ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 448

บทที่ 448 ความหวาดกลัวของเฮ่าเทียน สำนักพุทธล่มสลาย

“เผ่ามนุษย์กำลังตกอยู่ในอันตราย”

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างราบเรียบ จ้าวเซวียนหยวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าเหยเก

แม้ว่าเขาจะละทิ้งเผ่ามนุษย์มาหลบซ่อนตัวอยู่ในสำนักซ่อนเร้นแล้ว แต่ในใจก็ยังห่วงหาอาวรณ์เผ่ามนุษย์อยู่

จ้าวเซวียนหยวนเอ่ยถามเสียงพึมพำ “อริยะฝูซีก็ช่วยเผ่ามนุษย์ไว้ไม่ได้หรือ”

หานเจวี๋ยไม่ตอบ

เขาเชื่อว่าจ้าวเซวียนหยวนสามารถรู้ได้ด้วยตนเอง ชายผู้นี้มาที่นี่ก็เพราะเขากลัวตาย

มาถึงตอนนี้ต่อให้ไล่จ้าวเซวียนหยวนออกไปพร้อมกับยอดสมบัติ เขาคงจะไม่ยอมเป็นแน่

ทั้งสองสนทนากันต่ออีกครู่หนึ่ง จ้าวเซวียนหยวนจึงจากไป

ไม่กี่เดือนให้หลัง ก็มีคนมาเยี่ยมเยียนหานเจวี๋ยอีกครา

ครั้งนี้เป็นมู่หรงฉี่ อีกฝ่ายมาหาเขาด้วยอาการร้อนใจเช่นกัน

หานเจวี๋ยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้น เดินออกไปจากถ้ำเทวาฟ้าประทานและเรียกแสนยานุศิษย์ให้มารวมตัวกัน

“อย่างมากที่สุดอีกหนึ่งพันปี มหาเคราะห์จะสิ้นสุดลง ไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะ ก็จะต้องมีสิ่งมีชีวิตมหาศาลนับไม่ถ้วนต้องถูกฝังทั้งเป็น ความรู้สึกทางจิตใจที่พวกเจ้าได้รับในตอนนี้เป็นผลกระทบมาจากผลกรรมมรรคาสวรรค์ พวกเจ้าคงไม่อยากเข้าสู่เคราะห์กันหรอกใช่หรือไม่”

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างตรงไปตรงมา และเมื่อพูดจบ ทุกคนก็พากันส่ายหน้า

สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นกล่าวขึ้น “ข้าไม่อยากออกไปข้างนอก จากนี้ไปข้าก็จะอยู่ที่นี่”

คนอื่นๆ ส่งเสียงคล้อยตาม

“มหาเคราะห์ครั้งนี้ช่างรวดเร็วเหลือเกิน!”

“รวดเร็วจริงๆ นั่นล่ะ มหาเคราะห์ก่อนหน้านี้กินเวลานานเป็นหมื่นๆ ปี บางครั้งก็ยาวนานไปจนถึงหลายล้านปี”

“หลายล้านปี? นานขนาดนั้นเชียวหรือ”

“ตามตำนานเล่าว่าเมื่อนานมาแล้ว แดนเซียนในอดีตนั้นกว้างใหญ่ไพศาลเสียยิ่งกว่าในตอนนี้ มีสิ่งมีชีวิตอยู่มากมาย ก้อนหินทุกก้อนล้วนสามารถกลายเป็นสิ่งมีชีวิตได้”

“ในที่สุดก็ถึงคราวสิ้นสุดลงสักที หลังจากมหาเคราะห์จบสิ้นลงแล้ว พวกเราจะได้กลับไปยังแดนเซียนหรือไม่”

…

เมื่อได้ฟังคำพูดของเหล่าศิษย์ หานเจวี๋ยก็ยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “หากไม่มีอันตรายหลังจากมหาเคราะห์ อาณาเขตเต๋าจะเคลื่อนย้ายไปยังแดนเซียน แต่เมื่อถึงแดนเซียนแล้ว พวกเจ้าก็ต้องขยันหมั่นเพียรฝึกบำเพ็ญกันต่อไปล่ะ”

หลังจากมหาเคราะห์สิ้นสุดลง อริยะจะไม่สามารถเข้าไปยังแดนเซียนได้อีกและจะถูกขับไล่โดยมรรคาสวรรค์

