ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1155

บทที่ 1155 ตู๋กูอู๋ อาณาเขตบุตรแห่งสวรรค์

“อาจารย์ เช่นนั้นท่านว่าพวกเราสมควรตั้งสิ่งใดเป็นเป้าหมายเล่า หรือว่าท่านต้องการให้พวกเราเข้าไปร่วมแก่งแย่งอำนาจ”

ฉู่เสี่ยวชีหัวเราะแหะๆ พลางเอ่ยออกไป เขาคิดว่าชีวิตในตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ไม่มีเรื่องราวใดก็ฝึกบำเพ็ญ อยู่ว่างเบื่อหน่ายก็สามารถออกไปท่องโลกกับเฉินเจวี๋ยได้ องอาจสำราญ

หวงจุนเทียนแค่นเสียงเอ่ยว่า “เลอะเลือน พวกเจ้าบรรลุตบะระดับนี้แล้ว อาศัยเพียงมานะบำเพ็ญไม่เพียงพอพอแล้ว จะต้องบุกเบิกสร้างโลกของตนขึ้น ส่วนจะสามารถสร้างโลกได้เป็นรูปเป็นร่างหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเจ้ามีความสามารถในการบ่มเพาะมากพอหรือไม่ เมื่อมีสรรพสิ่งมากขึ้นย่อมเกิดความขัดแย้งเพิ่มมากขึ้นตาม อำนาจคือสิ่งที่ไม่อาจขาดไปได้”

ฉู่เสี่ยวชีเงียบไป รู้สึกว่าสมเหตุสมผลแต่ก็รู้สึกว่ามีตรงไหนที่ผิดไปเช่นกัน

เฉินเจวี๋ยอดถามไม่ได้ “ขอบังอาจเรียนถามผู้อาวุโส นอกจากบุกเบิกฟ้าดินขึ้นไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ น่ะหรือ”

หวงจุนเทียนเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยตอบว่า “อาจจะมี แต่ตอนนี้ยังไม่ปรากฏ ปัญหาที่เจ้าถามไม่ต่างจากกำลังถามว่านอกจากบำเพ็ญเพียรแล้วยังมีวิธีอื่นสำหรับเพิ่มความแข็งแกร่งหรือไม่

เฉินเจวี๋ยขมวดคิ้ว

หวงจุนเทียนเอ่ยว่า “แดนลับเชื่อมวิถีกับจะเผชิญเหตุเปลี่ยนแปลง เมื่อเผชิญกับกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ พวกเจ้ายากจะต้านรับไหว จงคิดหาทางเพื่อตัวเองเถิด”

พอเอ่ยจบหวงจุนเทียนก็เลือนหายไป

ฉู่เสี่ยวชีและเฉินเจวี๋ยสบตากัน ต่างมองเห็นความฉงนในแววตาของอีกฝ่าย

หวงจุนเทียนมาเพื่อเอ่ยเรื่องนี้หรือ

เฉินเจวี๋ยนั่งลงอีกครั้ง จู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “อาจจะถึงเวลาที่พวกเราต้องแยกย้ายกันแล้ว”

ฉู่เสี่ยวชีเบิกตากว้าง กล่าวไปว่า “หากเจ้าอยากตั้งกลุ่มอิทธิพล พวกเราร่วมมือกันได้!”

“พวกเราร่วมมือกันมานานมากพอแล้ว สมควรแยกย้ายกันเสียที เสี่ยวชี ทุกคนล้วนต้องมีเป้าหมายของตัวเอง สิ่งที่เรียกว่าอิสระเสรีออกจะเลื่อนลอยเกินไปแล้ว”

เฉินเจวี๋ยส่ายหน้าเอ่ยออกมา สายตาทอดมองออกไปไกลๆ ดูแน่วแน่ขึ้นมาอย่างยิ่ง ดูเหมือนเขาได้ทำการตัดสินใจบางอย่างไว้ในใจแล้ว

ฉู่เสี่ยวชีอึกอักอยากพูดแต่ก็เงียบไป เขามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเฉินเจวี๋ย ถ้อยคำมากมายติดค้างอยู่ในลำคอของเขา ไม่อาจกล่าวออกไปได้

ก็จริงดังว่า ไม่แยกจากกันยามนี้แล้วจะได้แยกจากกันยามใดเล่า

ต่อให้เป็นสามีภรรยากัน แต่จะมีสักกี่คู่เล่าที่จูงมือก้าวเดินไปด้วยกันนับล้านๆ ปี

….

วันเวลาเคลื่อนคล้อยไป การต่อสู้แก่งแย่งกันทั้งในทางลับทางแจ้งของโลกต่างๆ ล้วนไม่กระทบต่อหานเจวี๋ยเลย

เขาอยู่ภายในอาณาเขตเต๋า ฝึกบำเพ็ญอย่างสงบ เวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว

ในช่วงที่ผ่านมานี้ ระเบียบกาลเวลาก่อตั้งขึ้นสมบูรณ์แล้ว ผู้เดินทางข้ามผ่านกาลเวลาแทบจะสูญสิ้นไปจนหมด ต้นฝูซังก็กลัวจะทำให้หานเจวี๋ยผิดหวังด้วยเหตุนี้จึงควบคุมให้มิติกาลเวลาเสถียรมั่นคงขึ้น ตบะของต้นฝูซังก็มีความก้าวหน้าตาม นางปิติยินดีนัก ยิ่งทุ่มเทควบคุมมิติเวลาอย่างจริงจังมากขึ้น

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสามสิบล้านปีแล้ว

หานเจวี๋ยออกจากอารามเต๋า ออกมารับแสงแดดพลางยืดเส้นยืดสาย

สบายนัก!

ในช่วงที่ผ่านมา ตบะของเขาก้าวหน้าเร็วขึ้นกว่าแต่ก่อน เขาลองจับสัมผัสดูอย่างละเอียด เป็นเพราะอานิสงส์จากการพัฒนาตัวของโลกปฐมยุค

หานหลิงต้องการแย่งชิงสายเลือดของมารร้ายแห่งโลกปฐมยุคตนนั้น ผลคือประสบความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนมารร้ายตนนั้นก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเขาดึงดูดความสนใจของกลุ่มอิทธิพลต่างๆ ขึ้นมาแล้ว ทำให้บุตรแห่งสวรรค์คนอื่นๆ ที่มีประวัติภูมิหลังต่ำต้อยเริ่มปรากฏตัวขึ้นมาเช่นกัน โลกปฐมยุคจึงไม่ได้สงบสุขเช่นในวันวานอีกต่อไป แต่เกิดคลื่นมรสุมแปรปรวน

ความโกลาหลที่เกิดขึ้นมิใช่เรื่องดีสำหรับกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ในโลกปฐมยุคเลย แต่บางครั้งกลับส่งผลดีต่อสวรรค์ยิ่ง โดยเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่ชาติกำเนิดต่ำต้อย ความโกลาหลนับเป็นโอกาสวาสนาสำหรับพวกเขาเช่นกัน แน่นอน ไม่ว่าจะวุ่นวายขึ้นมาหรือไม่ผู้อ่อนแอก็เป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งอยู่วันยันค่ำ

หานเจวี๋ยเลือนหายไปจากจุดเดิม มาปรากฏตัวขึ้นในโลกปฐมยุค

ที่นี่คือเขตชายขอบของโลกปฐมยุค ปราณสีเลือดครอบคลุมห้วงอวกาศ เศษซากอุกกาบาตเรียงร้อยก่อตัวเป็นวงแหวนชั้นแล้วชั้นเล่า อุกกาบาตขนาดใหญ่มโหฬารก้อนหนึ่งลอยอยู่ใจกลางวงแหวนที่โคจรอยู่ บนอุกกาบาตที่ตัวอักษรสีเลือดจารึกไว้ ปราณโลหิตในแถบนี้ล้วนแผ่ออกมาจากจารึกอักษรสีเลือดเหล่านี้

เงาร่างหนึ่งนั่งสมาธิอยู่บนอุกกาบาต เป็นบุรุษผมขาวคนหนึ่ง ร่างกายผอมซูบอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลา แต่เนื่องจากผอมหนังหุ้มกระดูกจึงทำให้ดูอ่อนแออย่างยิ่ง

“เจ้ากลั่นเอาศักยภาพของตนออกมาเช่นนี้จะยืนหยัดได้อีกนานเพียงใดกันเล่า”

เสียงกลั้วหัวเราะเสียงหนึ่งแว่วเข้ามา