ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 89

เซียนพสุธามิ่งหยวนเป็นอาจารย์วิชาโหราศาสตร์ ดวงชะตาที่เขาทำนายแม่นยำว่าเทพพยากรณ์ผู้แม่นยำแน่นอน

และเป็นเพราะเหตุนี้ พออันหลินได้ยินก็งุนงงทันที

ผ่านไปพักใหญ่ เขาก็ถามด้วยใบหน้าอมทุกข์ว่า “อาจารย์…ข้าถอนตัวได้หรือไม่…”

เซียนพสุธามิ่งหยวนยิ้มบางๆ “บางครั้ง ยิ่งเจ้าหลบหลีกบางอย่างไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ก็จะยิ่งหลบไม่พ้น เส้นวาสนาอันไร้รูปร่าง อาจจะเชื่อมต่อกันได้สำเร็จ เพียงเพราะการหลบหนีของเจ้าก็เป็นได้…”

“อาจารย์มิ่งหยวน พูดภาษาที่ข้าเข้าใจหน่อย” มุมปากของอันหลินกระตุก

“อืม เจ้าถอนตัวไม่ได้ เรื่องนี้ข้ายุ่งไม่ได้” เซียนพสุธามิ่งหยวนตอบสั้นกระชับ

อันหลิน “…”

เซียนพสุธามิ่งหยวนตบบ่าอันหลิน แสดงสีหน้าให้กำลังใจ “เหรียญมีสองด้านเสมอ หลายครั้งที่อันตรายมักจะหมายถึงโอกาส หากมีประสบการณ์ครั้งนี้ ไม่แน่ว่าพวกเจ้าอาจจะเติบโตกว่าเดิมก็ได้!”

“ขอบคุณอาจารย์ที่ชี้นำ!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สภาพจิตใจของอันหลินก็ดีขึ้นมาบ้างแล้ว จึงพูดด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ

เซียนพสุธามิ่งหยวนพยักหน้ายิ้มๆ

อันที่จริงเขาจำนักเรียนอันหลินคนนี้ได้อย่างแม่นยำ คู่หูหนึ่งคนหนึ่งสุนัข ต่อต้านโชคชะตาอย่างอาจหาญ จนบัดนี้ยังคงติดตา ทำให้เขาเข้าใจโชคชะตาลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงชื่นชมชายหนุ่มที่มักจะทำเรื่องเหนือความคาดหมายคนนี้อย่างยิ่ง…

บางทีในการเดินทางครั้งนี้ชายหนุ่มคนนี้อาจได้ประโยชน์ยิ่งกว่าเดิมก็ได้…

…

วันต่อมา เมื่อสวีเสี่ยวหลานกับเซวียนหยวนเฉิงกลับมาแล้ว

อันหลิน เซียนพสุธาเยว่อิ่ง เซียนพสุธามิ่งหยวน สวีเสี่ยวหลานและเซวียนหยวนเฉิง ก็มุ่งหน้าไปที่บ่อน้ำโบราณแห่งทิเบต

ภารกิจนี้เป็นปฏิบัติการเดี่ยวของสรวงสวรรค์ เถียนหลิงหลิงกับตงฟางเสวี่ยจึงไม่ได้ตามไป

อันหลินถือรูปถ่ายของหลินอี้ที่เถียนหลิงหลิงให้มา สัญญาว่าหากเจอหลินอี้ และหลินอี้กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจะต้องหาทางช่วยหลินอี้ให้พ้นจากอันตรายแน่นอน

ต่อมา อันหลินกับสวีเสี่ยวหลานก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนตำราของเซียนพสุธาเยว่อิ่ง จากนั้นเหาะไปที่ทิเบต

เซวียนหยวนเฉิงกับเซียนพสุธามิ่งหยวนขี่กระบี่ เหินเวหาตามหลังมาติดๆ

ทิเบตอยู่สูงเหนือระดับน้ำทะเลร่วมสี่พันกว่าเมตร มีสมญานามว่าหลังคาโลก

แต่จุดหมายปลายทางของพวกเขาคือบ่อน้ำโบราณ ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาสูงกว่าระดับน้ำทะเลหกพันเมตร

หลังผ่านมาแล้วหนึ่งชั่วโมง สิ่งที่พวกอันหลินเห็นคือ ภูเขาหิมะที่ทอดตัวยาวเหยียด

เมื่อระดับความสูงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โทนสีท้องฟ้าก็เริ่มปลอดโปร่งสดใส

ด้านบนมีพืชพรรณและสัตว์บางตา มีเพียงแต่เศษก้อนหินและธารน้ำแข็ง

“จุดหมายอยู่ข้างหน้านี้แล้ว!”

เซียนพสุธาเยว่อิ่งบังคับตำราให้ร่อนลงช้าๆ จากนั้นก็โพล่งขึ้นมา

อันหลินทอดมองออกไป เห็นบ่อน้ำบ่อหนึ่ง

เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมบ่อน้ำบ่อนี้ถึงชื่อบ่อหยกโบราณ เมื่อทอดสายตามองไป มันเหมือนหยกมรกตโบราณ เกลี้ยงเกลาและโปร่งใส มีลวดลายดุจระลอกคลื่น

แม้บริเวณโดยรอบจะเย็นยะเยือก แต่น้ำบ่อนี้กลับดูนุ่มนวลอบอุ่น ชวนให้เกิดความรู้สึกอิ่มเอม

หากไม่ใช่เพราะลักษณะทางภูมิศาสตร์สูงชันและขรุขระ สัญจรไม่สะดวก ที่นี่อาจจะกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเลื่องชื่อก็ได้

ตอนนี้มีนักพรตมนุษย์หลายคนอยู่ละแวกบ่อน้ำโบราณ พวกเขาเป็นนักพรตที่เดินทางมาเพื่อตรวจสอบน้ำบ่อนี้

เมื่อพวกเขาเห็นพวกเซียนพสุธาเยว่อิ่งลอยลงมาจากฟ้า ใบหน้าก็ฉายความนับถือยำเกรง

นักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขึ้นไป นับว่าเป็นกลุ่มคนขั้นสุดยอดของโลกแล้ว

พวกเขาเดินทางมาที่นี่ นักพรตที่เหลือย่อมไม่กล้าไปรบกวนแน่นอน

“หึ ที่นี่มีพลังขอบเขตของนักพรตระดับแปลงจิตหลงเหลืออยู่ ท่าทางพวกเขาจะเคยมาที่นี่หนหนึ่งแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่า พวกเขาไม่ได้อะไรเลย” เซียนพสุธาพลิกตำราโบราณ หรี่ตาพูดด้วยรอยยิ้ม

ขอบเขตที่นางพูด เป็นขอบเขตส่วนตัวที่นักพรตระดับแปลงจิตสร้างขึ้นด้วยการผสานการหยั่งรู้ของตัวเอง เป็นหนึ่งในลักษณะของนักพรตระดับแปลงจิต

อันหลินมองเซียนพสุธาเยว่อิ่งที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม รู้แล้วว่าต่อไปจะเป็นช่วงเวลาแสดงฝีมือของนางแล้ว

เป็นอย่างที่คาด เซียนพสุธาเยว่อิ่งพูดต่อว่า

“ที่นี่ หากไม่มีวิชาลับ จะไม่มีทางพบความลึกลับของมัน แสงสะท้อนบนผิวน้ำ ผสานความจริงและจินตนาการ…พวกเจ้าทุกคนมานี่ มายืนกับข้า”

เซียนพสุธาเยว่อิ่งกวักมือเรียกพวกอันหลิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน