ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 88

กลางคืน อันหลินได้ทานอาหารที่ตงฟางเสวี่ยลงมือทำด้วยตัวเอง

อาหารเหล่านี้ไม่เพียงแต่เลิศรส แต่ยังมีสรรพคุณช่วยบำรุงเลือดลมอีกด้วย ทำเอาเขาชมไม่หยุดปาก

หลังกินอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว อันหลินก็รู้สึกว่าพละกำลังของตนได้รับการฟื้นฟูขึ้นมากแล้ว

ราวกับได้กินยาบำรุงกำลัง มีกำลังวังชาเต็มเปี่ยม!

จากนั้น พวกเขาสามคนก็ออกจากโรงแรม เดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนนเส้นเล็ก

ลมยามค่ำคืนพัดโชย อันหลินรู้สึกสบายไปทั้งตัว ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่งไหลเวียนไปทั่วร่าง

“ฟู่…มื้อนี้อิ่มหนำจริงๆ ขอบคุณพวกเธอมากจริงๆ”

เขาบิดขี้เกียจ พูดขอบคุณผู้หญิงทั้งสองคน

เถียนหลิงหลิงสวมเดรสสีเหลืองอ่อน เธอจับมือตงฟางเสว่ เมื่อเดินไหล่ชนไหล่กับตงฟางเสว่ ความสูงห่างกันหนึ่งช่วงหัวพอดี แลดูน่ารักเป็นอย่างมาก

เมื่อเธอได้ยินคำขอบคุณจากอันหลิน ก็ตอบทันทีว่า “เกรงใจอะไรกัน นักพรตจอมปลอม ไปท่องทิเบตกับพวกเราหน่อยไหม”

เมื่ออันหลินได้ฟังก็ชะงัก จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ พูดยิ้มๆ ว่า “เธอเป็นห่วงปรมาจารย์หลินอี้ของเธอสินะ”

เถียนหลิงหลิงพยักหน้าอย่างเก้อเขิน “แม้ลูกศิษย์มากมายของสำนักหลงหู่จะมุ่งหน้าไปทิเบตแล้ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของท่านอาจารย์ ฉันกลัวว่าเขา…”

อันหลินถอนหายใจอย่างจนปัญญา สำหรับเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าอับจนหนทาง

หลินอี้คนนี้เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งสำนักหลงหู่ เป็นนักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นกลาง

หากว่านักพรตความสามารถระดับนี้ตกอยู่ในอันตราย คิดว่าต้องเป็นปัญหาใหญ่แน่นอน ปัญหาระดับนี้นักพรตระดับกายแห่งมรรคอย่างพวกเขา จะช่วยอะไรได้เล่า

เถียนหลิงหลิงเห็นความลังเลของอันหลิน จึงฝืนยิ้ม “ช่างเถอะๆ ผอมแห้งแรงน้อยอย่างนักพรตจอมปลอม ไปทิเบตคงจะเป็นโรคกลัวความสูงอีกแน่ๆ ไม่ต้องไปหรอก”

อันหลินมองใบหน้าจิ้มลิ้มเจือความปากไม่ตรงกับใจของหญิงสาวข้างกาย คิดในใจว่าหากเขาปฏิเสธไม่ไปทิเบต เธอก็คงยืนกรานจะไปอยู่ดี

“เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้ฉันขอเตรียมตัวหน่อย จากนั้นค่อยออกเดินทางพร้อมกัน บอกตามตรง ฉันยังไม่เคยไปเที่ยวทิเบต คาดหวังมากทีเดียว” อันหลินพูดด้วยรอยยิ้ม

“จริงเหรอ!” เถียนหลิงหลิงได้ยินก็ตาเป็นประกาย ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยความดีใจ

อันหลินกำลังจะอ้าปากพูด จู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงอันคุ้นเคยแว่วมาจากบนฟ้า

“จะรอพรุ่งนี้ทำไม ออกเดินทางคืนนี้เลย!”

จากนั้น ตำราขนาดมหึมาก็ลอยลงมา มีหญิงสาวผมดำขลับนั่งอยู่ด้านบน กำลังเพ่งมองอันหลินด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

“อาจารย์เยว่อิ่ง ท่านมาได้อย่างไร!” อันหลินอุทานเสียงดัง

“เอ๊ะ หรือว่าข้ารบกวนเวลาของเจ้ากับสาวน้อยทั้งสอง”

เซียนพสุธาเยว่อิ่งกะพริบตายิ้มๆ หยอกล้ออย่างครึ้มอกครึ้มใจ

เมื่อตงฟางเสว่ได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าก็ขึ้นสีทันที

เถียนหลิงหลิงกลับตะโกนลั่นว่า “ใช่ รบกวนแล้ว จะว่าไปเธอเป็นใครน่ะ!”

อันหลิน “…”

เจ้าเด็กพูดจาเหลวไหลคนนี้ ไม่ได้ยินหรือไงว่าเขาเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าอาจารย์เยว่อิ่ง

“ฮ่าๆ น้องสาวคนนี้น่าสนใจไม่หยอกเลย”

เซียนพสุธาเยว่อิ่งมองเถียนหลิงหลิง แววตาฉายความสนใจ

“จะว่าไป อาจารย์หาข้าเจอได้อย่างไร”

อันหลินรู้แล้วว่าทำไมเซียนพสุธาเยว่อิ่งต้องมาที่นี่ นางคงจะเป็นคนที่สรวงสวรรค์ส่งมาจัดการเรื่องจักรพรรดิปีศาจ แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันเลย นางหาตำแหน่งของตนเจอได้อย่างไร

เถียนหลิงหลิงได้ยินคำว่าอาจารย์จากปากอันหลิน ก็ได้สติทันใด ใบหน้าออกอาการกระอักกระอ่วน

ในตอนนั้นเอง ก็มีชายชุดขาวอีกคนเหาะมา

“เพราะนี่คือพรหมลิขิต พรหมลิขิตทำให้พวกเราพบเจอกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน