ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 386

บทที่ 386 ระฆังบรรพกษัตริย์ บุตรสวรรค์ผู้เลิศล้ำแห่งวังสวรรค์

ซูฉีและจี้เซียนเสินต่างกลายเป็นจักรพรรดิเซียน!

หานเจวี๋ยสะเทือนใจอย่างยิ่ง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในมุมมองของเขาระดับจักรพรรดิเซียนช่างอยู่ไกลเกินเอื้อม แต่ตอนนี้แม้แต่ศิษย์ของเขาก็กลายเป็นจักรพรรดิเซียนกันถ้วนหน้า

นี่สินะการเปลี่ยนผ่านของกาลเวลา

เมื่ออ่านไล่ลงไป กลับไม่มีจดหมายที่ดึงดูดความสนใจของหานเจวี๋ยได้สักเท่าไร

สิ่งที่เขาสนใจอย่างยิ่งก็คือเมื่อไรหลี่เต้าคงถึงจะบาดเจ็บสาหัส

เผชิญกับการโจมตีจากครึ่งอริยะอย่างเจียงตู๋กู เขาก็ไม่บาดเจ็บอีกหรือ หรือนี่จะเป็นการประลองแลกเปลี่ยนระหว่างศิษย์นิกายเหรินด้วยกัน

‘หลี่เต้าคงอยากรับข้าเป็นศิษย์ถึงเพียงนั้น ข้ากลับอยากเห็นเขาถูกทุบตีงั้นหรือ’

หานเจวี๋ยแอบรู้สึกละอายใจ รู้สึกว่าความคิดของตนช่างเลวร้ายนัก

แดนเซียนยามนี้ชั่วดีผสมปนเป กลุ่มอิทธิพลต่างๆ ขัดแย้งกันไปมาเป็นทอดๆ มองไม่ออกชั่วขณะว่าผู้ใดจะมีชัยได้รับดวงชะตามหาเคราะห์

หลังจากหานเจวี๋ยอ่านจดหมายเสร็จก็เรียกแปดพี่น้องภูตน้ำเต้าออกมา

หานอีถึงหานชีล้วนเป็นภูตน้ำเต้าชั้นเซียนดินแล้ว ทว่าคุณสมบัติของหานปากลับโดดเด่นกว่า เป็นภูตน้ำเต้าฟ้าบุพกาล แปดพี่น้องมานะฝึกบำเพ็ญอยู่ในเกาะสำนักซ่อนเร้นมาโดยตลอด จนใจที่เพิ่งฝึกบำเพ็ญได้ไม่นาน จึงไม่สามารถฝ่าฟันเข้าไปถึงสิบลำดับแรกในการประลองใหญ่ประจำสักซ่อนเร้นได้ หานปาเองก็เช่นกัน

หานเจวี๋ยชี้แนะพวกเขาเล็กน้อย ถึงอย่างไรพวกเขาก็ใช้แซ่ตามตน เปรียบเสมือนบุตรชายของตน

แปดพี่น้องหานรู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง หานเจวี๋ยไม่เคยเรียกพบพวกเขาเป็นการส่วนตัวมานานมากแล้ว

“พวกเจ้าอยากเรียนพลังวิเศษใด”

หานเจวี๋ยเปิดปากถาม ยามนี้เขามีพลังวิเศษมากมายหลายสิบอย่าง วิชายุทธ์ก็มากเช่นกัน ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เขาคร้านจะรังสรรค์พลังวิเศษของตนขึ้น ก็ยังมีพอให้เขาใช้สั่งสอนศิษย์ในสำนักอยู่

หานปาชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน “ข้าอยากเรียนพลังวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดขอรับ!”

