ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1062

บทที่ 1062 หานเจวี๋ยเตรียมการ

ขณะที่หานเจวี๋ยกำลังวิเคราะห์ศึกใหญ่แห่งฟ้าบุพกาลกับเหล่าคู่บำเพ็ญอยู่ หานฮวงและหานเย่ก็เผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งอีกครั้ง

ครั้งนี้เป็นกลุ่มมิ่งที่เข้าโจมตีโดยมีหลี่เต้าคงเป็นผู้นำ ยอดมหามรรคสิบคนและอริยะมหามรรคนับร้อยดาหน้าโจมตีเข้ามา รัศมีพลังที่มารวมกันอยู่ในที่แห่งนั้นทำให้ห้วงอวกาศในละแวกใกล้เคียงพังทลายอย่างต่อเนื่อง ห้วงมิติชั้นแล้วชั้นเล่าปรากฏขึ้นมาดั่งบุปผามากมายผลิบาน ทำให้ฉากต่อสู้ดูพร่างพราวยวนตา

เมื่อหานเจวี๋ยได้เห็นฉากนี้ก็รู้สึกสะท้อนใจอย่างยิ่ง

ช่วงร้อยล้านปีมานี้ฟ้าบุพกาลพัฒนาไปเร็วเหลือเกิน ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเจ้านวฟ้าบุพกาลใกล้จะฝ่าทะลวงหรือเป็นเพราะผลกระทบจากตัวเขากันแน่

เป็นยุคสมัยที่ไม่ว่าจะเป็นยอดมหามรรคหรือว่าอริยะมหามรรคล้วนมีจำนวนมากมายเกินสถิติที่ผ่านมา

พอลองคิดดูให้ดี ในส่วนนี้นับเป็นผลงานของเทพมหาทัณฑ์ เทพมหาทัณฑ์ให้การพิทักษ์ดูแลบุตรแห่งสวรรค์มากนัก ประกาศไม่ให้มีการเข่นฆ่าสกัดขวางบุตรแห่งสวรรค์แบบตัดรากถอนโคน หากสังหารแบบธรรมดาต่อให้ตายไป เหล่าผู้ทรงพลังล้วนมีวิธีรักษาชีวิตและฟื้นคืนชีพได้ กลัวก็แต่ศัตรูจะตามพัวพันไม่เลิกรา ดังนั้นด้วยกฎเกณฑ์นี้ที่เทพมหาทัณฑ์ตั้งขึ้นต่อให้บุตรแห่งสวรรค์ตายไปก็สามารถคืนชีพกลับมาได้

อัตราการรอดชีวิตของบุตรแห่งสวรรค์เพิ่มสูงขึ้น เมื่อเวลาผ่านพ้นไปจำนวนยอดมหามรรคและอริยะมหามรรคย่อมเพิ่มมากขึ้น

หากเป็นสมัยก่อน อริยะมหามรรคและยอดมหามรรคใช่ว่ามีแค่คุณสมบัติเลิศล้ำแล้วจะเพียงพอ ล้วนต้องมีกลยุทธ์สูงส่งและมีโชควาสนาเกื้อหนุนด้วย เปรียบเทียบกับตอนที่ผู้พิสูจน์มหามรรคจะก้าวผ่านบานประตูมหามรรค ในอดีตจะถูกผู้ทรงพลังอาวุโสจงใจสกัดขวางไว้ จอมเทพข่งเซวี่ยเองก็เคยถูกสกัดขวางมาก่อน

ในยุคนั้นต่อให้บุตรแห่งสวรรค์แข็งแกร่งแค่ไหน หากถูกผู้ทรงพลังสร้างปัญหาให้ก็ไม่มีทางฝ่าทะลวงได้

“ตอนนี้หลี่เต้าคงร้ายกาจมากจริงๆ เมื่อก่อนก็คิดว่าเขาแข็งแกร่งมากพอแล้ว แต่ตอนนี้กลับรุ่งโรจน์ยิ่งกว่าเดิม แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้สังกัดสำนักซ่อนเร้นแล้ว” สิงหงเสวียนเอ่ยอย่างสะท้อนใจ

ฉางเยวี่ยเอ๋อร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นั่นก็ไม่แน่ ข้าได้ยินว่าหลี่เต้าคงสังหารสรรพสิ่งไปนับไม่ถ้วน มีเพียงศิษย์สำนักซ่อนเร้นเท่านั้นที่ไม่เคยถูกเล่นงานเลย กลุ่มมิ่งทั้งหมดก็ล้วนทำเช่นนี้ คาดว่าคงเป็นผลงานของเขาแน่นอน”

