ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1117

บทที่ 1117 ห้าผู้สร้างมรรคารวมตัว

พลังของผู้สร้างมรรคาทำให้สรรพสิ่งตื่นตะลึง พวกเขาถึงขั้นที่ลืมแสดงความปิติปรีดาไปแล้ว

แม้แต่หานฮวง สื่อหยวนหงเหมิงและพวกหานหลิงก็กำลังเงยหน้ามองมือใหญ่มโหฬารน่าหวาดกลัวที่ใหญ่โตกว่าฟ้าบุพกาลข้างนั้นอยู่

มือใหญ่มโหฬารของมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญยื่นเข้าไปทางอนธการสิ้นแสง คล้ายว่าต้องการจะตะครุบพวกเขาออกไปจากฟ้าบุพกาล

อนธการสิ้นแสงที่มีร่างกายใหญ่โตเมื่อเผชิญกับมือข้างนี้แล้วดูเล็กจิ๋วยิ่งกว่าเม็ดทราย เป็นครั้งแรกที่อนธการสิ้นแสงรู้สึกถึงความหวาดกลัว มันแผดเสียงคำรามทุ้มต่ำ ร่างกายสั่นสะท้าน

ซูฉีและโจวซ่งต้าเต้าเทียนเงยหน้ามอง ตะลึงตาค้าง ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

นี่คือพลังระดับใดกัน

สามารถฝึกบำเพ็ญจนไปถึงขั้นนี้ได้จริงๆ น่ะหรือ

นี่คือความคิดที่อยู่ในใจของผู้ทรงพลังทั้งหมดในที่นี้

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังระดับนี้ หานเจวี๋ยกลับไม่ลุกขึ้นมาเลย เขายกมือขวาขึ้น ตวัดคว้าผ่านนภา ในวินาทีนั้น มือใหญ่มโหฬารของมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญพลันถูกพลังที่มองไม่เห็นคว้าเอาไว้ เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นมาจากนั้นก็พังทลายลงสลายตัวไปดั่งหมอกควัน

ฉากนี้ฉุดดึงความคิดของผู้ทรงพลังทั้งหมดกลับมา

เป็นไปได้อย่างไรกัน!

แม้แต่ผู้สร้างมรรคาที่อยู่เหนือฟ้าบุพกาลก็ยังทำอะไรเจ้าแดนต้องห้ามอันธการไม่ได้อย่างนั้นหรือ

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเงียบไปแล้ว ตอนนี้เขาก็ตกใจมากเช่นกัน แต่เขาไม่สะดวกจะแสดงออกมาต่อหน้าสรรพสิ่งทั้งปวง

หลังจากที่อนธการสิ้นแสงไม่รับรู้ถึงภัยคุกคามจากผู้สร้างมรรคาแล้วก็บ้าคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง ลิ้นที่ใหญ่ยิ่งกว่าสายธารดาราตวัดม้วนตัวอริยะมหามรรคคนหนึ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กลืนเข้าปากเคี้ยวดังกร้วมๆ

ในเวลานี้ เหล่าผู้ทรงพลังตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ห้ามหยุดมือ บุกต่อไป เป้าหมายของพวกเจ้าคืออนธการสิ้นแสง ส่วนเจ้าแดนต้องห้ามอันธการให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา!”

จ้าวซวงเฉวียนตวาดเสียงกร้าว สุ้มเสียงเปี่ยมด้วยเพลิงพิโรธ

เขาต้องการใช้โทสะข่มความหวาดกลัวในจิตใจ หากแม้แต่พวกเขาก็ตื่นตระหนกไปด้วยแล้วคนระดับล่างจะสู้ต่อไปได้อย่างไร

ชั่วขณะนั้น ศึกดุเดือดปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

แต่การเผชิญหน้ากับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการและอนธการสิ้นแสงที่แข็งแกร่งไร้พ่าย ถึงแม้เหล่าผู้ทรงพลังจะทุ่มอย่างสุดกำลังแล้วก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์เลย

สรรพสิ่งที่ชมการต่อสู้อยู่ในความฝันรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

ฟ้าบุพกาลกำลังจะล่มสลายจริงๆ น่ะหรือ

….

ณ ดินแดนเวิ้งว้าง เหล่าผู้สร้างมรรคามารวมตัวกันใต้พฤกษาเทพ สถานที่อยู่ของเจ้านวฟ้าบุพกาล

ร่างแยกของหานเจวี๋ยก็มาเช่นกัน เขาถูกเจ้านวฟ้าบุพกาลเข้าฝันไปเรียกตัว ดังนั้นจึงส่งร่างแยกที่อยู่ในอาณาเขตเต๋าที่สามไป

เขาเป็นถึงเทพผู้สร้างแล้ว ร่างแยกเหมือนร่างจริง เจ้านวฟ้าบุพกาลก็แยกไม่ออกเช่นกัน

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล มหาเทวาพ้นนิวรณ์ มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ล้วนมากันพร้อมหน้า

พวกเขามองไปที่เจ้านวฟ้าบุพกาลอย่างเงียบงัน

สีหน้าหานเจวี๋ยราบเรียบไร้อารมณ์ แต่ในใจกลับนึกสนุก

ข้าก็อยากเห็นนักว่าพวกเจ้าจะใช้แผนลับใดมาจัดการข้า!

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้วิกฤตการณ์ใหญ่หลวงมาเยือนฟ้าบุพกาล เจ้าแดนต้องห้ามอันธการผู้นั้นแข็งแกร่งกว่าผู้สร้างมรรคาทั่วไปมากนัก”

ผู้สร้างมรรคาทั่วไป…

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญสีหน้าไม่น่ามอง เขามองเห็นสายตาหานเจวี๋ย รู้สึกอับอายยิ่งขึ้นไปอีก

มหาเทวาพ้นนิวรณ์เอ่ยถาม “ท่านจัดการเขาได้หรือไม่”

เจ้านวฟ้าบุพกาลกล่าวว่า “ไม่มีความมั่นใจเต็มที่”

ยามที่กล่าวประโยคนี้ออกไป ในใจของเจ้านวฟ้าบุพกาลซับซ้อนอย่างยิ่ง

เขาดูแคลนเจ้าแดนต้องห้ามอันธการมาตลอด แต่พอเห็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการสลายพลังของมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญทิ้งได้ง่ายๆ เขาก็ตกใจขึ้นมา

เป็นไปได้อย่างไร!

ต้องทราบก่อนว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลก็ยังจัดการอย่างสบายๆ เช่นนั้นไม่ได้ มือใหญ่มโหฬารข้างนั้นมิใช่พลังวิเศษ แต่เป็นมือจากยอดสมบัติของมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ ใช้กายเนื้อต่างยอดสมบัติ ยากจะทำลายล้างได้ในการโจมตีเดียว

“อันตรายถึงขนาดนี้ เช่นนั้นข้าซ่อนตัวอยู่ในอาณาเขตเต๋าดีกว่า ทุกท่านก็ทราบดีว่าอาณาเขตเต๋าของข้าเลิศล้ำนัก คงปกป้องชีวิตเอาไว้ได้”

หานเจวี๋ยเอ่ยออกไป คิ้วขมวดแน่น