ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 714

บทที่ 714 ความหวาดกลัวของมหาจักรพรรดิเซียว

เมื่อเซวียนฉิงจวินรายงานจบ หานเจวี๋ยถึงได้เอ่ยว่า “อันที่จริงพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องมารายงานข้าเลย ข้ามองเห็นหมดแล้ว”

สตรีทั้งห้าตะลึงงัน อดไม่ได้ที่จะนึกเลื่อมใสในตบะของหานเจวี๋ย

สำนักสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่ห่างจากเขตเซียนร้อยคีรีไกลถึงเพียงใด หานเจวี๋ยก็ยังมองเห็นทุกอย่างได้

“ไม่ง่ายเลยกว่าจะกลับมา ข้าจะเทศนาธรรมให้พวกเจ้าแล้วกัน”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเคร่งขรึม สตรีทั้งหน้าเผยสีหน้ายินดี พากันพยักหน้ารับ

มหามรรคต้นกำเนิดเข้าปกคลุมอารามเต๋า

ห้าสิบปีต่อมา

หานเจวี๋ยสิ้นสุดการเทศนาธรรม ให้พวกนางออกไปพักผ่อนก่อน

ทว่าลี่เหยากลับรั้งอยู่ สตรีอีกสี่คนที่เหลือก็ทำเป็นมองไม่เห็นไปเสีย แยกย้ายกันไป

ลี่เหยาเงยหน้ามองหานเจวี๋ย เอ่ยว่า “ข้าอยากส่งมอบตำแหน่งเจ้าสำนักสตรีศักดิ์สิทธิ์ให้หลิงเอ๋อร์ ข้าอยากกลับมาฝึกบำเพ็ญ ท่านช่วยให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ได้หรือไม่ ข้าไม่อยากหยุดอยู่แค่ในมรรคาสวรรค์”

หานเจวี๋ยถาม “ก่อนหน้านี้ปฐมบรรพชนของเจ้ามาเข้าฝันเจ้าด้วยเรื่องใด”

ลี่เหยาตะลึงงัน จากนั้นจึงตอบว่า “เขาถ่ายทอดวิชาให้ข้า หวังว่าในอนาคตเมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้น ให้มุ่งสู่แดนเทพหวนปัจฉิม ช่วยเหลือเขา

“ท่านมองเห็นหรือว่าเขามาเข้าฝันข้า แปลว่าท่านแข็งแกร่งกว่าเขากระมัง”

ยามนั้นนางสอบถามลี่จื้อไจ้ด้วยความระมัดระวัง ลี่จื้อไจ้มั่นใจเต็มที่ บอกว่าไม่มีผู้ใดรับรู้ถึงการเข้าฝันครั้งนี้อย่างแน่นอน

หานเจวี๋ยตอบว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ลี่จื้อไจ้เป็นเพียงอริยะเสรี ไหนเลยจะเทียบกับข้าได้”

เขาจงใจเอ่ยเช่นนี้ ตั้งใจจะข่มด้วยความเหนือชั้น

ถึงแม้ระดับความประทับใจที่ลี่เหยามีต่อเขายังคงเป็น 6 ดาว แต่หากตัดความรู้สึกที่มีต่อเขาออกไป คนเราต่างมีปณิธานของตัวเอง เขาไม่ต้องการให้ลี่เหยากลายเป็นศัตรูของตน

ลี่เหยาเอ่ยว่า “ท่านร้ายกาจจริงๆ นี่คือสาเหตุที่ข้าอยากกลับมา ข้าไม่อยากใกล้ชิดกับบรรพชนเกินไป ตัวข้าลี่เหยามีวันนี้ได้ มิใช่เพราะพึ่งพาสายเลือดบรรพชน แต่เป็นเพราะท่าน”

ในอดีตครานั้น ตระกูลต้องการให้นางแต่งออกไปเพื่อผลประโยชน์ นางต่อต้าน ต้องเผชิญกับการไล่ล่าสังหาร ในช่วงเวลาที่นางสิ้นหวัง เป็นหานเจวี๋ยที่ยื่นมือเข้ามาหา

