ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 630

บทที่ 630 ดวงจิตดับสูญ ระเบียบปั่นป่วน

ครึ่งเดือนต่อมา!

อายุขัยของหานเจวี๋ยถูกใช้ไปเกือบห้าแสนล้านล้านปีแล้ว สองเนตรของเขาเริ่มแดงก่ำ

นี่คือการเดิมพันครั้งใหญ่

ที่ถลุงอายุขัยไปมหาศาล!

ในระหว่างนี้เอง พลันปรากฏจดหมายขึ้นมาสามฉบับ

[เทพบุพกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านมรรคจิตได้รับความเสียหาย เนื่องจากคำสาปแช่งของท่าน]

[เทพบุพกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านมารในใจแทรกแซงมรรคจิต เนื่องจากคำสาปแช่งของท่าน]

[เทพบุพกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านมหามรรคปั่นป่วนวุ่นวาย พลังแห่งระเบียบเริ่มพังทลาย เนื่องจากคำสาปแช่งของท่าน]

หากสละอายุขัยอีกห้าแสนล้านล้านปี เทพบุพกาลน่าจะสิ้นท่าแล้ว

หานเจวี๋ยกัดฟันยืนหยัดต่อไป

ตอนนี้ร่างกายเขายังไม่เกิดอาการผิดปกติขึ้น เพียงปวดใจกับอายุขัยที่ลดลงไปเท่านั้น

เพียงห้าแสนล้านล้านปีเท่านั้น

เกรงว่ายุคสมัยแห่งมรรคาสวรรค์ยังอยู่ไม่นานถึงขนาดนี้เลย!

‘อดทนไว้ หากสามารถสาปแช่งเทพบุพกาลให้ตายได้ ศัตรูคนอื่นๆ ก็น่าจะขวัญหนีดีฝ่อไปด้วย’

หานเจวี๋ยคิดเช่นนี้ พลันรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

สู้กันด้วยพลัง เขาสู้แดนเทพหวนปัจฉิมไม่ได้

สู้กันด้วยแผนการ เขาก็คร้านจะสู้

ในเมื่อพวกเจ้าตบะสูงเทียมฟ้า มากเล่ห์เจ้าแผนการ ข้าก็จะอาศัยวิธีชั่วร้ายเช่นนี้ทำลายล้าง!

[เทพบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

[เทพบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

[เทพบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

….

จู่ๆ แจ้งเตือนเหล่านี้ก็เด้งขึ้นมาตรงหน้าหานเจวี๋ยอย่างไม่ขาดสาย

เขาตะลึงงัน เทพบุพกาลรู้แล้วหรือว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการก็คือเขา

สองเนตรของหานเจวี๋ยผุดเจตนาสังหารขึ้นมาทันที

เช่นนั้นเจ้าก็ตายซะเถอะ!

หลังจากเด้งขึ้นมารัวๆ หลายสิบครั้ง เทพบุพกาลก็ไม่ขอเข้าฝันหานเจวี๋ยอีก แต่หานเจวี๋ยยังคงสาปแช่งต่อ

ขณะที่อายุขัยของหานเจวี๋ยลดลงเกือบแปดแสนล้านล้านปี เขาก็มองเห็นจดหมายสองฉบับ

[เทพบุพกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านมรรคจิตแตกสลาย เนื่องจากคำสาปแช่งของท่าน]

[เทพบุพกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านสำแดงพลังวิเศษแยกมรรคา กระจายกรรมออกไป เขตฟ้าบุพกาลสูญเสียความเป็นระเบียบเรียบร้อย]

จากนั้นคำสาปแช่งของหานเจวี๋ยก็ไร้ผล

ความรู้สึกนี้ประหลาดนัก แต่ก็ชัดเจนแล้วเช่นกัน เขาไม่สามารถสาปแช่งเทพบุพกาลได้อีก ราวกับอีกฝ่ายดับสูญไปแล้ว

หานเจวี๋ยเรียกจอค่าความสัมพันธ์ออกมา พบว่ารูปประจำตัวของเทพบุพกาลยังอยู่

คนผู้นี้…

พอมีฝีมืออยู่บ้าง

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘ตอนนี้เทพบุพกาลตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งแสนหกหมื่นล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[เทพบุพกาลกระจายกรรมออกไป แบ่งแยกวิญญาณ ล่องลอยอยู่ในเขตฟ้าบุพกาล ถึงแม้จะไม่ได้สิ้นชีพถาวร แต่ขณะนี้ไม่สามารถคุกคามท่านได้อีก]

หานเจวี๋ยโล่งอก ผ่อนคลายไปทั้งตัว

เขามองหนังสือแห่งความโชคร้ายในมือ มิเสียทีที่เป็นสมบัติวิญญาณเสรี

ทรงพลังนัก!

เดิมทีหนังสือแห่งความโชคร้ายนั้นไร้ประโยชน์ยิ่ง ข้อดีอย่างเดียวคือผู้อื่นทำนายถึงบ่วงกรรมไม่ได้ พลังคำสาปแช่งของมันผลาญอายุขัยมากเกินไป หากตกอยู่ในมือสิ่งมีชีวิตอื่น คงคาดว่าเป็นสิ่งชั่วร้าย ไม่มีใครกล้าใช้

หานเจวี๋ยค่อยๆ ฟูมฟักมันขึ้นมาทีละขั้นๆ จนมาถึงปัจจุบันนี้ ประกอบกับอายุขัยของหานเจวี๋ยก็เหลือล้นจนน่าพรั่นพรึง ดังนั้นจึงนำมาใช้ประโยชน์เช่นนี้ได้

[ตี้จวินต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

แจ้งเตือนคำขอเข้าฝันข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมา

หานเจวี๋ยลังเลครู่หนึ่ง ยังคงเลือกยอมรับ

มีความเป็นไปได้สูงว่าฐานะเจ้าแดนต้องห้ามอันธการของเขาถูกเปิดโปงแล้ว แต่เขายังคิดจะเล่นละครต่อ

ขอเพียงไม่ยอมรับเสียอย่าง เช่นนั้นก็ไม่มีผลแล้ว!