ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 570

บทที่ 570 โอกาสวาสนาของโจวฝาน ต้นกำเนิดฟ้าดิน

เมื่อฟังจิตวิญญาณมรรคาสวรรค์จบ สีหน้าฉิวซีไหลราบเรียบ ในใจดูแคลนอย่างยิ่ง

คิดว่าเขาเป็นเด็กสามขวบหรือ

หลอกได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ

ในสายตาฉิวซีไหล กลอุบายเหล่านี้ของจิตวิญญาณมรรคาสวรรค์ช่างน่าขันโดยแท้ จุดประสงค์เด่นชัดเกินไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเดาเลยด้วยซ้ำ

จิตวิญญาณมรรคาสวรรค์กล่าวว่า “พลังมรรคของบุตรชายหานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ไล่ตามอี๋เทียนทันแล้ว วันหน้าต้องกลายเป็นอุปสรรคใหญ่แน่ หากเจ้าไม่กล้าจัดการหานเจวี๋ย เจ้าต้องหาทางกำจัดบุตรชายของหานเจวี๋ยให้ได้ก่อนที่จะได้ร่างแยกของบรรพชนเต๋ามา”

“ข้าจะพิจารณาดู”

ฉิวซีไหลตอบรับสั้นๆ จากนั้นก็หลับตาลง ผสานมรรคต่อ

จิตวิญญาณมรรคาสวรรค์ก็ไม่พูดมากอีก เลือนหายไปจากตำหนัก

….

หลังจากได้ป้ายคำสั่งพิฆาตมรรคามา หานเจวี๋ยก็ไม่มีความเคลื่อนไหว ไม่ได้ออกไปแสดงธรรมนอกอารามเต๋าเลย แต่ทุ่มสมาธิฝึกบำเพ็ญ

เวลาผ่านไปว่องไวนัก ผ่านไปอีกสองพันปีแล้ว

ในวันนี้ หานเจวี๋ยตรวจดูจดหมาย

[โจวฝานศิษย์ของท่านหวนคืนสู่แดนเซียน]

เขาอดโล่งใจไม่ได้ ลูกพี่ใหญ่ยังคงแน่จริงยิ่ง ส่งร่างจำลองของตนมาเกิดใหม่แล้ว

เขาไล่อ่านย้อนขึ้นไป มองเห็นจดหมายฉบับอื่นๆ ของโจวฝาน นอกจากจะสิ้นชีพและฟื้นคืนชีพอย่างต่อเนื่อง ยังมีโอกาสวาสนาด้วย!

[โจวฝานศิษย์ของท่านผสานรวมกับดวงชะตาแดนชำระบาปสุขาวดี พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[โจวฝานศิษย์ของท่านทำความเข้าใจพลังวิเศษมหามรรค]

เยี่ยมจริงๆ!

สมกับที่เป็นต้นฉบับของพระเอก!

หานเจวี๋ยเงยหน้ามองขึ้นไปเห็นโจวฝานกลับมาที่เมืองฟ้าบุพกาลแล้ว

ตบะของเด็กคนนี้บรรลุถึงระดับเซียนทองต้าหลัวระยะกลางแล้ว เป็นวาสนาในคราเคราะห์ พลอยก้าวหน้าสูงส่ง

หานเจวี๋ยสอดส่องดูเต้าจื้อจุนต่อ

หลังจากได้รับแรงกระตุ้นจากซูฉี เต้าจื้อจุนปิดด่านมาตลอด ฝึกบำเพ็ญอย่างบ้าคลั่ง เข้าใกล้ระดับเซียนทองต้าหลัวระยะปลายเข้าไปเรื่อยๆ

ในจุดนี้หานเจวี๋ยพอใจยิ่ง ในอดีตเต้าจื้อจุนบ้าระห่ำกว่าโจวฝานเสียอีก ยามนี้มีความมุ่งมั่นได้ถึงขนาดนี้ ย่อมเป็นเรื่องที่ดี

หานเจวี๋ยสอดส่องเหล่าศิษย์ใต้ต้นฝูซังต่อ สีหน้าเขาพลันแปรเปลี่ยน รีบลุกขึ้นหายตัวไปจากจุดเดิมทันที

เขามาโผล่ใต้ต้นฝูซัง

เมื่อเหล่าศิษย์เห็นเขาปรากฏตัวขึ้น ก็พากันลุกขึ้นทำความเคารพ

หานเจวี๋ยเมินฉยต่อพวกเขา มองไปที่ต้นฝูซัง

ต้นฝูซังยังคงยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ดูสงบมั่นคงยิ่ง ไม่มีความผิดปกติ แต่หานเจวี๋ยสัมผัสได้ว่าต้นฝูซังกำลังดูดซับพลังงานแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง พลังงานนี้มาจากวังวนมิติหลายร้อยแห่งที่มันเปิดขึ้น

หานเจวี๋ยถ่ายทอดเสียงถาม “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”

“หา?”

ต้นฝูซังตระหนกอยู่บ้าง

หานเจวี๋ยสะบัดแขนเสื้อ เคลื่อนย้ายเหล่าศิษย์ที่อยู่ในละแวกนี้ออกไปให้ห่าง กางเขตอาคมไว้รอบๆ ไต่สวนต้นฝูซังตามลำพัง

การกระทำนี้ของต้นฝูซังเป็นการเปิดเผยตำแหน่งของมันต่อโลกหลายร้อยแห่ง ประเด็นสำคัญที่สุดคือมันไม่เคยถามความเห็นหานเจวี๋ยเลย

ต้นฝูซังตกใจ รีบเอ่ยว่า “ข้าเพียงรู้สึกว่าข้าสามารถดูดซับพลังของพวกมันเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นได้ ดังนั้นถึงได้ทำเช่นนี้…ผิดตรงไหนหรือ”

“ข้าเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ห้ามมิให้เปิดเผยตำแหน่งของเจ้า”

“เป็นไปไม่ได้ ข้าเพียงดูดซับพลังงานเท่านั้น”

“พลังงานฟ้าดินหลั่งไหลเข้ามาหาเจ้า ผู้บำเพ็ญทรงพลังจะจับทิศทางความเคลื่อนไหวของคลื่นพลังงานมิได้เชียวหรือ”

“ข้า…”

“เหตุใดเจ้าถึงไม่แจ้งข้า”

“ข้าอยากแปลงกาย…แต่ดูเหมือนท่านจะไม่อยากให้ข้าแปลงกาย…”

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว กล่าวไปว่า “ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่เจ้าคือต้นไม้เทพมรรคาสวรรค์ ตอนนี้ยังไร้ซึ่งหนทางแปลงกาย”

วาจานี้มิใช่ความเท็จ ตอนนี้อาณาเขตเต๋าเปี่ยมด้วยพลังวิญญาณ ต้นฝูซังจึงมีบทบาทไม่มากแล้ว

ต้นฝูซังเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “เช่นนั้นข้าจะหยุด”

หานเจวี๋ยแทรกจิตศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในต้นฝูซัง ตรวจสอบพลังงานที่มันดูดซับ