ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 423

บทที่ 423 หนี่ว์วาเข้าฝัน จักรพรรดิสวรรค์เข้าสู่ด้านมืด

นอกจากเหล่าจื่อ ยังมีบุคคลที่ทิ้งร่องรอยไว้ในตำนานหวาเซี่ย เช่นตี้จวินและหนี่ว์วา

หนี่ว์วาที่ตอนนี้กำลังจะสละตำแหน่งอริยะมรรคาสวรรค์ ก็ทรงพลังมากกว่าที่หานเจวี๋ยวาดภาพไว้

หานเจวี๋ยยิ่งรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าบุคคลต่างๆ ที่กล่าวถึงข้างต้นนั้นช่างสูงส่งเกินจะหยั่งถึงจริงๆ

เขายังสงสัยอีกว่าตนในฐานะตัวแปร แท้จริงแล้วมีสิ่งที่น่าประทับใจหรือมีบทบาทอย่างไรในสายตาของเหล่าอริยะกันแน่

เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าหลี่มู่อีดูแคลนเขา หนี่ว์วาแม้ว่าจะอยากได้เขามาเป็นพวก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเขาขนาดนั้น

หรืออริยะเป็นพวกไร้หัวใจที่เที่ยงธรรม

ไม่มีทาง! พวกเขาเที่ยงธรรมเสียที่ไหนกัน

นับตั้งแต่เขาประสบกับมหาเคราะห์ครั้งนี้ หานเจวี๋ยก็รู้สึกว่าอริยะล้วนแต่ตักตวงผลประโยชน์ใส่ตัว จนไม่สนความเป็นความตายของคนธรรมดา เรียกได้ว่าเห็นแก่ตัวก็ว่าได้

หานเจวี๋ยส่ายหน้า เลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงหวงจุนเทียนและซูฉีขึ้นมา ต้องเข้าฝันสองคนนั้นหรือไม่นะ

ซูฉีอยู่ในแดนต้องห้ามอันธการ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

ตัวตนของหวงจุนเทียนในขณะนี้มีความเปราะบาง ไม่ใช่เวลาที่ดีนักที่หานเจวี๋ยจะเข้าฝันอีกฝ่าย บวกกับการมีตัวตนอยู่ของจิ่งเทียนกง หากถูกอีกฝ่ายโยงไปสู่ตัวตนของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการย่อมไม่เป็นการดี

หานเจวี๋ยไม่เข้าฝันใครอีก และกลับไปฝึกบำเพ็ญต่อแทน

สิ่งที่เขาพอทำได้มีเพียงเท่านี้

ต่อไปเขาก็เฝ้าคอยมหาเคราะห์แปรผันขึ้นลงอย่างสงบเสงี่ยม

…

โมงยามเคลื่อนคล้อย สิบปีผ่านไปในพริบตา

หานเจวี๋ยยังคงสาปแช่งศัตรูทุกๆ สิบปี จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนกลายเป็นมารสวรรค์ไปแล้ว แต่ภาพประจำตัวยังอยู่ ดังนั้นหานเจวี๋ยจึงสาปแช่งเขาต่อไป

หลายปีมานี้ เขาไม่เคยย่างกรายออกจากถ้ำเทวาเลยสักครั้ง เอาแต่ฝึกบำเพ็ญอย่างสงบ ตบะก็เพิ่มพูนขึ้นไม่น้อย

หานเจวี๋ยไม่มีทางเข้าใจในแดนเซียนได้เลย เนื่องจากตอนนี้มีแต่สงครามระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์และวังสวรรค์ สถานการณ์สงครามปรากฏขึ้นในจดหมายมากมายจนล้น นอกจากการสู้รบแล้ว หานเจวี๋ยก็แทบไม่เห็นข่าวคราวเรื่องอื่นอีก

วันหนึ่ง ในที่สุดหานเจวี๋ยก็รู้สึกถึงสิงหงเสวียนที่สำแดงวิชาอัญเชิญเทพ

เพื่อความปลอดภัย หานเจวี๋ยลองคำนวณก่อนหนึ่งครั้ง

หลังจากหักอายุขัยไปหนึ่งร้อยล้านปี และยืนยันแล้วว่าไม่มีใครจับตามองสิงหงเสวียนอยู่ เขาก็รีบปรี่ไปยังห้วงอากาศว่างเปล่าทันที

