ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 78

ภารกิจแดนมนุษย์ของสรวงสวรรค์สำเร็จแล้ว หิ้วสินค้าให้พวกศิษย์พี่ก็เสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

ตอนนี้อันหลินเรียกได้ว่าผ่อนคลาย ได้รับอิสระอีกครั้ง

ในวันที่อากาศสดใส เขาสวมชุดลำลอง ขึ้นรถไฟหัวกระสุนมุ่งหน้าสู่เมืองซานเฉิง

ธุระของสรวงสวรรค์เสร็จสิ้นแล้ว

ตอนนี้ เขาก็จะบอกลาเรื่องราวในแดนมนุษย์แล้วเช่นกัน

จะว่าไป ที่เขาได้สัมผัสกับโลกใบใหม่เอี่ยม ต้องขอบคุณหนี้สี่ล้านสองแสนที่พ่อสารเลวทิ้งไว้

พ่อของอันหลินชื่ออันหมิงชวน เมื่อก่อนเป็นประธานบริษัทก่อสร้างเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ตอนที่แม่เขายังไม่จากไป ชีวิตของเขาก็นับว่าสุขสงบทีเดียว อย่างน้อยก็กินอิ่มนอนอุ่น

แต่ว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งหนึ่งพรากชีวิตของแม่ไป

พ่อของเขาก็กลายเป็นทุกข์ระทมอย่างยิ่งเพราะสาเหตุนี้ ถึงขั้นว่ามีนิสัยติดการพนันเพราะอยากคลายเครียด อยากปลดปล่อยอารมณ์

การพนันทำให้เกิดความโลภ พ่อของเขาก็เช่นกัน

ทุกครั้งล้วนหวังอยากได้มากกว่าเดิม แต่ที่จริงแล้วเพียงต้องการทดแทนเงินที่เสียไปให้ได้มากขึ้นก็เท่านั้น

เล่นพนันจนหมดทรัพย์สิน ไม่เป็นไร จำนองบ้าน พยายามเล่นเพื่อให้ได้ทรัพย์สินกลับมา

จากนั้น ก็เล่นพนันจนเสียบ้าน

เมื่อไม่มีบ้านแล้วทำอย่างไร จะนอนข้างถนนงั้นเหรอ

ต้องเอาบ้านกลับมาให้ได้สิ!

สุดท้าย ติดหนี้สี่ล้านสองแสน…

ไม่มีปัญญาคืนเงิน มีแต่คิดหาทางหนี

ก่อนหนี อันหมิงชวนยังโทรมาบอกอันหลินว่า “หลินจื่อ พ่อติดหนี้ข้างนอก พ่อจะหนีไปกบดานก่อน แกเองก็รีบซ่อนตัว!”

อันหลิน “พ่อ ติดหนี้เท่าไร”

อันหมิงชวน “สี่ล้านสองแสน!”

อันหลิน “…ให้ตายเถอะ! พ่อบ้าไปแล้วหรือไง!”

จากนั้น อันหลินก็วางสายด้วยความโมโห

จะให้เขาซ่อนตัวงั้นเหรอ คาบเรียนในมหาวิทยาลัยชิงหัวล่ะ ไม่เข้าเรียนงั้นเหรอ

คนที่ติดหนี้คือพ่อ ทำไมเขาต้องหลบด้วยล่ะ

อันหลินเลือกไปเรียนต่อ

ต่อมา เขาก็ถูกคนทวงหนี้จับตัว…

พวกเขาไม่สนใจสังคมกฎหมายอะไรเทือกนั้นหรอก ไม่พูดพร่ำทำเพลงลากไปใช้แรงงานทันที

อันหมิงชวนไม่คืนหนี้ไม่มีปัญหา อย่างไรเสียลูกชายแกก็ต้องเหนื่อยตายอยู่ที่นั่น

ไม่คืนหนี้หนึ่งวัน ลูกชายแกก็จะทุกข์ทรมานราวกับไม่ใช่คนเพิ่มขึ้นอีกวัน!

อันหลินทนทุกข์ทรมานไม่ไหว จึงหนีออกมา

สุดท้าย เขาก็เจอกับคนที่เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของเขาไปอย่างสิ้นเชิง บนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง

อันหลินย่างเดินบนถนนสูงๆ ต่ำๆ ของเมืองซานเฉิง ย้อนความทรงจำในอดีต

ทั้งๆ ที่ผ่านไปไม่ถึงปี แต่มองจากตอนนี้ กลับเหมือนว่าผ่านไปเนิ่นนานแล้ว

อดีตที่จับฝุ่นถูกขุดขึ้นมาช้าๆ ราวกับอยู่อีกโลกหนึ่ง

สุดท้าย เขาก็หยุดอยู่หน้าประตูของตึกหลังใหญ่

เมื่อแหงนหน้ามอง ด้านบนมีป้ายเขียนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า ‘บริษัท ก่อสร้างหงต๋า มหาชาจำกัด’

“เฮ้อ ที่นี่แหละ” อันหลินถอนหายใจแล้วเดินเข้าไป

ภายในห้องทำงานที่ตกแต่งหรูหรา ชายอายุราวๆ ห้าสิบคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังจิบชาพลางอ่านรายงานไตรมาสของบริษัท

เขาเป็นประธานของบริษัทนี้ ชื่อจางหงเทา

จู่ๆ โทรศัพท์ก็แผดเสียง

เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากประชาสัมพันธ์ จางหงเทาจึงกดรับ

จางหงเทาสำลักน้ำชา “อันหลินงั้นเหรอ เร็วเข้า! ให้เขาเข้ามา!”

ข้างๆ โต๊ะชา มีชายฉกรรจ์อีกคน เมื่อได้ยินชื่อของอันหลินนัยน์ตาก็แววโรจน์ “เจ้าเด็กอันหลินคนนี้ อันตรธานหายไปหลายเดือน จู่ๆ ก็เป็นฝ่ายโผล่หัวมาเองงั้นเหรอ”

ชายฉกรรจ์คนนั้นคือหวงเฟยเปียว หัวโจกคนที่ตามล่าอันหลินก่อนหน้านี้นี่เอง

ไม่นาน ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเคาะประตูแล้วเข้ามา

เมื่อจางหงเทากับหวงเฟยเปียวเห็นผู้มาเยือน ก็นิ่งไปเล็กน้อย

รูปร่างหน้าตายังคงเหมือนเมื่อก่อน แต่ออร่ากลับแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน