ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 578

บทที่ 578 บรรพชนของบรรพชน การโจมตีลึกลับ

หานเจวี๋ยไม่เห็นใจในสิ่งที่หานทั่วต้องเผชิญ และไม่นึกห่วงด้วย ขอแค่เด็กคนนี้ไม่ตายก็พอ

มนุษย์บนโลก มีใครบ้างที่ไม่ประสบอันตรายและความทุกข์ยากเลย

หานเจวี๋ยทำนายดูเล็กน้อย ไม่มีอริยะวางแผนปองร้ายหานทั่วอยู่เบื้องหลัง

ถึงอย่างไรหานทั่วก็ไม่อาจหนีรอดจากสถานที่คุมขังแห่งนี้ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ

หานเจวี๋ยกลับไปดูหนุ่มน้อยตระกูลหานที่กำลังร้องไห้คร่ำฟ้าครวญดินคนนั้น เดิมทีหานเจวี๋ยไม่สนใจเขาเลย ดังนั้นถึงได้ไปตรวจสอบสถานการณ์ที่หานทั่วเผชิญอยู่ แต่เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนหานเจวี๋ยเหลือเกิน

ใช่แล้ว เหมือนเขา!

เด็กหนุ่มคนนี้อายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี หน้าตาหล่อเหลาอย่างยิ่ง หานเจวี๋ยเองก็เคยใช้วิชาเวทส่องดูใบหน้าของตนมาก่อน รู้จักรูปร่างหน้าตาของตนดี

หน้าตาของเด็กคนนี้ถอดแบบมาจากหานเจวี๋ยเลยทีเดียว เหมือนหานเจวี๋ยยิ่งกว่าหานทั่วเสียอีก

แน่นอน พอนำมาเทียบกับหานเจวี๋ยแล้วเขายังคงด้อยกว่าอยู่บ้าง

เนื่องจากมีหน้าตาคล้ายคลึงกัน จึงทำให้หานเจวี๋ยถูกชะตากับเด็กคนนี้มาก

นี่เรียกว่าอะไรกันนะ

สายใยข้ามรุ่นอย่างนั้นหรือ

นี่ห่างกันตั้งกี่รุ่นเล่า?

….

ณ ป่าเขารกร้าง เมฆอัสนีปกคลุม

หานอวี้คุกเข่าอยู่หน้าศพบิดามารดา เขาร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

สาเหตุที่เขาร้องไห้มิใช่เพราะหวาดกลัว แต่เป็นเพราะโกรธเคือง โกรธเคืองที่บรรพชนไม่สอดมือเข้าช่วยเหลือ โกรธที่ตนไร้ความสามารถเกินไป โกรธที่สวรรค์ไม่ยุติธรรม

เมื่อความรู้สึกบรรเทาลง หานอวี้มองซากศพเกลื่อนพื้น ตกอยู่ในความเงียบงัน

มีลำแสงสีแดงสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากขอบฟ้าราวกับดอกไม้ไฟ นั่นคือสัญญาณวิชาเวทของศัตรู ยามนี้หวนกลับมาอีกรั้งก็เพื่อสังหารเขา

ต้องการล้างบางตระกูลหานให้สิ้นซาก!

ในใจของหานอวี้เต็มไปด้วยโทสะ ดวงตาฉายแววเด็ดเดี่ยว

“หากตระกูลหานของข้าถูกลิขิตชะตามาเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็จะตายไปพร้อมกับตระกูลหาน!”

หานอวี้พึมพำกับตัวเอง ค่อยๆ ปิดตาลง

ฟิ้ว…

เกิดเสียงฝ่าอากาศแว่วมา กระบี่คมกริบแทงทะลุทรวงอกของหานอวี้ เลือดสดๆ สาดกระเซ็นลงบนศพที่อยู่ด้านข้าง

ผู้บำเพ็ญหลายคนเหยียบกระบี่เหาะเข้ามา ดูราวกับสายรุ้ง เข้าปิดล้อมหานอวี้อย่างรวดเร็ว

ชายชุดฟ้าที่เป็นผู้นำกลุ่มก้มมองหานอวี้ เอ่ยว่า “เจ้าคงเป็นหานอวี้ทายาทผู้เปี่ยมพรสวรรค์ของตระกูลหานกระมัง หน้าตาดูมีความสามารถอยู่จริงๆ น่าเสียดาย หากเจ้ามิใช่ทายาทตระกูลหาน ข้าคงอยากได้เจ้าเป็นเขย แต่วันนี้เจ้าจำเป็นต้องตาย ความแค้นระหว่างสองตระกูลของพวกเราสมควรสิ้นสุดลงตรงนี้”

ชิ้ง…

ชายชุดฟ้าชักกระบี่อ่อนเล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ คมกระบี่ลุกเป็นไฟอย่างรวดเร็ว ส่องสว่างอยู่ท่ามกลางโลกที่มืดสลัวดั่งยามราตรี

หานอวี้ใช้มือเปล่าจับคมกระบี่ กัดฟันดึงกระบี่ออก

ครืน…

เมฆทะมึนซัดตลบรุนแรงยิ่งขึ้น เสียงฟ้าร้องดังสะเทือนแก้วหู

“เจ้ายังคิดจะขัดขืนอีกหรือ”

“จิ๊ๆ ตระกูลหานประกาศปาวๆ อยู่ตลอดว่ามีปฐมบรรพชนเป็นเทพเซียน แต่ยังสู้บรรพชนตระกูลหวังของข้าไม่ได้เลย อย่างน้อยบรรพชนตระกูลหวังของข้าก็ยังสำแดงเดช ถ่ายทอดมรรควิถีให้ทายาท”

“ตระกูลหานกลายเป็นเช่นวันนี้ นับว่าหาเรื่องใส่ตัวเอง ปีนั้นยามที่ตระกูลหานกล้าแกร่ง ก็เคยล้างสังหารพวกเราเช่นกัน”

“รีบฆ่าเขาเถอะ!”

“กลัวอันใดเล่า จนป่านนี้แล้วยังจะมีใครมาช่วยเขาได้อีก”

เหล่าผู้บำเพ็ญพากันพูดคุย บ้างเร่งรัด บ้างด่าทอ บ้างเยาะหยัน

ชายชุดฟ้าตวัดกระบี่ คมกระบี่กลายร่างเป็นวิหคเพลิงสยายปีกกว้างไกลหลายจั้งตัวแล้วตัวเล่า พุ่งโฉบเข้าใส่หานอวี้ ท่าทางเช่นนี้ราวกับต้องการแผดเผาซากศพในบริเวณนี้ให้วอดวาย

หานอวี้เงยหน้ามองวิหคเพลิงทั่วนภาอย่างสงบนิ่ง เขายอมรับจุดจบที่ตระกูลหานต้องล่มสลายแล้ว

ทันใดนั้นวิหคเพลิงหลายสิบตัวพลันสลายหายไปต่อหน้าต่อตาเขา จากนั้นเมฆอัสนีบนฟ้าก็แยกสลายคลายตัว แสงตะวันสายแล้วสายเล่าสาดส่องลงมา ตกกระทบร่างของหานอวี้

พริบตานั้น หานอวี้รู้สึกราวกับหลุดไปอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง

“ฮึ่ม ผู้ใดบอกว่าบรรพชนตระกูลหานสู้ตระกูลหวังของพวกเจ้าไม่ได้”

เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งแว่วดังขึ้น เหล่าผู้บำเพ็ญตระกูลหวังประหนึ่งถูกสายฟ้าฟาด สั่นสะท้านกันถ้วนหน้า ดวงตาหม่นแสงลง

ม่านตาหานอวี้ค่อยๆ เบิกขยาย ผู้บำเพ็ญตระกูลหวังสลายเป็นเถ้าธุลีปลิดปลิวต่อหน้าต่อตาเขา

หานเจวี๋ยลงมือแล้ว

ทำลายล้างคนพวกนี้ แค่เขาคิดแวบเดียวก็จัดการได้เรียบร้อย

แต่เขายังลงมืออย่างปรานีอยู่ ปล่อยให้วิญญาณของผู้บำเพ็ญเหล่านี้กลับสู่สังสารวัฏได้ ไม่ได้ทำให้วิญญาณแตกสลาย

หานเจวี๋ยพิสูจน์มรรคแล้ว สิ่งที่จะทำให้เขาพะวงได้มีเพียงตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าเขาเท่านั้น