยกันเซ็งแซ่ แม้แต่ตงฟางเสวี่ยที่จับจ้องอันหลินอยู่หลังเวทีตลอดเวลา ก็สะดุ้งโหยงเช่นกัน

ทำไมอันหลินถึงเลือกเพลงที่ไม่เคยได้ยิน แถมจะร้องอะแคปเปลลาอีกด้วย…จะทำอะไรกันแน่!

“พี่หลิว นี่มันเรื่องอะไรกัน” คิ้วของตงฟางเสวี่ยขมวดเป็นปม พูดเสียงเย็น

ตอนนี้พี่หลิวเองก็ทำหน้ากระอักกระอ่วน ตอบทันควันว่า

“คุณอันหลินร้องขอ เขาบอกว่าเขาควบคุมสถานการณ์ได้…”

“ร้องอะแคปเปลลาควบคุมสถานการณ์ได้ด้วยเหรอ” ตงฟางเสวี่ยมองร่างบนเวที แววตาฉายความกังวล

นี่ไม่ใช่การแข่งขันในรั้วโรงเรียนอะไรนั่น แต่เป็นคอนเสิร์ตที่มีผู้ชมนับแปดหมื่นชีวิต จะเล่นเป็นเด็กแบบนี้ได้จริงๆ เหรอ

อันหลินที่ยืนอยู่บนเวที ณ เวลานี้

เขามองข้ามเสียงวิจารณ์ที่ดังต่อเนื่องไม่ขาดสายดุจริ้วคลื่นบนที่นั่งผู้ชม ปรับลมหายใจ จากนั้นเปล่งเสียงออกมาช้าๆ

“ให้จิตสงบอยู่ในสภาวะว่างเปล่า การเกิดขึ้นของทุกสรรพสิ่ง ท้ายที่สุดก็ต้องกลับสู่ความว่างเปล่า ผู้คนคับคั่งสำราญกับเครื่องเซ่นหลังสังเวย ประหนึ่งทิวทัศน์อันงดงาม แต่ข้ากลับตัวคนเดียว ไม่ประสีประสาเช่นเด็กแรกเกิด…”

เสียงใสเจือความน่าฟังดังขึ้น สะท้อนก้องฮอลล์คอนเสิร์ต

อันหลินเริ่มร้องแล้ว ผู้ชมแปดหมื่นคนต่างก็ได้ยินเสียงร้องของเขา

ผู้ชมทั้งแปดหมื่นคนในฮอลล์ล้วนงงเป็นไก่ตาแตก…

“คุณพระ เขาร้องอะไรของเขา ทำไมฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย…”

“อืม ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว!”

“เพลงนี้ฉันฟังออก เป็นประโยคจาก ‘พระคัมภีร์เต้าจ้าง’ จริงๆ!”

แค่อันหลินเริ่มร้อง ผู้ชมก็ครึกครื้นขึ้นมา เสียงพูดคุยดังไม่ขาดสาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน