ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 712

บทที่ 712 ตื่นตะลึง! ประหลาดใจ!

‘หรือจะเป็นท่านพ่อของข้า’

‘จะเป็นไปได้อย่างไร! เขาแข็งแกร่งกว่าเทพมารฟ้าบุพกาลอย่างนั้นหรือ?’

หานทั่วตื่นตะลึง กรีดร้องภายในใจไม่หยุด

อานุภาพโจมตีของความเป็นไปได้นี้แข็งแกร่งเกินไปแล้วจริงๆ!

ก้าวข้ามความแตกตื่นยินดีไป!

ทำให้เขาตื่นตะลึงจนลืมความตื่นเต้นยินดีไปเสียสิ้น

หานทั่วมองจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายอีกครั้ง อีกฝ่ายละสายตาไปแล้ว

แต่หานทั่วไม่มีทางลืมสายตาเมื่อครู่นี้ของจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายไปตลอดกาล

ไม่ใช่ความรู้สึกหลอนไปเองแน่นอน!

เขามิใช่วิญญาณสามัญ จะมองสถานการณ์พลาดไปได้อย่างไร

เมื่อครู่จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายกำลังมองเขาอยู่ แววตาซับซ้อนอย่างยิ่ง ทั้งตื่นเต้นยินดี ทั้งไม่อยากจะเชื่อ ทั้งสับสนและคับข้อง

หานทั่วไม่สามารถวิเคราะห์แววตาของจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายอย่างแน่ชัดได้ แต่ยืนยันได้ว่าเกี่ยวข้องกับปราณกระบี่ก่อนหน้านี้

โจวฝานได้ยินคำพูดของอี๋เทียน ก็รู้สึกซาบซึ้งเช่นกัน มองไปที่จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย เอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ฝ่าบาท ท่านยังจะปิดบังอยู่อีกหรือ รีบบอกมาเถิด! เป็นผู้ใดกันแน่ ให้พวกเราได้รู้ด้วยเถิดว่าผู้มีพระคุณคือใคร!”

สีหน้าจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายซับซ้อน เขาพยายามปรับอารมณ์ กัดฟันเอ่ยไปว่า “หากเราเดาไม่ผิด ปราณกระบี่เมื่อสักครู่น่าจะมาจากอาจารย์ของเจ้า บิดาของทั่วเอ๋อร์ เจ้าสำนักซ่อนเร้น หานเจวี๋ย!”

พอกล่าวออกมาเช่นนี้ โจวฝานพลันเบิกตากว้าง

คนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นกัน

เนื่องจากมีส่วนเกี่ยวข้องกับหานทั่วและโจวฝาน พวกเขาจึงได้ยินชื่อของหานเจวี๋ยอยู่บ่อยครั้ง

หานเจวี๋ยมิใช่อริยะมรรคาสวรรค์หรอกหรือ

จะให้การช่วยเหลือพวกเขาได้อย่างไร

ปราณกระบี่สายนั้นส่งตรงมาจากมรรคาสวรรค์เช่นนั้นหรือ

เป็นไปไม่ได้กระมัง!

เช่นนั้นจะต้องห่างไกลมากขนาดไหนกันเล่า

ทุกคนแตกตื่นแล้ว พวกเขารีบปัดความคิดนี้ทิ้งไป

หรือว่าหานเจวี๋ยจะมาปรากฏตัวในละแวกนี้

มีเพียงความเป็นไปได้นี้แล้ว!

