ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 603

บทที่ 603 หนี่ว์วา นักพรตมิ่งอวิ้น

สำหรับการจัดการของจอมอริยะเสวียนตู หานเจวี๋ยไม่มีความเห็นเช่นกัน เป็นความจริงที่ว่าหากมิติวัฏจักรพัตนาเร็วเกินไปก็ไม่ดี

ตอนนี้หานเจวี๋ยต้องเร่งพิสูจน์อริยะเสรีให้ได้ จอมอริยะเสวียนตูถูกผู้ทรงพลังลึกลับทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสอีกแล้ว ไม่มีเวลาว่างมาต่อกรกับเทพมารลึกลับแห่งแดนเซียนพิภพ

หานเจวี๋ยให้จักรพรรดิเซียนกลับชาติมาเกิดทำตามที่อริยะนิกายเหรินบอก ยามปกติให้ใส่ใจผู้กลับชาติมาเกิดมากๆ หน่อย ดูว่าคนไหนมีศักยภาพยอดเยี่ยมบ้าง

เขาวางแผนว่าจะคัดเลือกเทพมารฟ้าบุพกาลจากแดนเซียนพิภพ ในหมู่อริยะมรรคาสวรรค์มีเพียงจอมอริยะเสวียนตูที่สนใจแดนเซียนพิภพ แต่เนื่องจากอยู่ห่างไกลเกินไป จึงไม่ได้ให้ความสนใจอย่างละเอียดนัก

จำนวนผู้สืบทอดเทพมารฟ้าบุพกาลมีจำกัด เป็นไปไม่ได้ที่หานเจวี๋ยจะนำเทพมารฟ้าบุพกาลทั้งสามพันตนมาผสานรวมเข้ากับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด จำเป็นต้องคัดเลือกเอาส่วนหนึ่งตามที่ตนพอใจถึงจะถูก

พูดคุยกันอยู่หลายชั่วยาม หานเจวี๋ยสิ้นสุดแดนความฝัน ผสานรวมกับมหามรรคต้นกำเนิดต่อ

อีกหมื่นปีข้างหน้า เขาต้องพิสูจน์อริยะเสรีให้ได้!

….

แดนเซียน ณ แดนลับหวนกำเนิด

หานทั่วและอี๋เทียนเดินเคียงข้างกัน ทั้งสองมีสีหน้าผ่อนคลาย พูดคุยยิ้มหัว

ตอนนี้พวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพแล้ว อี๋เทียนยิ่งเข้าใกล้ระดับเซียนทองต้าหลัวแล้ว

“สามารถคืนชีพคนตายได้จริงๆ น่ะหรือ ผ่านมานานขนาดนี้ เกรงว่าบิดามารดาเจ้าคงไปเกิดใหม่เกินหมื่นรอบแล้ว” อี๋เทียนส่ายหน้าพลางเอ่ยวาจา น้ำเสียงจนใจอยู่บ้าง

บิดามารดาและภรรยากลายเป็นความยึดติดของหานทั่วไปแล้ว ถึงขั้นที่ส่งผลต่อการบำเพ็ญของเขาด้วย ดังนั้นอี๋เทียนถึงได้มาเป็นเพื่อนเขา

แดนลับหวนกำเนิดมีผู้ทรงพลังลึกลับตนหนึ่งอยู่ ครั้งอดีตหานทั่วเคยมาเยือน เกือบต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่

วิญญาณดวงหนึ่งปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของหานทั่ว เป็นภูตพยาบาท ในอดีตเขาคิดจะยึดร่างหานทั่ว ผลคือถูกหานเจวี๋ยสยบ ตอนนี้มีหานทั่วเป็นนาย เวลาผ่านมาหลายหมื่นปี ทั้งสองผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันก่อเกิดเป็นมิตรภาพ มิใช่ความสัมพันธ์เยี่ยงนายบ่าวอีกต่อไป

