ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 9

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 9 คนไม่เอาไหนก็มีฤดูใบไม้ผลิ[1]เช่นกัน
ตอนที่ 9 คนไม่เอาไหนก็มีฤดูใบไม้ผลิ[1…

สามวันต่อมา ในที่สุดอันหลินกับหลิวต้าเป่าก็ถูกปล่อยตัวออกจากห้องกักตัวที่มืดมนและไร้แสงตะวัน

ส่วนจ้าวหวายหยินกับต้าไป๋ เพราะแอบดูนักเรียนหญิงอาบน้ำ เรื่องราวเลวร้ายกว่า ถูกกักตัวมากกว่าพวกอันหลินสี่วัน

สำหรับเรื่องนี้ อันหลินกับหลิวต้าเป่ารู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง

พวกเขาบอกลาผู้กล้าทั้งสองในห้องกักตัวด้วยความอาลัย จากนั้นก็กลับมาใช้ชีวิตบำเพ็ญเซียนในรั้วสำนักตามปกติอีกครั้ง

อันหลินเห็นความงดงามของฤดูใบไม้ผลิในรั้วสำนัก ร้อยบุปผาเบ่งบาน มีลมเย็นสบายโชยมาบ่อยครั้ง พร้อมกับกลิ่นดอกไม้หอมจางๆ สิ่งเหล่านี้ ล้วนงดงาม

เขาสูดดมอากาศที่สดชื่นอย่างตะกละตะกลาม ในใจผ่อนคลายเหลือเกิน

“นี่แหละอิสรภาพ!” อันหลินอุทาน

“นั่นสิ ตอนนี้ข้ามีความรู้สึกเหมือนได้รับชีวิตใหม่อีกครั้ง!” หลิวต้าเป่าอุทานตาม

“อันหลิน ข้ากลับไปที่ห้องก่อนนะ

ในฐานะที่เป็นหัวหน้า พอรับตำแหน่งก็ถูกกักตัวถึงสามวัน ข้าต้องกลับไปชี้แจงกับเพื่อนๆ สักหน่อย” หลิวต้าเป่าพูดกับอันหลินยิ้มๆ

“ได้ เจ้ารักษาตัวด้วยล่ะ” อันหลินพยักหน้า

“อืม เจ้าก็ด้วย!” หลิวต้าเป่าตบไหล่อันหลิน จากนั้นก็จากไป

การอยู่ร่วมกันสามวัน ทำให้อันหลินพบว่า อันที่จริงหลิวต้าเป่าคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่น่ารำคาญ

แม้บางครั้ง เขาจะทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงผลลัพธ์ เช่นการท้ารบครั้งนี้

แต่หลังเขาสนิทกับอันหลินแล้ว กลับคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น เป็นคนจริงใจตรงไปตรงมา

ด้วยเหตุนี้เอง อันหลินกับหลิวต้าเป่าจึงกลายเป็นเพื่อนที่ไม่ตีไม่รู้จักกัน

เมื่อหลิวต้าเป่าค่อยๆ เดินออกไปไกล รอบกายก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง

อันหลินทอดสายตามองไกล เห็นอาทิตย์อัสดงจวนจะลาลับขอบฟ้า เมฆสีเหลืองทองลอยล่องรอบรั้วสำนัก แปรเปลี่ยนเป็นสลัวยิ่งขึ้น

นกกระเรียนหลายตัวโบยบินกลางนภา มีเสียงนกร้องดังแว่วๆ บ่อยครั้ง

เขายืนอยู่บนเนินของรั้วสำนัก ทอดมองทัศนียภาพอันไกลโพ้นอย่างเหม่อลอย

แสงอาทิตย์อัสดงสาดกระทบตัวเขา ฉาบร่างกายของเขาด้วยสีเหลืองอ่อน ประหนึ่งม้วนภาพวาดเก่าแก่

“อืม…สายมากแล้ว คิดว่าคาบเรียนวันนี้ใกล้จะจบแล้ว เราค่อยไปเรียนพรุ่งนี้แล้วกัน” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน กว่าอันหลินจะตื่นขึ้นจากภวังค์ รำพันเสียงเบา

สำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียนสร้างอยู่บนแผ่นดินที่ลอยอยู่กลางอากาศ ทุกครั้งที่เลิกเรียน เขาจะมองเห็นทิวทัศน์งดงามของตะวันที่ตกลงไปในทะเลหมอก ม่านเมฆส่องแสงหลากสีสัน

ได้ยินว่า ในเวลาพิเศษบางครั้ง จะสามารถมองเห็นทัศนียภาพอันตระการตาของเมฆเจ็ดสีในรั้วสำนักได้อีกด้วย

แต่อันหลินเพิ่งมาได้ไม่นาน ยังไม่มีวาสนาได้เห็นภาพที่วิเศษแบบนั้น

ทว่าแม้จะเป็นทิวทัศน์ยามสายัณห์แสนธรรมดา ก็งดงามเหนือคำบรรยาย ทุกครั้งที่เขาเห็น ในใจก็รู้สึกทึ่งอยู่เสมอ

พอกลับมาถึงที่พัก อันหลินก็เริ่มนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรทันที

กับเรื่องบำเพ็ญเพียร เขาไม่เคยเกียจคร้านเลยแม้แต่วินาทีเดียว

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะบรรลุกายแห่งมรรคขั้นสี่เมื่อไหร่ อาจเป็นพรุ่งนี้ อีกสิบปีข้างหน้า หรืออาจจะไม่มีทางบรรลุกายแห่งมรรคขั้นสี่ทั้งชีวิตนี้เลยก็ได้

แม้หนทางข้างหน้าจะเลือนราง มองไม่เห็นว่าตัวเองจะเดินไปได้ไกลแค่ไหน

อันหลินก็ไม่มีความคิดจะถอดใจแม้แต่นิด เพราะโลกใบนี้สวยงามมากไม่ใช่หรือไง

ปรารถนาอยากเห็นทัศนียภาพที่คนธรรมดาไม่มีทางได้เห็น อยากพบเจอคนที่น่าสนใจมากขึ้น อยากก้าวเข้าสู่เส้นทางของการบำเพ็ญเซียนอย่างแท้จริง เช่นนั้นแม้ความสำเร็จจะมีความเป็นไปได้แค่หนึ่งในหมื่น ตัวเองก็ต้องลองพยายามดูสักตั้ง!

ราตรีนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใด อันหลินรู้สึกว่าตอนที่ตัวเองบำเพ็ญเพียร การเพิ่มขึ้นของพลังยุทธ์เร็วกว่าที่ผ่านมาเล็กน้อย

รุ่งเช้าของวันต่อมา อันหลินเคาะประตูห้องสวีเสี่ยวหลาน

“อันหลิน เจ้าถูกปล่อยออกมาสักที!” สวีเสี่ยวหลานเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นอันหลิน นางที่กำลังสะลึมสะลือ นัยน์ตาก็เป็นประกายขึ้นมา

อันหลินเป็นเพื่อนคนแรกที่สวีเสี่ยวหลานเจอเมื่อเข้ามาฝึกตนที่สำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียน และเป็นคนที่เข้ากันได้ที่สุดด้วย

สองสามวันที่อันหลินถูกส่งตัวไป นางรู้สึกไม่ชินอยู่บ้าง