ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1096

บทที่ 1096 เริ่มปรากฏ

“ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเอง!”

จี้เซียนเสินชูกระบี่ขึ้นมา ขวางอยู่ตรงหน้าเหล่าจื่อ ความหยิ่งทะนงพวยพุ่งล้นฟ้า

เหล่าจื่อยกแส้ปัดธุลีขึ้น ลูบเคราพลางเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าเดินทางข้ามเวลาฉกฉวยดวงชะตาหลงเดินทางผิด ยังเลอะเลือนไม่รู้จักกลับตัวอีก”

จี้เซียนเสินเคยเดินทางข้ามเวลาไปท้าสู้เหล่าจื่อ ด้วยตบะระดับเหล่าจื่อย่อมรับรู้ได้ถึงขั้นที่ตอบโต้กลับได้ด้วย หากมิใช่เพราะเห็นแก่หน้าหานเจวี๋ยเขาคงข้ามเวลาไปสังหารจี้เซียนเสินแล้ว

จี้เซียนเสินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มหามรรคมีหลากหลาย มีเส้นทางอนาคตต่างกันไป เข้ามาเถอะ”

เหล่าจื่อก็ไม่พูดไร้สาระอีกต่อไป ทั้งสองกลายร่างเป็นแสงกระบี่สองสายพุ่งขึ้นไปต่อสู้อยู่เหนือฟ้าบุพกาล พุ่งขึ้นอยู่จุดสูงสุดเหนือฟ้าบุพกาล เปิดฉากต่อสู้

หากมองในแง่จำนวนยอดมหามรรค ฟ้าบุพกาลมีมากกว่าแต่ยอดมหามรรคของอนธการล้วนแข็งแกร่งยิ่ง เช่นเดียวกับเต้าจื้อจุ้น จ้าวเซวียนหยวน เจียงอี้และมู่หรงฉี่ตลอดจนเหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นที่ล้วนเคยพิสูจน์ตนในงานชุมนุมฟ้าบุพกาลแล้ว

ไม่ใช่เพียงเท่านี้ เมื่อศึกดุเดือดเริ่มเปิดฉากขึ้นก็มียอดมหามรรคเข้าร่วมมากขึ้นเรื่อยๆ

ภายในหมื่นโลกาฉายชัด

สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นปรากฏตัวขึ้นพลางเอ่ยว่า “เริ่มลุยกันแล้ว! รีบเคลื่อนย้ายไปเสริมกำลังด่วน!”

พอเอ่ยจบ เงาร่างหลายสิบร่างที่เฝ้ารออยู่ในหมื่นโลกาฉายชัดก็พากันลุกขึ้นมา พวกเขาล้วนเป็นเทพมารฟ้าบุพกาลในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สอง

กวนปู้ไป้หัวเราะเสียงดังเอ่ยไปว่า “ในที่สุดก็มาแล้ว! ไป! มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ครานี้ สำนักซ่อนเร้นต้องได้ทุกสิ่งมาครอง!”

เทพมารฟ้าบุพกาลตนอื่นๆ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเอ่ยเร่ง “เลิกวางท่าได้แล้ว รีบไปเถอะ!”

เทพมารฟ้าบุพกาลหลายสิบตนเคลื่อนย้ายไปปรากฏตัวข้างกายมู่หรงฉี่ทันที

ในเวลาเดียวกันนี้

ท่ามกลางฟ้าบุพกาล เหล่ายอดมหามรรคของฝั่งอนธการต่างนำกองทหารมารอนธการและสิ่งมีชีวิตอนธการมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ต่างกัน โลกที่อยู่ระหว่างทางถูกพวกเขาถล่มทำลายล้าง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่พบพานล้วนร่างสิ้นวิญญาณสลาย

ความสิ้นหวังและหวาดกลัวครอบงำไปทั่วฟ้าบุพกาล

หานฮวงยังคงไม่ปรากฏตัว

ภายในอาณาเขตอวิชชา เงาร่างสายหนึ่งพุ่งฝ่าออกมาจากพื้นก้นบึ้งฟ้าบุพกาล พาเงาร่างนับไม่ถ้วนปรากฏตัวขึ้นมา เงาร่างนี้แผ่รัศมีเทพเลิศล้ำ รัศมีพลังสะท้านสะเทือนอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ดูราวกับเทพสงครามที่ก้าวออกมาจากปลายทางแห่งโชคชะตา สวมเกราะทองที่สว่างเจิดจ้ามีลวดลายอักขระมหามรรค เสมือนมีเงาร่างนับไม่ถ้วนนั่งสมาธิอยู่สดับมรรคอยู่