หากไม่มีหานเจวี๋ย ต่อให้นางไม่ต่อต้าน ก็คาดว่านางคงตายในมหาเคราะห์ครั้งก่อนไปแล้ว

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้านึกว่าเจ้าอยากติดตามบรรพชนของเจ้าเสียอีก”

ลี่เหยาส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่มีทาง มรรควิถีของเขาธรรมดาสามัญ เป็นไปได้สูงว่าจะมีเรื่องปิดบังข้า ไม่รู้ว่าในตระกูลลี่มีทายาทอีกมากน้อยเพียงใดที่เป็นเช่นเดียวกันกับข้า”

นางมองหานเจวี๋ยอีกครั้ง เอ่ยอย่างจริงจังว่า “ข้ารู้สึกว่าข้าเผชิญกับสภาวะคอขวด ท่านมีหนทางช่วยข้าพิสูจน์มรรคหรือไม่ แต่ข้าไม่ต้องการกลายเป็นอริยะมรรคาสวรรค์ ข้าอยากเดินบนเส้นทางเดียวกับท่าน”

ครึ่งอริยะ นับเป็นเพดานสูงสุดสำหรับบุตรแห่งสวรรค์เกือบทั้งหมด ไม่อาจก้าวหน้าต่อไปได้อีก

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างลุ่มลึกมีนัย “มีจริงๆ แต่ทุกข์ทรมานยิ่งนัก และข้าก็ต้องการหลักประกันว่าเจ้าจะจงรักภักดีต่อข้าอย่างสมบูรณ์ ไม่มีทางทรยศข้า”

ลี่เหยาได้ฟัง ดวงตาพลันทอประกาย เอ่ยว่า “ข้าไม่กลัวความทุกข์ทรมาน ส่วนเรื่องความภักดี ข้าเป็นคนของท่านแล้ว จะหักหลังท่านได้อย่างไร”

คำพูดนี้ก็ถูกแล้ว…

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเคร่งขรึมจริงจัง “ภายหน้าหากลี่จื้อไจ้เข้าฝันเจ้าอีก ให้เจ้าแสร้งเห็นพ้องไปกับเขา หลอกถามจุดประสงค์ของเขา แต่ห้ามทำให้เกิดอันตรายต่อศิษย์คนใดของสำนักซ่อนเร้น เข้าใจหรือไม่”

ลี่เหยาพยักหน้ารับ

นางเดินเข้ามาหา เริ่มถอดเสื้อผ้าออก

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วก่อนเอ่ยว่า “นี่เจ้าจะทำอะไร ข้าไม่ได้ข่มขู่เพื่อให้เจ้าทำเช่นนี้”

ลี่เหยากล่าวว่า “ข้าเพียงอยากทดลองวิธีฝึกบำเพ็ญที่ข้าได้รับมาก่อนหน้านี้ หากฝึกบำเพ็ญร่วมกับผู้ทรงพลังอย่างท่าน ไม่รู้ว่าจะเป็นประโยชน์มากเพียงใด”

พอหานเจวี๋ยได้ฟังก็คลายหัวคิ้วออก

เขาไม่ชอบข่มเหงบังคับผู้อื่น แต่หากอีกฝ่ายเริ่มก่อน เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร

ได้ผ่อนคลายบ้างก็เป็นเรื่องดี

เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ เป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่ควรรับรู้

….

ครึ่งปีผ่านไปในชั่วพริบตา

ลี่เหยาพัวพันกับหานเจวี๋ยอยู่สองเดือน เซวียนฉิงจวินก็มาหาเป็นรายต่อไป พัวพันกันอีกสี่เดือน

ในระหว่างนี้ เซวียนฉิงจวินก็ต้องการมีทายาทให้หานเจวี๋ยเช่นกัน ทว่าหานเจวี๋ยปฏิเสธไป

บุตรชายของสิงหงเสวียนยังไม่ถือกำเนิด ตอนนี้ยังไม่สะดวกจะมีเพิ่ม