เหล่าสตรีล้วนมองไปที่หานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “บางทีใจเขาอาจจะยังอยู่กับสำนักซ่อนเร้น ซึ่งก็มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้”

พอได้เห็นรอยยิ้มและวาจาเช่นนี้จากเขา เหล่าสตรีต่างเดาออกว่าเขายังติดต่อกับหลี่เต้าคงอยู่ เพียงแต่พวกนางไม่ได้เอ่ยออกไปตรงๆ

พวกนางมิใช่มนุษย์ธรรมดาเหมือนในกาลก่อนแล้ว ยิ่งตบะสูงมากเท่าไรสิ่งที่พึงหวาดกลัวก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น บางครั้งขอเพียงพูดออกไปถึงแม้รอบข้างจะไร้ผู้คนแต่ก็ยังถูกทำนายพบได้

หลี่เต้าคงไม่ด้อยไปกว่าหานฮวงเลย ภายหลังได้สำแดงโลกกระบี่ออกมา เป็นโลกมหามรรคที่ก่อตัวขึ้นจากกระบี่นับไม่ถ้วน กระบี่ทรงพลังมหาศาล ทำให้กระบี่ในโลกฟ้าบุพกาลสั่นสะท้านเกรียวกราว ราวกับกำลังจะคารวะต่อบรรพชนกระบี่ที่จุติสู่โลกา

“หลี่เต้าคง กระบี่ของเจ้าแข็งแกร่งกว่าเหล่าจื่อเสียอีก!”

หานฮวงหัวเราะเสียงดังพลางเอ่ยออกไป ได้พบหลี่เต้าคงเขาดีใจอย่างยิ่ง ในอดีตยามที่เขาออกท่องฟ้าบุพกาลเคยได้รับความช่วยเหลือจากหลี่เต้าคงอยู่หลายครั้ง เปี่ยมความประทับใจในตัวเขา

หลี่เต้าคงเหยียบอยู่บนกระบี่แสงที่ยาวนับร้อยล้านลี้ ทอดมองเงาร่างเทพมารอนธการที่เลิศล้ำโลกา ทอดถอนใจก่อนเอ่ยไปพร้อมรอยยิ้มว่า “หานฮวง เจ้าแข็งแกร่งมากจริงๆ สมกับที่เป็นบุตรชายของท่านผู้นั้น แต่การต่อสู้ในวันนี้ ข้าและเหล่าผู้กำหนดชะตาเคราะห์ไม่มีทางยอมรามือ”

“ข้าเข้าใจดี มาเถอะ ข้ายินดีรับคำท้าจากสรรพสิ่ง หากว่าข้าพ่ายศึก เช่นนั้นข้าก็ไม่คู่ควรพอจะได้เป็นเทพมารอนธการแล้ว เทพมารอนธการจะต้องเป็นตัวตนที่สะกดข่มอยู่เหนือกว่าทุกตัวตน!”

เสียงหัวเราะของหานฮวงโอหังอย่างยิ่ง ก้องสะท้อนกลับไปกลับมาในห้วงอวกาศ ล่องลอยไปไกลนัก

เหล่าผู้เฝ้ามองการต่อสู้ที่อยู่ไกลออกไปอดไม่ได้ที่จะยอมรับนับถือ

“ก็จริงนะ หากเขามิใช่เทพมารอนธการ ทอดสายตามองไปทั่วสี่โลกมหามรรคฟ้าบุพกาล พ้นนิวรณ์ อวิชชาและผลาญนภาแล้ว ยังจะมีผู้ใดคู่ควรเป็นเทพมารอนธการอีกเล่า”

“ถึงแม้คนผู้นี้จะเหี้ยมหาญ แต่พลังของเขาแกร่งกล้าถึงขีดสุดจริงๆ”

“เทพมารอนธการมีช่องว่างที่ทิ้งห่างจากสรรพสิ่งจริงๆ หรือ”

“หานฮวงก็ใช้ได้เลย แต่เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าหานเย่คนนั้นก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน น่าจะกลายเป็นหานฮวงคนที่สองในไม่ช้าก็เร็ว”

“ล้วนแซ่หานทั้งคู่ หรือว่าหานเย่จะเป็นบุตรชายของหานฮวง”