ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 247

บทที่ 247 จิตมารของสำนักพุทธ มารสวรรค์เบิกฟ้า

หานเจวี๋ยได้นำหญ้าโลกาสวรรค์ออกจากถ้ำเทวาฟ้าประทาน ก่อนมาถึงต้นฝูซัง พบว่ากิ่งของต้นฝูงซังนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง และสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

หานเจวี๋ยอดที่จะคาดเดาไม่ได้ ครุ่นคิดอยู่นานว่าผู้ใดกันที่เป็นเหตุทำให้ต้นฝูซังยังคงสั่นไหวเช่นนี้

ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นเศียรมังกรที่ดุร้าย ส่งเสียงร้องคำรามมาทางเขา หยุดชะงักความคิดของเขาไว้

มังกร?

ไม่ใช่สิ!

คล้ายมังกรแต่ไม่ใช่มังกร!

ต้นฝูซังกำลังดึงดูดตัวอะไรกันแน่

หานเจวี๋ยยังคงคาดเดาต่อไป แต่ก็เหมือนกับเมื่อครู่ ล้วนถูกเศียรมังกรที่ลึกลับนั้นคำรามแทรกจนความคิดชะงักลง

ช่างเถิด!

หากทหารมาก็ใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาก็ใช้ดินต้านทาน[1]

หานเจวี๋ยส่ายหน้า คร้านที่จะคิดแล้ว

หากจักรพรรดิเซียนมาโจมตี จักรพรรดิสวรรค์จะต้องลงมือเป็นแน่ แต่หากเป็นระดับที่ต่ำกว่าจักรพรรดิเซียน มาเท่าไรฆ่าเท่านั้น!

ทันใดนั้นเองหานปาก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้าหานเจวี๋ย พร้อมคำนับท่านอาจารย์ กล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ข้ารู้สึกว่าต้นฝูซังประหลาดยิ่งนัก”

“เจ้าสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของมัน?” หานเจวี๋ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ถึงแม้ว่าต้นฝูซังจะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีจิตวิญญาณและสติปัญญา

หานปาพยักหน้าลง

เอ่ยจบ หานเจวี๋ยก็หันกายแล้วจากไป

สำหรับพี่น้องทั้งแปดของตระกูลหานแล้ว ต้นฝูซังเปรียบเสมือนมารดาของพวกเขา พวกเขาพึ่งพาอาศัยต้นฝูซังจึงสามารถเจริญเติบโตมาได้

ส่วนคนอื่นๆ ครั้งหน้าค่อยหารือกันใหม่

ก่อนหน้าก็เคยมีกรณีเช่นนี้ หากต้นฝูซังสั่น แน่นอนว่าจะต้องดึงดูดศัตรูให้เข้ามา

เจ้าใหญ่ เจ้ารองก็เป็นเพราะต้นฝูซังดึงดูดมา เกือบที่จะตายในมือของหานเจวี๋ย จนถึงตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาก็ยังคงน่ากลัวยิ่งนัก

หลังจากกลับถึงถ้ำเทวา หานเจวี๋ยก็ฝึกวิชาชุบร่างวัฏจักรดาราต่อไป

……

หลายปีต่อมา

หานเจวี๋ยก็อายุถึงสองพันห้าร้อยปีแล้ว

นี่ก็นับว่าครบรอบวันเกิดพอดี เขาตัดสินใจที่จะฉลองสักหน่อย เพราะเช่นนั้นจึงนำหนังสือโชคร้ายออกมา

ต้นฝูซังไม่ได้สั่นไหวรุนแรงเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ แต่ยังคงสั่นไหวอยู่บ้าง

หานเจวี๋ยสาปแช่งไปพลางตรวจสอบผู้แข็งแกร่งที่อยู่ใกล้กับโลกเขย่าพิภพไปด้วย

เขาต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าจอมเทพอู่เต๋อจากไปแล้วอย่างที่ไม่อาจทราบได้

นอกจากนี้ โลกเขย่าพิภพก็ไม่มีศัตรูแทรกซึมเข้ามาในช่วงนี้

หลังจากหานเจวี๋ยสาปแช่งพวกศัตรูเสร็จเรียบร้อยก็ฝึกบำเพ็ญต่อ

อีกด้านหนึ่ง

ภายในวัดแห่งหนึ่ง

พุทธะอาภรณ์ขาวกำลังนั่งสมาธิสวดมนต์ สีหน้าของเขามืดสว่างสลับกัน บางครั้งเจ็บปวด บางครั้งเบิกบาน บางครั้งดุร้าย เป็นเช่นนี้อยู่นานนัก

เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วถอนหายใจออกมาเสียงทุ้มต่ำ

เขาขมวดคิ้วในทันที กัดฟันด้วยความคับแค้น เอ่ยด่าทอออกมาว่า “สมควรตาย! จิตมารนี้เดิมทียากที่จะทำลาย!”

“หรือบรรพชนพุทธจะเริ่มสงสัยในตัวข้าขึ้นมาอีกแล้ว”

ในใจของพุทธะอาภรณ์ขาวกระวนกระวายไม่สงบ

เขาปรับสีหน้า แล้วฝึกบำเพ็ญต่อไป

โดยที่เขาไม่ทันได้ระวัง ไอดำก้อนหนึ่งก็ตกลงมาจากฟ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทะลุเข้าไปในวิญญาณของเขา

…

เวาลาผ่านไปชั่วพริบตา

เวลาก็ผ่านไปอีกห้าสิบปี

ด้วยการช่วยเหลือของวิชาชุบร่างวัฏจักรดารา ทำให้กายเนื้อของหานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งมาโดยตลอด พลังเวทเองก็สูงขึ้น

ในแบบจำลองการทดสอบ หานเจวี๋ยใช้เวลาหนึ่งชั่วยามในการต่อสู้ ในที่สุดก็สามารถสังหารเจียงอี้ได้

เขารู้สึกฮึกเหิมเป็นอย่างมาก

เจียงอี้เป็นถึงจักรพรรดิเซียนแท้!

ครั้งหน้าหากพบกับเจียงอี้อีกครั้ง เขาก็ไม่ต้องถ่อมตนขนาดนั้นแล้ว

หานเจวี๋ยคิดแล้วก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก

ยามนี้เขารอคอยวันที่ตัวเองก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิเซียนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ยังไม่ได้เป็นจักรพรรดิเซียนก็สามารถสังหารจักรพรรดิเซียนได้ รอเขาก้าวสู่ระดับจักรพรรดิแล้ว นั่นจะดุร้ายเพียงใดกัน

แม้แต่หานเจวี๋ยเองก็ยังรู้สึกว่าน่ากลัว

หานเจวี๋ยตรวจสอบโลกเขย่าพิภพด้วยความเคยชิน ทันใดนั้นเขาก็เห็นข้อความหนึ่งปรากฏขึ้น

[มารสวรรค์เบิกฟ้า: ไม่ทราบพลังตบะ มาจากฮุ่นตุ้น]

ไม่ทราบพลังตบะ?

จักรพรรดิเซียน!

หานเจวี๋ยสะดุ้งตกใจ รีบใช้แบบจำลองการทดสอบในการต่อสู้ในทันที

วินาทีต่อมา เขาลืมตาขึ้นด้วยท่าทางแปลกประหลาด