ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 373

บทที่ 373 มหามรรคทรงเสน่ห์ จักรพรรดิสวรรค์รุ่นต่อไป

“ระยะนี้มีกลุ่มอิทธิพลจับตามองแดนชำระบาปเก้าขุมอยู่ ข้ามาเพื่อเตือนเจ้าโดยเฉพาะ” จักรพรรดินีผืนพิภพเอ่ยขึ้น

หานเจวี๋ยฉงนใจ หรือว่ามีคนคิดแบบเดียวกันกับเขา ต้องการหลบเลี่ยงเคราะห์กรรมอย่างนั้นหรือ

เขาถามต่อ “ท่านทราบหรือไม่ว่าอีกฝ่ายมีที่มาอย่างไร”

จักรพรรดินีผืนพิภพตอบว่า “ก็เพราะไม่รู้ถึงได้มาเตือนเจ้า ระยะนี้กลไกสวรรค์เรรวน สงสัยว่าจะเป็นฝีมือของอริยะ มหาเคราะห์แปรเปลี่ยนเป็นวซับซ้อนยิ่งขึ้นไปอีก”

หานเจวี๋ยเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ท่านก็เป็นอริยะมิใช่หรือ ไม่ทราบหรือว่าเป็นฝีมือของอริยะท่านใด”

“ข้าใช่อริยะเสียที่ไหน ข้าเพียงพึ่งพาวัฏจักรถือกำเนิดใหม่ไม่แก่ไม่ตายเท่านั้น ในทางมรรคผลไม่อาจเทียบกับอริยะได้เลย”

หานเจวี๋ยร้องในใจว่าแย่แล้ว

ประเมินความสามารถของกองหนุนสูงเกินไปแล้ว!

“แต่ถ้าอริยะคิดจะลงมือกับข้า ก็ไม่ง่ายดายถึงเพียงนั้นหรอก!” จักรพรรดินีผืนพิภพพลิกลิ้น น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง

หานเจวี๋ยถามต่ออีก “บนโลกนี้มีสถานที่หรือสมบัติวิเศษใดที่สามารถหลบเลี่ยงการสอดแนมของอริยะได้อยู่หรือไม่”

“ย่อมมีแน่นอน พวกสถานที่ก็อาทิแดนชำระบาปเก้าขุม แดนต้องห้ามอันธการ อริยะไม่สามารถสอดแนมโดยตรงได้ อริยะสอดส่องได้เพียงมรรคาสวรรค์เท่านั้น ยอดสมบัติมรรคาสวรรค์ก็สามารถป้องกันการสอดแนมของอริยะได้ สรุปตามที่กล่าวไปคือ ถึงแม้อริยะจะมีอำนาจดั่งใจปรารถนา ทว่าก็ไม่สามารถกระทำอย่างอุกอาจมุทะลุได้”

คำตอบของจักรพรรดินีผืนพิภพทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกโล่งอกแล้ว

แบบนี้ก็ดีแล้ว

ถ้าหากมีเพียงอาณาเขตเต๋าของเขาที่อริยะไม่สามารถสอดแนมได้ อริยะเหล่านั้นต้องรู้กันหมดแน่ว่าเขาก็คือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

แล้วแบบนี้จะสนุกได้อย่างไร

จักรพรรดินีผืนพิภพเอ่ยถามอย่างหยอกเย้า “เจ้าก็มียอดสมบัติมรรคาสวรรค์อยู่มิใช่หรือ ข้าไม่อาจทำนายได้เลยว่าเผ่าเอกาอยู่ที่ใด’

หานเจวี๋ยหัวเราะแห้งๆ คราหนึ่ง ถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

มีแต่ต้องทำเช่นนี้ถึงจะรอดตัวไปได้

เขาไม่ได้มีแค่ยอดสมบัติมรรคาสวรรค์หรอกนะ!

ดูเหมือนบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักรก็ยังมีความสามารถอันแข็งแกร่งที่ยังไม่ถูกบุกเบิกพัฒนา

หานเจวี๋ยกล่าวต่อไปว่า “จักรพรรดินี วางใจเถิด ข้าจะปกป้องเผ่าเอกาเป็นอย่างดี”

จักรพรรดินีผืนพิภพเอ่ยตอบ “อันที่จริงขอเพียงเจ้าซ่อนตัวให้ดี ก็น่าจะไม่ถูกพบตัวแน่นอน”

“ข้าจะซ่อนตัวให้ดีพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

จักรพรรดินีผืนพิภพกลายเป็นเมฆหมอกสลายหายไป ดวงดาวนับไม่ถ้วนล่องลอยกระจายตัว

หานเจวี๋ยเก็บจิตสำนึกกลับมา

เขาจัดการโยกย้ายเกาะสำนักซ่อนเร้น ย้ายตำแหน่งที่ตั้ง ป้องกันไม่ให้ถูกค้นพบ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

หานเจวี๋ยเอ่ยถามในใจ ‘ข้าอยากรู้ว่ามีคนทราบหรือไม่ว่าข้าคือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ รวมผู้ที่อยู่ในระดับอริยะด้วย’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

หืม

การวิวัฒนาการสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับตัวเองก็ต้องหักอายุขัยด้วยหรือ

หรือเพราะเกี่ยวข้องไปถึงระดับอริยะด้วย

หานเจวี๋ยเลือกดำเนินการต่ออย่างเงียบเชียบ

หากไม่ถามให้ชัดเจน เขาคงยากจะสงบใจบำเพ็ญตบต่อะได้

[ไม่มี]

เมื่อหานเจวี๋ยมองเห็นสองคำนี้ เขาก็ผ่อนลมหายใจออกมาทันที

พอคิดดูให้ละเอียดก็ถูกต้องแล้ว หานเจวี๋ยสาปแช่งอยู่ภายในอาณาเขตเต๋ามาโดยตลอด ขณะที่ศัตรูที่ถูกสาปแช่งแข็งแกร่งขึ้น อาณาเขตเต๋าก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน เมื่อถึงเวลาที่เขาเริ่มคุกคามตัวเบี้ยของอริยะได้ เขาก็ล้วนแต่หลบซ่อนอยู่ในแดนชำระบาปเก้าขุมเสมอ อริยะจึงไม่อาจทำนายพบตัวเขาได้

ก่อนหน้านี้อริยะไม่มีเหตุผลที่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้เลย

บางทีอริยะอาจทราบแล้วว่าเขาแตกต่างจากคนทั่วไป แต่ก็ไม่ได้นำเขาไปเชื่อมโยงเข้ากับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเลย

หานเจวี๋ยรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก อารมณ์สดใสขึ้นมาอีกครั้ง

ต่อไปต้องระวังให้มากขึ้น

หานเจวี๋ยเริ่มยกระดับพลังวิเศษมรรคกระบี่ของตน ใช้เวลาครึ่งปียกระดับพวกมันทั้งหมดให้บรรลุขอบเขตระดับเทพ ทว่าก็ยังไม่อาจแตะถึงระดับต้าหลัวได้

ถ้าอยากบรรลุระดับต้าหลัว ต้องเอาชนะหลี่เต้าคงที่อยู่สุดปลายแม่น้ำมรรคกระบี่ให้ได้

เจ้าหมอนี่ก็ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!

ในแบบจำลองการทดสอบ หานเจวี๋ยสามารถเอาชนะปฐมเทพขั้นหกได้แล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่เต้าคง ถึงแม้หลี่เต้าคงยากจะทะลวงแนวป้องกันของบัวดำล้างโลกสามสิบวัฏจักรได้ แต่เขาก็ยังเอาชนะหลี่เต้าคงได้ยากยิ่งนักเช่นกัน

สองศิษย์แห่งนิกายเหริน พลังห่างชั้นกันมากโข

ถึงขั้นที่หานเจวี๋ยรู้สึกสงสัยว่าเจ้านิกายเหรินกลัวว่าหลี่เต้าคงจะลำพองตัวเกินไป ดังนั้นถึงหาศิษย์น้องอย่างหลี่เสวียนเอ้ามาควบคุมอีกฝ่ายเอาไว้

มีหลี่เสวียนเอ้าอยู่ หลี่เต้าคงน่าจะไม่กล้าบุ่มบ่ามผลีผลาม

จนปัญญาที่หลี่เต้าคงมีความสามารถ สามารถสะบั้นกรรมได้