หานเจวี๋ยไม่ได้มีศัตรูมากมาย เบื้องหน้าของเขาเรียกได้ว่าแทบจะไร้ศัตรูเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงไม่เกรงกลัวที่จะกลับไปยังแดนเซียน

ยังเร็วเกินไปที่โลกดาราของหานเจวี๋ยจะกลายเป็นโลกมรรคาสวรรค์ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าต้องรอคอยไปอีกเนิ่นนานเพียงใด

ส่วนโลกเขย่าพิภพหานเจวี๋ยก็ไม่คิดจะปล่อยมันไป หลังจากนี้เขาจะให้โลกเขย่าพิภพเหนี่ยวนำให้โลกมรรคาสวรรค์ของตนเกิดการวิวัฒนาการ

โลกเขย่าพิภพในปัจจุบันกลายเป็นโลกอีกใบหนึ่งแล้ว เป็นลักษณะเดียวกับโลกเมื่อชาติก่อน ไม่ได้สำเร็จกลายเป็นโลกเซียนแต่อย่างใด

ในยามปกติ เซียนทองต้าหลัวนับเป็นตัวตนที่อยู่บนจุดสูงสุดของแดนเซียน ตราบใดที่หานเจวี๋ยไม่สร้างปัญหา การครอบครองทุกอย่างไว้แต่เพียงผู้เดียวย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

ถึงเวลาที่เขาจะพัฒนาสำนักซ่อนเร้น เพื่อต่อกรกับมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งถัดไปแล้ว

สำหรับสำนักซ่อนเร้นนั้น หานเจวี๋ยไม่ได้มีแผนที่จะใช้กำลังของสำนักเพื่อครอบครองโลก แต่ต้องการที่จะพัฒนาความแข็งแกร่ง รวบรวมเหล่าผู้มีใจฝักใฝ่ไปในทางเดียวกันเพื่อก้าวไปสู่มหามรรค

ในภายภาคหน้า หากคิดจะทำการใดก็สามารถสั่งการให้เหล่าศิษย์ไปกระทำแทนได้

สำนักซ่อนเร้นกำลังจะก้าวเดินไปบนเส้นทางที่สุดแสนยอดเยี่ยม!

“นายท่าน หยางเทียนตงเล่า เมื่อไรจะเรียกตัวเขากลับมาหรือขอรับ” สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเอ่ยถาม

อย่างไรเสียพวกเขาก็เคยผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมานาน ไม่มีทางลืมมิตรภาพที่เคยมีร่วมกันได้

หานเจวี๋ยกล่าว “เมื่อถึงเวลา เขาจะกลับมาเอง”

หยางเทียนตงตัดขาดจากวัฏจักรชั่วคราว ตอนนี้เขากำลังต่อสู้กับเหล่าเทพเซียนอยู่ในกองทัพเผ่ามนุษย์ ตบะของเขาไม่สูงนัก จึงเป็นได้เพียงเป้ากระสุนปืนใหญ่เท่านั้น

หลังจากบำรุงขวัญแก่ทุกคนแล้ว หานเจวี๋ยก็กลับเข้าไปในถ้ำเทวาฟ้าประทานอีกครั้ง

ไม่ว่ามหาเคราะห์จะจบลงเมื่อใด หานเจวี๋ยก็ยังต้องเร่งฝึกบำเพ็ญ

หากไม่มีพลังอันเที่ยงแท้ เขาก็ไม่อาจหาญกลับไปเหยียบแดนเซียนอีกครั้ง

…

ณ ถ้ำภูเขาแห่งหนึ่ง

หลงเฮ่ากำลังนั่งสมาธิรักษาอาการบาดเจ็บอยู่บนหินยักษ์ก้อนหนึ่ง สีหน้าของเขาดูไม่ดีนักเห็นได้ชัดว่าเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสมา

ทันใดนั้น ภูเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก้อนกรวดจำนวนนับไม่ถ้วนหล่นลงมาและกลายเป็นเถ้าถ่านเมื่อใกล้จะกระทบกับตัวหลงเฮ่า

หลงเฮ่าลืมตาขึ้น มองออกไปยังปากถ้ำ เห็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่เท่าภูเขาสองตนกำลังห้ำหั่นกันอยู่ภายนอกถ้ำ