ภูตพยาบาทมีสีหน้าตื่นตัว เอ่ยขึ้นว่า “ที่นี่ผิดปกติ ระวังหน่อย”

อี๋เทียนยังคงให้ความเคารพนับถือภูตพยาบาทยิ่งนัก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเซียนทองต้าหลัว ซ้ำยังมีความทรงจำของวิญญาณร้ายมากมายจากมหาเคราะห์ครั้งก่อนด้วย อีกฝ่ายมักจะคอยเล่าประวัติศาสตร์ให้พวกเขาฟังเสมอ เปิดโลกทัศน์ให้กับทั้งสอง

หานทั่วเอ่ยว่า “พวกเราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว น่าจะไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก”

ทั้งสามมุ่งหน้าต่อไป

หานทั่วมุ่งหน้าไปตามความทรงจำ มาถึงสถานที่ที่เคยมาเยือนในครั้งอดีตเมื่อนานมาแล้ว เขาตะโกนเรียกเจ้าแดนลับหวนกำเนิด

ไม่นานนัก เสียงของเจ้าแดนลับก็แว่วขึ้นมา “เจ้าอีกแล้ว”

หลายหมื่นปีผ่านไป อีกฝ่ายยังคงจดจำเขาได้ จุดนี้ทำให้หานทั่วขมวดคิ้วนิดๆ

ยามนั้น เจ้าแดนลับมอบบทเรียนอย่างหนึ่งให้หานทั่ว

“ช้าก่อน เขาผิดปกติ!”

ภูตพยาบาทตะโกนขึ้นมาทันที น้ำเสียงตื่นตระหนัก

อี๋เทียนถามด้วยความแปลกใจ “ผิดปกติอย่างไร”

“กลิ่นอายเขามิใช่สิ่งมีชีวิตแห่งมรรคาสวรรค์!”

ภูตพยาบาทเอ่ยเสียงเข้ม เสียงสั่นไปหมด

เจ้าแดนลับหัวเราะเบาๆ “จิตพยาบาทแปรผันอย่างนั้นหรือ น่าสนใจอยู่บ้าง ในเมื่อเจ้ามองทะลุตัวตนของข้าได้ เช่นนั้นก็อย่าหวังจะได้จากไป”

รอยแยกสีดำพลันปรากฏขึ้นมาในทันใด ขยายตัวออกอย่างรวดเร็ว ลูกตาใหญ่ยักษ์ข้างหนึ่งปรากฏขึ้น จ้องพวกเขาทั้งสามเขม็ง

อี๋เทียนหยิบพลองยาวสีทองเล่มหนึ่งออกมาเตรียมต่อสู้

….

ในส่วนลึกของเขตฟ้าบุพกาล ณ มหามรรคต้นกำเนิด

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้นอีกครั้ง เวลาผ่านไปห้าพันปีแล้ว

เขาเข้าใกล้ความสำเร็จในการผสานมรรคเข้าไปเรื่อยๆ

หานเจวี๋ยพบว่ามีเงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นด้านนอกมหามรรคต้นกำเนิดอีกแล้ว กำลังจ้องมองมหามรรคต้นกำเนิดอย่างเงียบงัน

เขารีบใช้แบบจำลองการทดสอบตรวจดู

[เจ้าแม่หนี่ว์วา: อริยะมหามรรค มหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต ผู้ก่อกำเนิดเผ่าพันธุ์มนุษย์]

นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เจ้าแม่หนี่ว์วาถูกแสงเจิดจ้าห่อหุ้มไว้ ดังนั้นหานเจวี๋ยจึงจำไม่ได้

แม้ว่าจะเป็นสหายกัน แต่หานเจวี๋ยก็ไม่คิดจะออกไปทักทาย เขามีความระแวงในตัวเจ้าแม่หนี่ว์วามาโดยตลอด

หานเจวี๋ยเข้าสู่แบบจำลองการทดสอบ เปิดศึกใหญ่กับเจ้าแม่หนี่ว์วา