“ฮึ่ม หานฮวง อย่าได้กำแหงนักเลย คิดจริงๆ น่ะหรือว่าตนเลิศล้ำไร้พ่ายแล้ว”

เงาร่างเกราะทองแค่นเสียงเย็นชา น้ำเสียงที่ทรงอำนาจเช่นเดียวกันก้องดังไปทั่วฟ้าบุพกาล

อีกด้านหนึ่ง ทะเลโลหิตไร้สิ้นสุดเอ่อนองขึ้นในโลกผลาญนภา กวาดพัดไปทั่วห้วงอวกาศ คืบคลานเข้าครอบคลุมสนามรบอันวุ่นวาย บุรุษคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากทะเลโลหิต ร่างเปล่าเปลือย ร่างกายส่วนล่างราวกับหยาดโลหิตเสมือนเชื่อมเป็นหนึ่งเดียวกับทะเลโลหิต ผมยาวสยายพัดปลิวว่อน ดวงหน้าเย็นชาคมคายเปี่ยมด้วยเจตนาต่อสู้ บนหน้าผากมีดวงตาสองข้างที่คล้ายกับผลึกโลหิตงอกออกมา แฝงแสงทมิฬไว้เลือนราง

“เทพมารอนธการอย่างนั้นหรือ ข้าก็อยากจะพบบ้างเหมือนกัน”

ชายสี่ตาที่อยู่ท่ามกลางทะเลโลหิตพึมพำกับตัวเอง แววตาเปี่ยมเจตนาสังหาร

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของทะเลโลหิตรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ซ้ำยังเห็นได้รางๆ ว่ากำลังขยายตัวอย่างต่อเนื่อง

ณ อาณาเขตพ้นนิวรณ์

กองทัพใหญ่ของวังจักรพรรดิกำลังเคลื่อนขบวนอยู่ในห้องอวกาศ นำทัพด้วยหานเย่ หานเหยาและหานป้าเสินสามแม่ทัพใหญ่ที่เดินอยู่ด้านหน้าสุด จักรพรรดิเทพและจักรพรรดิเซียนด้านหลังมีมากนับไม่ถ้วน ยังมีอาวุธวิเศษ สัตว์วิญญาณตลอดจนสัตว์ร้ายที่ใหญ่โตงามสง่าทรงพลังอีกมากมายเหาะล่องลอย

หานเหยาเอ่ยด้วยความสะท้อนใจ “กลิ่นอายนี้แรงกล้าโดยแท้ ไม่คิดเลยว่าในฟ้าบุพกาลจะมียอดมหามรรคซุกซ่อนอยู่มากมายปานนี้”

หานป้าเสินเอ่ยว่า “แม้ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลก็จะกวาดล้างสรรพสิ่ง แต่ไม่ได้ส่งผลเสียหายต่อเหล่าผู้ทรงพลัง อีกทั้งมีบุตรแห่งสวรรค์ผงาดขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง”

หานเย่จ้องมองไปด้านหน้า

หานเหยาสังเกตเห็นแววตาของเขาจึงเอ่ยเย้า “น้องชาย พอถึงเวลาเจ้าคงจะไม่แปรพักตร์กระมัง”

หานเย่เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่หานฮวง อีกอย่างทั้งสองก็มีนิสัยคล้ายคลึงกันจึงมักจะสนทนาธรรมกันอยู่บ่อยๆ หานเย่คือคนที่ทนรับเรื่องการทรยศของหานฮวงไม่ได้เป็นที่สุด

“ฮึ่ม จะเป็นไปได้อย่างไร! ข้าอยากจะเอาชนะเขาให้ได้มาตลอด!”

หานเย่แค่นเสียง คร้านจะสนใจหานเหยาอีก

ในขณะนั้น มีกลุ่มอิทธิพลจากโลกมหามรรคต่างๆ มุ่งหน้ามาร่วมศึกไม่ขาดสาย คิดจะสยบกองกำลังอนธการ

ก่อนที่ศึกนี้จะปรากฏขึ้น ห้วงมิติบริเวณชายขอบฟ้าบุพกาลก็เริ่มแตกร้าวออกมาแล้ว

….

ณ โลกอนธการดึกดำบรรพ์ ปราณสีม่วงล่องลอยดั่งหมอกควัน

หวงจุนเทียนนั่งขัดสมาธิมีโรงกระดูกสุมอยู่รอบกาย ก่อตัวเป็นวงล้อม