พอพูดจบ หานอีถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่งจนเขาสะดุ้งรีบก้มหน้าลงไป

พี่น้องภูตน้ำเต้าที่เหลือล้วนรู้สึกหวั่นวิตกขึ้นมา กลัวจะทำให้หานเจวี๋ยโมโห

ใบหน้าหานเจวี๋ยเรียบเฉย ทว่าแอบขำอยู่ในใจ

ดูเหมือนการประลองใหญ่ประจำศตวรรษจะก่อให้เกิดคลื่นภายในสำนักขึ้นมาแล้ว นี่กลับเป็นเรื่องดี ถึงอย่างไรกลุ่มคนเหล่านี้นอกจากวัดกันว่าผู้ใดแข็งแกร่งผู้ใดอ่อนแอ พวกเขาก็ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอื่นใดอีก หากไร้ซึ่งแรงกดดัน จะก้าวหน้าได้อย่างไรเล่า

หานเจวี๋ยคิดดูเล็กน้อย กล่าวไปว่า “เช่นนั้นข้าจะถ่ายทอดแสงเทพเบญจธาตุให้ พลังวิเศษนี้หากฝึกฝนไปถึงขั้นสูงสุด จะปราบได้ทุกสิ่ง ฝ่าทะลวงหมื่นเคราะห์ภัย หวังว่าพวกเจ้าจะสำแดงความเกรียงไกรของพลังวิเศษนี้ออกมาได้

เมื่อแปดพี่น้องได้ยินพลันรู้สึกซาบซึ้งตื้นตัน พากันโขกศีรษะ คารวะขอบคุณหานเจวี๋ย

ครึ่งปีผ่านไป

เมื่อพวกเขาออกจากถ้ำ ทุกคนต่างเข้ามารุนล้อม ล้วนสนใจใคร่รู้ว่าพวกเขาร่ำเรียนพลังวิเศษใด

สำหรับเรื่องนี้ แปดพี่น้องก็เป็นเช่นเดียวกับลี่เหยาทำตัวลึกลับยิ่ง

“เมื่อถึงงานประลองครั้งต่อไปก็รู้เอง!”

หานอีกล่าวด้วยความผยองภาคภูมิใจ นอกเหนือจากหานปาแล้ว ภูตน้ำเต้าอีกหกตนล้วนมีสีหน้าภาคภูมิใจเช่นกัน

ไก่คุกรัตติกาลโมโหแทบตายแล้ว “เมื่อไรจะเป็นตาของท่านไก่บ้าง ท่านไก่ว่านอนสอนง่ายเป็นที่สุด!”

สวินฉางอันเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “วิหคชาดคราวก่อนมินับเป็นรางวัลหรอกหรือ”

โจวหมิงเยวี่ยเป็นมหาอริยะผิงเทียนกลับชาติมาเกิดและหลี่ว์ฮว่าซวีเป็นมหาจักรพรรดิจื่อเวยกลับชาติมาเกิดล้วนพยักหน้ารับ

ศิษย์อย่างพวกเขาต่างหากที่ไม่ได้รับการดูแลเลย!

จนปัญญาที่ลำดับอาวุโสน้อยที่สุด พวกเขาจึงเป็นฝ่ายไปหาหานเจวี๋ยโดยพลการไม่ได้

ใต้ต้นฝูซัง สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นสะบัดหาง เอ่ยอย่างเกียจคร้าน “นับลำดับอาวุโสเอาเถิด พวกเขาแปดพี่น้องใช้แซ่หาน พวกเจ้าเล่าแซ่หานด้วยหรือไม่”

โจวหมิงเยวี่ยแผดเสียงขึ้นมา “นับจากวันนี้ไป ข้าชื่อหานหมิงเยวี่ย!”

หลี่ว์ฮว่าซวียกมือปิดหน้า เขาทำตัวไร้ยางอายเช่นโจวหมิงเยวี่ยไม่ได้

ถูหลิงเอ๋อร์เม้มปากเอ่ยวาจา “คนต่อไปต้องเป็นข้าแน่!”

อีกาทองเจ้าใหญ่ทนไม่ไหว เอ่ยไปว่า “เหตุใดถึงต้องเป็นเจ้าอีก เจ้าไปหลายครั้งแล้ว!”