“อาจารย์! ท่านอยู่ที่ไหนขอรับ”

โจวฝานตะโกนด้วยความตื่นเต้น เขาก็คาดเดาไปในทางเดียวกับคนอื่นๆ นึกว่าหานเจวี๋ยอยู่แถวนี้

หลังจากหานทั่วได้ทราบความจริง ถึงจะรู้สึกโล่งใจ แต่ก็มีสภาพอารมณ์ซับซ้อนเช่นเดียวกับจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย

ใช่ท่านพ่อจริงๆ…

อี๋เทียนมองหานทั่วแบบแปลกๆ เอ่ยพึมพำ “ที่แท้ที่พึ่งของวังสวรรค์มิใช่เพราะฝ่าบาท แต่เป็นเพราะไอ้หนูอย่างเจ้า”

เขาไม่เข้าใจอย่างยิ่ง เมื่อก่อนเขานึกว่าหานทั่วโดดเดี่ยวกำพร้าเช่นเดียวกับเขา

ไหนเลยจะรู้ว่ามีแต่เขาคนเดียวที่กำพร้า

หานทั่วมิได้ตอบรับ อารมณ์ของเขาก็ว้าวุ่นมากเช่นกัน

คำพูดของอี๋เทียนทำให้เขาได้เข้าใจ ก่อนหน้านี้ที่รอดหายนะมาได้หลายต่อหลายครั้ง ที่แท้ก็เป็นเพราะท่านพ่อช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังตลอด

ถึงฉากหน้าท่านพ่อจะทำเหมือนไม่ใส่ใจตนอย่างไร แต่ก็มักจะช่วยเขาให้พ้นจากสถานการณ์คับขันเสมอ

ยิ่งคิดหานทั่วก็ยิ่งรู้สึกว่าตนใช้ไม่ได้เลย ไม่เคยตอบแทนพระคุณที่ท่านพ่อให้กำเนิดและเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ แถมบางครั้งยังตัดพ้อขุ่นข้องอยู่ในใจว่าท่านพ่อไม่ไยดีตนอีกด้วย

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายไม่ได้พูดมากอีก พาทุกคนหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

….

มรรคาสวรรค์ ณ ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม

หลังจากหานเจวี๋ยเห็นว่าพวกจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายหนีรอดไปได้แล้วก็ลดมือขวาลง

เหล่าอริยชนรับรู้ได้ว่ารัศมีของเขาเลือนหายไป ทั้งหมดล้วนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หลี่เต้าคงอดถามไม่ได้ “เจ้าสำนัก เกิดอะไรขึ้นขอรับ”

หานเจวี๋ยมองเหล่าอริยชน ยิ้มน้อยๆ พลางเอ่ยว่า “ไม่มีอะไร แค่จัดการเรื่องส่วนตัวเท่านั้น เมื่อครู่ต้องเร่งช่วยเหลือบุตรชาย จึงไม่มีเวลามาตอบทุกท่าน สลายตัวเถิด มรรคาสวรรค์หาได้พบอันตรายไม่”

ช่วยบุตรชายหรือ

เหล่าอริยชนตะลึงงัน พวกเขาล้วนทราบว่าหานเจวี๋ยมีบุตรชายคนหนึ่งนามว่าหานทั่ว หานทั่วออกจากมรรคาสวรรค์ไปนานแล้ว หรือว่าเมื่อครู่ผ่านทางมาในละแวกมรรคาสวรรค์

เหตุใดพวกเขาถึงจับสัมผัสไม่ได้เลยเล่า

จอมอริยะเสวียนตูและเทพสูงสุดอู๋ฝ่านึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา สีหน้าแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เล่าขานกันว่า อริยะมหามรรคลงมือข้ามฟ้าบุพกาลได้…

หานเจวี๋ยคืออริยะมหามรรค!

หานเจวี๋ยเลือนหายไปจากจุดเดิมแล้ว

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยส่ายหน้าหลุดยิ้มออกมา “หากว่าสหายเต๋าผานอยู่ที่นี่ด้วย ไม่รู้จะมีท่าทีอย่างไร”

เทพสูงสุดหนานจี๋ก็ยิ้มตามพลางกล่าวว่า “ต้องไม่กล้าจองหองอีกแน่ เมื่อครู่นี้รัศมีของสหายเต๋าหานแกร่งกล้ากว่าผานซินมากนัก!”

อริยะคนอื่นๆ ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย