ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 189

บทที่ 189 ความทอดอาลัยของจักรพรรดิสวรรค์ จัดอันดับหมื่นโลก

ฟันแม่น้ำโชคชะตาขาดสะบั้น?

‘เก่งกาจเพียงนี้เชียว’

แม้หานเจวี๋ยจะเชี่ยวชาญมรรคกระบี่เทียมฟ้า แต่ยังไม่แข็งแกร่งถึงขั้นนั้น

นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ต่อให้เป็นพลังวิเศษที่แข็งแกร่งเพียงใด ก็ยังต้องขึ้นอยู่กับตบะของตนด้วย

หานเจวี๋ยเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ “แม่น้ำโชคชะตาคือสิ่งใด เหมือนกับแม่น้ำมรรคกระบี่หรือไม่ หาใช่ดำรงอยู่ที่พื้นผิว หากแต่อยู่ในพื้นที่ที่ลึกลงไปอีก?”

ตี้ไท่ไป๋เอ่ยตอบ “ไม่ผิด แม่น้ำโชคชะตาเกี่ยวโยงถึงชะตาชีวิตของทุกคน หากแม่น้ำโชคชะตาขาดสะบั้นแล้ว ชะตาชีวิตของสรรพชีวิตทั้งปวงก็ขาดลงไปด้วย ดังนั้นนี่จึงเป็นสิ่งต้องห้าม ขุมอำนาจทุกฝ่ายล้วนมีส่วนเกี่ยวข้อง”

หานเจวี๋ยครุ่นคิดใคร่ครวญ

การบำเพ็ญตบะวิชานี้ซับซ้อนยิ่งกว่าที่เขาจินตนาการไว้เสียอีก

“รอให้เจ้าเรียนมรรคกระบี่เทียมฟ้าจนแตกฉานแล้ว อย่าลืมบอกกล่าวแก่ข้า ข้าจะต้องนำเรื่องนี้กราบทูลฝ่าบาท ให้ฝ่าบาททรงดีพระทัยสักหน่อย” ตี้ไท่ไป๋ลูบเครากล่าวยิ้มๆ

หานเจวี๋ยลังเล

‘ควรพูดดีหรือไม่’

พรสวรรค์ของเขาหากเกินจริงเกินไป จะเป็นผลให้จักรพรรดิสวรรค์ครั่นคร้ามหรือไม่

แต่เมื่อคิดอีกที จักรพรรดิสวรรค์เป็นใครกัน

เขาจะครั่นคร้ามคนรุ่นหลังคนหนึ่งได้อย่างไร

หากเป็นเช่นนี้จริง เขากับยอดแม่ทัพเทพในปีนั้นมีหรือจะรอดชีวิตมาได้

‘ไม่จำเป็นต้องปกปิด!’

หานเจวี๋ยกล่าว “ไม่ขอปิดบังท่าน ข้าช่ำชองมรรคกระบี่เทียมฟ้าแล้ว”

ตี้ไท่ไป๋กล่าวยิ้มๆ “ไม่เลวๆ เรียนได้อย่าง…อะไรนะ ช่ำชองแล้ว? เจ้าอย่าโม้น่า!”

ผู้นำเซียนฝ่ายบุ๋นท่านนี้ไม่อาจรักษาซึ่งความสุขุมได้แล้ว!

‘เป็นไปได้อย่างไรกัน!

นั่นเป็นถึงมรรคกระบี่เทียมฟ้าเชียวนะ!’

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างจนใจ “คงลงมือทดลองกับผู้อาวุโสเช่นท่านไม่ได้หรอกกระมัง อีกอย่างโลกมนุษย์ก็ยากจะแบกรับไหว หากท่านไม่เชื่อ พวกเราสามารถออกไปจากโลกมนุษย์ มุ่งหน้าไปทดลองที่ห้วงอากาศว่างเปล่าก็ได้”

เหนือโลกมนุษย์เป็นฟ้าดารา เหนือฟ้าดาราหาใช่แดนเซียน หากแต่เป็นห้วงอากาศว่างเปล่าผืนหนึ่ง ห้วงอากาศที่ไร้สิ่งใด

ตี้ไท่ไป๋กล่าวทันทีว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

มือขวาของเขาโบกคราหนึ่ง เพียงพริบตาหานเจวี๋ยก็มาถึงพื้นที่อันมืดสลัว ไร้ซึ่งแสงสว่าง แต่ทั้งสองล้วนเป็นมนุษย์เซียน กายเนื้อแผ่ซ่านด้วยแสงเทพรำไร

“ร่ายสำแดงมรรคกระบี่เทียมฟ้าใส่ข้าให้เต็มกำลัง” ตี้ไท่ไป๋เอ่ยปากกล่าว

หานเจวี๋ยเองก็ไม่ออมมือ

หลังผ่านไปหนึ่งก้านธูป

ห้วงกาศกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ตี้ไท่ไป๋มองทางหานเจวี๋ยด้วยสีหน้าซับซ้อน

หานเจวี๋ยเองก็เป็นเช่นเดียวกัน

‘เจ้านี่ถึงกับเป็นผู้ฝึกสายกระบี่

ช้าก่อน อย่าบอกนะว่าเซียนกระบี่ที่ตี้ไท่ไป๋โม้เอาไว้ก่อนหน้านี้ก็คือตัวเขาเอง

บัดซบ

หากเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ข้าที่กำลังตบหน้าตัวเองอยู่หรือ

ความจริงแล้วหาใช่ข้าที่เต็มใจเสียหน่อย!’

หานเจวี๋ยเพียงแค่อยากแข็งแกร่งมากขึ้น ไม่ได้อยากหักหน้าสร้างศัตรู

โชคดีที่ตี้ไท่ไป๋หาใช่คนใจแคบ ไม่อย่างนั้นก่อนหน้านี้เขาคงไม่เปลี่ยนจากระดับความเกลียดชังหนึ่งดาวเป็นระดับความประทับใจสามดาวหรอก

ตี้ไท่ไป๋กล่าวทอดถอน “ข้าประเมินเจ้าต่ำไปแล้ว ฝ่าบาทเองก็ประเมินเจ้าต่ำไปเช่นกัน”

[ความประทับใจที่ตี้ไท่ไป๋มีต่อท่านเพิ่มขึ้น ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 4 ดาว]

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างลังเล “เรื่องนี้…”

ตี้ไท่ไป๋กล่าวยิ้มๆ “วางใจเถิด ฟ้ารู้ดินรู้ เจ้ารู้ข้ารู้ ยังมีฝ่าบาทที่ทรงทราบ ไม่มีบุคคลที่สี่ล่วงรู้อีกแน่นอน”

หานเจวี๋ยวางใจอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าฉายรอยยิ้ม

“เรื่องนี้ข้าจะรีบไปกราบทูลฝ่าบาท โชคของวังสวรรค์ โชคยิ่งใหญ่ของวังสวรรค์!”

ตี้ไท่ไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ส่งหานเจวี๋ยกลับถ้ำเทวา

จากนั้น เขาก็รีบหวนกลับวังสวรรค์ทันที

หานเจวี๋ยเองก็ไม่ได้คิดให้มากความ บำเพ็ญตบะต่อไป

อู้เต้าเจี้ยนกลับถึงภายในถ้ำเทวา พองแก้มเอ่ยถาม “ชายชราผู้นั้นเป็นใครกัน”

หานเจวี๋ยตอบกลับ “ธุระอันใดของเจ้า”

“ข้า…”

“มรรคกระบี่ที่ถ่ายทอดให้เจ้า เรียนไปถึงไหนแล้ว”