ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 416

บทที่ 416 ศึกชิงโชคชะตาเปิดฉากขึ้นแล้ว

เทพเซียนรวมถึงเผ่าพันธุ์อีกมากมาย หลังจากกลายเป็นเทพเซียนแล้ว พวกเขาจะมีผลประโยชน์ร่วมกัน หากวังสวรรค์ถูกทำลาย ชะตากรรมและโชควาสนาของพวกเขาล้วนจะเสื่อมถอย ดังนั้นถึงแม้จะเป็นเทพเซียนจากเผ่ามนุษย์แต่เมื่อได้ยินว่าเผ่ามนุษย์จะโค่นล้มเทพเซียน พวกเขาก็รู้สึกโกรธแค้นมากเช่นกัน

กว่าพวกเขาจะกลายเป็นเทพเซียน ต้องมานะพากเพียรอยู่ไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี จะปล่อยให้ผู้อื่นมากดหัวได้อย่างไร

“เผ่ามนุษย์กำแหงเกินไปแล้ว วังสวรรค์ของพวกเราปกป้องดูแลพวกเขา ปราบปีศาจกำจัดมารให้พวกเขา ดูแลชะตาฟ้า ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อพวกเราเช่นนี้”

“ใช่แล้ว ในอดีตวังปีศาจก่อหายนะแก่เผ่ามนุษย์ มิใช่วังสวรรค์ของพวกเราหรือที่ยื่นมือช่วยเหลือ”

“หมาป่าตาขาว มีอริยะให้ท้าย จึงคิดจะท้าทายเทพเซียนงั้นหรือ”

“ถูกต้อง พวกเราก็สามารถเชิญอริยะมาสนับสนุนได้เช่นกัน!”

เหล่าเทพเซียนพากันวิพากษ์วิจารณ์ ต่างมีศัตรูคู่แค้นร่วมกัน

พื้นเพฟางเหลียงมาจากเผ่ามนุษย์ จึงไม่อยากเห็นมนุษย์และเทพเซียนกลายเป็นศัตรูกัน แต่ตอนนี้เขาต้องตัดสินใจแล้ว

นี่น่ะหรือมหาเคราะห์ มิใช่แค่ต่อสู้ห่ำหั่นเท่านั้น ยังต้องเลือกระหว่างความเป็นความตายและระหว่างศีลธรรมกับความถูกต้อง

แววตาของฟางเหลียงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนสงบลง

เทพเซียนทั้งหมดต่างมองไปที่เขา

ฟางเหลียงเปิดปากเอ่ย “เตรียมการประกาศศึกกับเผ่ามนุษย์ ในเมื่อมหาเคราะห์ต้องการให้มนุษย์และเทพเซียนต่อสู้ตัดสินกัน วังสวรรค์ก็ไม่อาจหลบเลี่ยงได้ ทำได้เพียงเผชิญหน้ากับสงครามแล้ว!”

ทันทีที่วาจานี้ถูกกล่าวออกมา เหล่าเทพเซียนต่างพากันตอบรับเป็นอย่างดี

ต่อให้วังสวรรค์ล่มสลาย ศักดิ์ศรีของเทพเซียนก็มิใช่สิ่งที่มนุษย์สามัญจะแตะต้องได้

….

สิบห้าปีผ่านไป

หานเจวี๋ยยังคงดูดซับแรงกรรมจากบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักรอยู่ในถ้ำเทวาฟ้าประทาน ตัวอักษรสี่แถวพลันเด้งขึ้นมาตรงหน้าเขา

[ตรวจสอบพบว่าศึกชิงโชคชะตาแห่งมหามรรคาไร้สิ้นสุดเปิดฉากขึ้นแล้ว ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]

[หนึ่ง เข้าร่วมเผ่ามนุษย์ เข่นฆ่าเทพเซียน จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับสืบทอดพลังวิเศษหนึ่งครั้ง]

[สอง เข้าร่วมวังสวรรค์ ขยายอำนาจเทพเซียน จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับของล้ำค่าฟ้าดินแบบสุ่มหนึ่งชิ้น]

[สาม เก็บตัวบำเพ็ญ ปลีกตัวจากความขัดแย้ง จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น]

หานเจวี๋ยตกตะลึง

ศึกชิงโชคชะตาเปิดฉากขึ้นแล้วหรือ

หรือว่าศึกตัดสินครั้งสุดท้ายของมหาเคราะห์ในครั้งนี้คือศึกระหว่างเผ่ามนุษย์และวังสวรรค์

ช้าก่อน

หรือนี่จะเป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิตเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

ยิ่งคิดหานเจวี๋ยก็ยิ่งหนาวสะท้าน หากว่าทุกอย่างล้วนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว วังปีศาจ วังเทพ สำนักพุทธ เผ่าเทพอีกาทอง วังมังกรรวมถึงยมโลก ล้วนเป็นตัวรับเคราะห์

หานเจวี๋ยเลือกตัวเลือกที่สามในทันที

[ยินดีด้วยท่านได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น]

[รองเท้าอักขระลับบัญญัติมรรคา: ยอดสมบัติต้าหลัว ยอดสมบัติที่ก่อกำเนิดขึ้นจากปราณฟ้าบุพกาล เคลื่อนไหวอย่างอิสระอยู่เหนืออำนาจแห่งกฎเกณฑ์ มีผนึกกลไกป้องกันการโจมตีจากพลังจิตระดับเซียนทองต้าหลัวได้]

สมบัติชิ้นนี้ไม่เลวเลย!

