ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 601

บทที่ 601 เทพมารมหามรรคหลบเร้น

หานเจวี๋ยเฝ้ารอด้วยความวิตก ถึงขั้นที่ทำให้อริยะเสรีคนหนึ่งตกใจจนกลายเป็นเช่นนี้ได้ อีกฝ่ายต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกัน

อย่างน้อยๆ ก็คงเป็นตัวตนระดับมหามรรค!

ในส่วนลึกของความมืดมิดมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ยักษ์กำลังเคลื่อนไหวอยู่รางๆ ใหญ่โตมโหฬารจนทำให้หวาดผวา ราวกับสามารถเขมือบกลืนทุกสิ่งได้

หานเจวี๋ยใช้แบบจำลองการทดสอบตรวจจับดูอีกครั้ง

[เทพบุพกาล: ดวงจิตมหามรรค ผู้พิทักษ์ควบคุมเขตฟ้าบุพกาล]

ดวงจิตมหามรรค!

เวลานี้เอง

ลี่จื้อไจ้หลบหนีไปทันที หายลับไปไม่เห็นแม้เงา

กลิ่นอายสุดแสนอันตรายนั้นก็เลือนหายไปด้วย คาดว่าคงตามไปไล่ล่าลี่จื้อไจ้

สายตาของหานเจวี๋ยหันเหกลับมาที่มหามรรคต้นกำเนิดอีกครั้ง นับตั้งแต่เขามาถึง มหามรรคต้นกำเนิดส่องแสงกะพริบเดี๋ยวมืดเสียงสว่าง ราวกับกำลังขานรับเขา

พุ่งเข้าไปหาเลยดีหรือไม่นะ

หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่ามหามรรคต้นกำเนิดไม่มีวันต่อต้านเขา ตอนนี้ในละแวกนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นแล้ว นี่เป็นโอกาสดีหากทำไม่สำเร็จ ก็ยังล่าถอยออกมาได้

พอคิดได้ดังนั้น หานเจวี๋ยก็ควบคุมเกาะสำนักซ่อนเร้นพุ่งตรงเข้าสู่มหามรรคต้นกำเนิดทันที

แทบจะในทันที มหามรรคต้นกำเนิดเก็บงำประกายแสงอันเจิดจ้าไปทันที ทั่วทั้งห้วงอวกาศตกอยู่ในความมืดมิด

แต่ภายในมหามรรคต้นกำเนิด เกาะสำนักซ่อนเร้นอาบไล้อยู่ท่ามกลางแสงอันเจิดจ้า

[ตรวจพบการมีอยู่ของมหามรรคต้นกำเนิด]

ข้อความแถวหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าหานเจวี๋ย เขาทดลองดูดซับมหามรรคต้นกำเนิดทันที

มหามรรคต้นกำเนิดใหญ่โตเหลือเกิน หานเจวี๋ยไม่สามารถดูดซับเข้ามาโดยตรงได้ เห็นทีว่าเขาคงทำได้เพียงผสานรวมเข้ากับมหามรรคต้นกำเนิด

หานเจวี๋ยเริ่มผสานรวมกับมหามรรคต้นกำเนิดด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ

ผ่านไปอีกสักพัก มหามรรคต้นกำเนิดพลันแผ่แสงเจิดจ้าออกมา เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ ส่องสว่างไปทั่วห้วงอวกาศมืดมิดแห่งนี้

เวลาผ่านไประยะหนึ่ง ลี่จื้อไจ้และเทพบุพกาลไม่ได้ย้อนกลับมา

ความสงบสุขคงอยู่ต่อไปถึงแปดร้อยหกสิบปี

จู่ๆ หานเจวี๋ยก็รับรู้ถึงบางอย่างได้ เขาลืมตาขึ้นมาทันที เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นนอกมหามรรคต้นกำเนิด ร่างกายของคนผู้นี้เกิดจากการรวมตัวของไอดำ สวมหน้ากากสีขาวพิสุทธิ์ บนหน้ากากมีเพียงช่องดวงตาแนวตั้งข้างหนึ่ง นัยน์ตากลอกกลิ้งหมุนซ้ายหมุนขวา

เมื่อเห็นคนผู้นี้ หัวใจหานเจวี๋ยเต้นแรงจนเด้งขึ้นมาถึงคอหอยแล้ว

หานเจวี๋ยใช้แบบจำลองการทดสอบตรวจสอบอีกฝ่าย

[เทพมารมหามรรคหลบเร้น: นักพรตเต๋าผู้หลุดพ้น เทพมารฟ้าบุพกาล]

เทพมารมหามรรคหลบเร้นอย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ในบรรดาร่างจำลองเทพมารที่เขาฝึกฝนก็มีเทพมารมหามรรคหลบเร้นอยู่เช่นกัน

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

หรือว่าเทพมารทั้งสามพันล้วนเป็นไปได้ว่ายังมีชีวิตอยู่ทั้งสิ้น?

หานเจวี๋ยคิดๆ ไปก็รู้สึกหวาดผวาสุดขีด เป็นผู้ใดกันแน่ที่สรรค์สร้างร่างจำลองเสรีสุญญตานี้ขึ้นมา

ถ้าหากว่าเป็นระบบ แล้วระบบสร้างขึ้นมาแบบไหนกัน?

เทพมารมหามรรคหลบเร้นคล้ายจะมองไม่เห็นหานเจวี๋ย มองสำรวจอยู่ที่เดิมสักพักก็จากไป

หานเจวี๋ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผสานรวมกับมหามรรคต้นกำเนิดต่อ

‘มหามรรคต้นกำเนิดสามารถปิดกั้นการสอดส่องจากภายนอกได้หรือไม่’ หานเจวี๋ยถามในใจ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ได้]

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!

หานเจวี๋ยเบาใจในทันที ตั้งใจผสานรวมกับมหามรรคต้นกำเนิดต่อไป

ห้าร้อยปีต่อมา

ลี่จื้อไจ้ย้อนกลับมาอีกครั้ง กลิ่นอายของเขาอ่อนแอลงไปมาก คาดว่าคงถูกเทพบุพกาลตามไล่ล่า

แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ คนผู้นี้ก็ยังกล้าย้อนกลับมา ไม่ยอมล้มเลิกเจตนาชั่วร้ายจริงๆ

ลี่จื้อไจ้เฝ้าอยู่หลายเดือนถึงได้จากไป