ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 758

บทที่ 758 ขุนศึกยอมตายเพื่อสหายที่รู้ใจ!

เรื่องของเผ่ามนุษย์ทำให้เกิดการโต้เถียงกันอย่างดุเดือดในหมู่อริยะ อาจเป็นเพราะไม่มีเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ปรากฏขึ้นในมรรคาสวรรค์มานานเกินไป เหล่าอริยะจึงตื่นเต้นกันยิ่ง

หานเจวี๋ยกลับไม่ใส่ใจเลย จักรพรรดิมวลมนุษย์คนนั้นมิใช่ตัวแทนของทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์

เผ่ามนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์มรรคาสวรรค์ แต่มิได้แปลว่าจักรพรรดิมวลมนุษย์คือตัวเอกแห่งมรรคาสวรรค์

ยุคสมัยแห่งความสงบสุขดำเนินมาหลายแสนปี ทำให้มนุษย์หลงลืมความยำเกรงไป นี่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

หานเจวี๋ยฟังแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย หลังจากทราบว่าส่วนหลังๆ ไม่มีเรื่องสำคัญแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจากไป

เหล่าอริยะก็ไม่ได้ขัดขวาง กลับรู้สึกโล่งใจ

หานเจวี๋ยอยู่ด้วย พวกเขามักจะกังวลกับมุมมองของหานเจวี๋ย การที่หานเจวี๋ยจากไปแปลว่าเขาไม่สนใจไยดีเรื่องนี้เลย

คิดๆ ดูก็ถูกต้องแล้ว หานเจวี๋ยมีฐานะระดับใดกันเล่า

หลังจากหานเจวี๋ยไปแล้ว จิ้นเสินเอ่ยออกมาตรงๆ “ต่อต้านแนวโน้มภาพรวมของมรรคาสวรรค์ สร้างความแตกแยกรบกวนความสงบสุข ลงโทษไปตรงๆ เถอะ เปลี่ยนตัวจักรพรรดิเผ่ามนุษย์เสีย”

หลี่ไท่กู่เปิดปากเอ่ย “ขอเสนอให้ดำเนินการสอดส่องวิหารจักรพรรดิมนุษย์ ถึงอย่างไรเผ่ามนุษย์ก็เป็นเผ่าพันธุ์มรรคาสวรรค์ หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากวิหารจักรพรรดิมนุษย์ เผ่ามนุษย์ไหนเลยจะกล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้”

ฟางเหลียงกล่าวว่า “ตอนนี้เผ่ามนุษย์ไม่ได้มาตรฐานเลย จักรพรรดิมนุษย์คัดเลือกจากผู้ที่มีตบะแกร่งกล้า แทนที่จะเป็นยอดคนทรงความสามารถ ข้ารู้จักผู้ทรงความสามารถคนหนึ่งในเผ่ามนุษย์ มีใจห่วงใยรูปการณ์โดยรวมของใต้หล้า และมีคุณสมบัติยอดเยี่ยมมากเช่นกัน”

เหล่าอริยะผลัดกันพูดเสนอความคิดเห็น ในไม่ช้าก็ได้ข้อสรุป

หากเป็นช่วงก่อนเกิดมหาเคราะห์ครั้งก่อน เหล่าอริยะคงทำเป็นหลับตาข้างลืมตาข้างไป

แต่อนนี้มรรคาสวรรค์จำเป็นต้องพัฒนาก้าวหน้า ต้องออกสำรวจฟ้าบุพกาล หากภายในตกอยู่ในสงครามแตกแยก ต้องเป็นเหตุชักนำให้ผู้บำเพ็ญที่ออกสำรวจฟ้าบุพกาลอยู่ด้านนอกก่อความวุ่นวายตามแน่นอน

….

ณ เขาเทพปู้โจว

หานอวี้นั่งสมาธิอยู่ใต้พฤกษาเก่าแก่ต้นหนึ่ง ทิวทัศน์บนยอดของเขาเทพปู้โจวงดงามอย่างยิ่ง เมื่อทอดมองจากหน้าผาลงไป มีสันเขาเชื่อมโยงสูงบ้างต่ำบ้างโผล่พ้นยอดเมฆา ราวกับสันหลังมังกร ยิ่งใหญ่กว้างขวาง

หานอวี้นั่งสมาธิอยู่ใต้พฤกษาเก่าแก่ต้นหนึ่ง ทิวทัศน์บนยอดของเขาเทพปู้โจวงดงามอย่างยิ่ง เมื่อทอดมองจากหน้าผาลงไป มีสันเขาเชื่อมโยงสูงบ้างต่ำบ้างโผล่พ้นยอดเมฆา ราวกับสันหลังมังกร ยิ่งใหญ่กว้างขวาง

หานอวี้ที่ฝึกบำเพ็ญอยู่ใต้พฤกษาสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว อาภรณ์ขาวไม่แปดเปื้อนฝุ่นธุลี สงบสุขมานานหลายปี

ในเวลานี้เอง

เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าหานอวี้

เป็นหลงเฮ่า

มิใช่ร่างจริงของหลงเฮ่า แต่เป็นเงามายา

หานอวี้ลืมตาขึ้น มองไปที่เขาก่อนถาม “มีเรื่องใด”

หลงเฮ่าเอ่ยยิ้มๆ “เจ้าช่างเย็นชาเสียจริงนะ ข้าไม่มีธุระแล้วมาเยี่ยมเจ้าไม่ได้หรืออย่างไร ตอนนี้ข้าเป็นอริยะแล้ว เจ้าไม่เคารพกันเลยหรือ”

หานอวี้กลอกตาใส่ ไม่สนใจเขา

หลงเฮ่ามองใบหน้าเขาแล้วก็ไม่กล้าโกรธ ย่อมไม่นึกถือสา เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นถึงมหาบรรพชนผู้สูงส่งแห่งเผ่ามนุษย์ ยินดีจะก้าวออกมาเป็นผู้นำของเผ่ามนุษย์หรือไม่”

หานอวี้ขมวดคิ้ว เอ่ยถาม “จักรพรรดิมวลมนุษย์คนปัจจุบันสร้างปัญหาหรือ”

ชัดเจนยิ่งนัก เขาก็เคยได้ยินพฤติกรรมของเผ่ามนุษย์มาเช่นกัน

หลงเฮ่าเอ่ยว่า “หลายร้อยปีก่อนในงานพิธีบวงสรวงของเผ่ามนุษย์ จักรพรรดิมวลมนุษย์ประกาศว่ามนุษย์สูงส่งกว่าอริยะ เป็นเผ่าพันธุ์ที่สมควรรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง เจ้าคิดว่าคำพูดนี้อันตรายหรือไม่เล่า”

หากเป็นมนุษย์ธรรมดากล่าวเช่นนี้ก็แล้วไปเถิด ใต้หล้านี้มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่ชอบเสแสร้งอวดอ้างตัว แต่ในฐานะของจักรพรรดิเผ่ามนุษย์ ไม่สมควรกระทำเช่นนั้นเลย

หานอวี้ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “แล้วไปเถอะ ข้าไม่สนใจจะยุ่งเรื่องทางโลก เจ้าไปหาคนอื่นเถอะ”

เขาชะงักไปเล็กน้อย เอ่ยต่อว่า “ขอบใจมาก”

หลงเฮ่าพิสูจน์มรรคแล้ว ยังคงระลึกถึงเขาอยู่ ทำให้เขาตื้นตันมากจริงๆ

เผ่ามังกรมียอดฝีมือและบุตรแห่งสวรรค์มากมาย หลงเฮ่าหาได้ไร้ตัวเลือกไม่

หลงเฮ่ามองหานอวี้อย่างลุ่มลึกแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “เจ้ายอดเยี่ยมนัก บางทีในอนาคตข้างหน้าเจ้าอาจจะไปไกลเกินกว่าจินตนาการของโลกมนุษย์”

พอพูดจบ หลงเฮ่าก็หายตัวไป

หานอวี้งงงันปานน้ำเข้าสมอง ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

เมื่อคิดไม่ออก ก็ไม่คิดต่ออีก หานอวี้หลับตาลง ฝึกบำเพ็ญต่อ

เขาละทิ้งหกอารมณ์เจ็ดปรารถนา ละวางเรื่องทางโลกแล้ว เพียงอยากฝึกบำเพ็ญอย่างสงบตามลำพังในช่วงเวลาอันยาวนานเท่านั้น

ได้เพลิดเพลินกับความสันโดษ ก็มิใช่เรื่องเลวร้ายเลย

เขาแค่ต้องการอยู่กับวิถีแห่งตนเท่านั้น

….