ชิ้นส่วนมหามรรคก็ได้เพิ่มเป็นหกชิ้นแล้ว

หานเจวี๋ยหยิบรองเท้าอักขระลับบัญญัติมรรคาออกมา เริ่มทำให้มันจดจำเจ้าของ

ความคิดของเขาล่องลอยออกไป

ผู้นำวังสวรรค์คือฟางเหลียงศิษย์ของเขา ส่วนว่าที่ราชาแห่งมวลมนุษย์ของเผ่ามนุษย์คือสิงหงเสวียน…

ผู้นำของทั้งสองฝ่ายต่างเป็นคนของเขา…

อิทธิพลของหานเจวี๋ยเพิ่มขึ้นมากถึงเพียงนี้โดยไม่ทันรู้ตัว

ตอนนี้พอเขาหยุดคิดแล้วมองย้อนกลับไป ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับฝันไป

ตอนนั้น เขาเพียงคิดอยากมีทางรอดชีวิตให้มากหน่อยถึงได้รับศิษย์ ไม่คิดเลยว่าจะค่อยๆ ก้าวมาจนถึงวันนี้ได้

“ข้ากลายเป็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการไปแล้วจริงๆ”

หานเจวี๋ยพึมพำกับตัวเอง ยิ้มอย่างจนปัญญา

แต่เขากลับไม่นึกเสียใจเลย

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการแล้วอย่างไรเล่า ขอเพียงมีชีวิตรอดไปตลอดรอดฝั่ง ไล่ตามมหามรรคไปได้ตลอด เขาก็ยินดีเป็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

แน่นอน ยอมรับแค่ภายในใจเท่านั้น ไม่สามารถออกหน้ายอมรับได้

มีพวกผู้คนมากมายเหลือเกินที่โยนความผิดของตนให้เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ช่างไร้ยางอายนัก

ท่ามกลางมหาเคราะห์ การทะลวงระดับและการบำเพ็ญจะก้าวหน้าเร็วกว่าปกติ มรรคาสวรรค์กำลังผลักดันทุกสิ่งอยู่เงียบๆ

สิงหงเสวียนเล่าต่อไปเรื่อยๆ หานเจวี๋ยคอยรับฟังเสียเป็นส่วนใหญ่

ความฝันครั้งนี้ดำเนินอยู่เป็นระยะเวลานาน

เมื่อกลับสู่ความเป็นจริง หานเจวี๋ยหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา เริ่มสาปแช่งจักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยน

จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว แต่ในระยะนี้กลับไม่มีความเคลื่อนไหวเลย เขาไม่อาจคลายความระแวงลงได้

คิดว่าคนผู้นี้คงหลบไปรักษาตัวในซอกมุมใดมุมหนึ่ง ต้องรอจังหวะเอาชีวิตเขาอยู่แน่นอน

ครั้งนี้หานเจวี๋ยสาปแช่งเขาด้วยอายุขัยห้าหมื่นล้านปี

ทรมานเขาให้ตายไปอย่างช้าๆ

หลายวันผ่านไป

หานเจวี๋ยปล่อยดวงจิตประหลาดออกมา ดูดซับแรงกรรมต่อไป

ในเวลาเดียวกัน

ใต้ต้นฝูซัง

ทุกคนห้อมล้อมอยู่รอบตัวหลี่ว์ฮว่าซวี เขาแผ่พลังปราณสีม่วงออกมารอบกาย เรือนผมยาวปลิวไสว กลิ่นอายกดดันน่าหวาดกลัวกำลังกลั่นตัวขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา” สวินฉางอันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

มู่หรงฉี่หรี่ตาลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เขากำลังปลุกพลังในอดีตชาติอยู่ กลิ่นอายเช่นนี้…”

ฉู่ซื่อเหรินกล่าวอย่างหนักแน่นมั่นใจ “หนึ่งในสี่ยอดมหาจักรพรรดิแห่งวังสวรรค์มหาจักรพรรดิจื่อเวย!”

มู่หรงฉี่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง รู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

ทำไมเจ้าคนผู้นี้ชอบพูดสอดขึ้นมาอยู่เรื่อยเลยนะ!

เจ้ารู้อยู่คนเดียวหรือไร

อู้เต้าเจี้ยนถามต่อด้วยความอยากรู้ “มหาจักรพรรดิจื่อเวยร้ายกาจมากเลยหรือ”

ฉู่ซื่อเหรินตอบ “ถูกยกย่องให้เป็นจักรพรรดิร่วมกับจักรพรรดิสวรรค์ เจ้าว่าร้ายกาจหรือไม่เล่า”

………………………………………………………………