เมื่อข้ามผ่านคลื่นวนสีดำ หานเจวี๋ยก็ได้พบกับสิงหงเสวียน

นางแต่งกายในชุดกระโปรงสีขาว เรือนกายผุดผ่องชวนมอง แช่มช้อยราวกับนางสวรรค์ งามปานล่มบ้านล่มเมือง

เมื่อเห็นหานเจวี๋ยปรากฏตัว สิงหงเสวียนก็โผเข้าไปหาพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถิด”

หานเจวี๋ยพยักหน้า นำร่างของสิงหงเสวียนเก็บไว้ในแขนเสื้อ จากนั้นจึงก้าวสู่คลื่นวนสีดำ กลับไปยังถ้ำเทวาฟ้าประทานดังเดิม

เมื่อหานเจวี๋ยปล่อยสิงหงเสวียนออกมาแล้ว ก็ทำการเคลื่อนย้ายเกาะสำนักซ่อนเร้นทันที แม้ว่าแดนต้องห้ามอันธการจะปลอดภัยอย่างยิ่ง แต่ระวังไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย

สิงหงเสวียนเดินสำรวจภายในถ้ำเทวา นางเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ผ่านมาตั้งหลายปี ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด”

ดวงจิตประหลาดจ้องมองสำรวจสิงหงเสวียนด้วยความสงสัย มันสงสัยมากว่าสิงหงเสวียนโผล่ออกมาจากแขนเสื้อของหานเจวี๋ยได้อย่างไร

“ถ้ำเทวาของเจ้ายังอยู่ เจ้าไปเถิด” หานเจวี๋ยเอ่ยปากไล่นางทันที

สิงหงเสวียนเบียดกายแนบชิด ดวงตาคู่งามวาววับ นางปิดปากพลางยิ้ม “พวกเรา…”

“ไม่มีเวลา!”

“ก็ได้”

สิงหงเสวียนเม้มปากแน่น จำใจจากไป

หานเจวี๋ยกำลังวุ่นอยู่กับการหนี มีเวลามาเล่นจ้ำจี้กับนางเสียเมื่อไรกัน

เมื่อก้าวออกจากถ้ำเทวา สิงหงเสวียนก็ดึงดูดสายตาของทุกคน

สิงหงเสวียนที่กลับชาติมาเกิด และเปลี่ยนร่างใหม่แล้ว จึงไม่มีใครจำนางได้

เป็นไก่คุกรัตติกาลที่จำนางได้ก่อนใครเพื่อน มันจำกลิ่นอายของนางได้ พูดให้ถูกต้องคือกลิ่นอายวิญญาณ

หลังจากตัวตนของสิงหงเสวียนถูกเปิดเผยแล้ว ทุกคนก็ตกใจกันยกใหญ่ แต่หลังจากทำความเข้าใจแล้ว พวกเขาก็พากันซุบซิบอยู่ในใจ

‘ล้างคุณสมบัติของตนเช่นนี้ได้ด้วยหรือ’

ฉู่ซื่อเหรินเอ่ยเป็นการคาดเดา “น่าจะมีอะไรมากกว่าการกลับชาติ”

เขาเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของจักรพรรดินีผืนพิภพ มิฉะนั้นจะมาเกิดในภพภูมิที่ดีอย่างรวดเร็วเช่นนี้เชียวหรือ

จินกังนู่ ถูหลิงเอ๋อร์มาจากเผ่าจอมเวท จักรพรรดินีผืนพิภพให้การช่วยเหลือหานเจวี๋ย ฟังดูสมเหตุสมผลดี

ไก่คุกรัตติกาลหันไปมองราชามังกรสามหัว ก่อนจะเอ่ย “เจ้าอยากกลับชาติไปเกิดใหม่บ้างหรือไม่”

ราชามังกรสามหัวโต้กลับด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ไม่อยาก!”

ตอนนี้ตัวเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ลำดับศักดิ์ต่ำที่สุดในสำนักซ่อนเร้น เขาเดาได้อยู่แล้วว่าเมื่อครู่ไก่คุกรัตติกาลกำลังเยาะเย้ยเขา

สิงหงเสวียนไม่ได้อยู่นานนัก ไม่นานนางก็จากไป คนอื่นๆ จึงหันกลับมาพูดคุยกันต่อ