ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 793

บทที่ 793 โลกอริยะไตรวิสุทธิ์

หลังจากยกระดับอาณาเขตเต๋าสำเร็จ เหล่าศิษย์หลายล้านที่อยู่ในเขตเซียนร้อยคีรีตื่นเต้นยิ่ง ยินดีกันถ้วนหน้า

“ไม่คิดเลยว่าพลังวิญญาณในอาณาเขตเต๋าของพวกเราจะยังเพิ่มขึ้นได้อีก!”

“ข้ารู้สึกว่าต่อให้เป็นมนุษย์ธรรมดามาอยู่ที่นี่หนึ่งวันก็สำเร็จเป็นเซียนได้”

“ตื่นเต้นเกินเหตุไปแล้ว แต่ก็ไม่แตกต่างกันเท่าไร”

“เจ้าสำนักเก่งกาจจริงๆ คาดว่าอาณาเขตเต๋าของอริยะก็คงไม่มีพลังวิญญาณเข้มข้นเหมือนของพวกเรา”

“ไร้สาระ แล้วสถานที่ของพวกเรามิใช่อาณาเขตเต๋าของอริยะหรือ”

“ข้าเคยไปเยือนฟ้าบุพกาลมาก่อน ไม่เคยเห็นพลังวิญญาณที่ไหนเทียบกับเขตเซียนร้อยคีรีได้เลย”

บนเขาเพียรบำเพ็ญเซียน ไก่คุกรัตติกาล ราชามังกรสามหัวรวมถึงเหล่าศิษย์สืบทอดก็กำลังพูดคุยกันอยู่เช่นกัน

พวกเขาเข้าใจสภาพความเป็นจริงมากกว่า

นี่แปลว่าหานเจวี๋ยทะลวงขั้นได้อีกแล้ว

ไก่คุกรัตติกาลกล่าวอย่างสะท้อนใจ “ตบะของนายท่านสูงถึงระดับใดแล้ว ยังสามารถทะลวงขั้นได้อีก ก่อนหน้านี้ก็สังหารอริยะมหามรรคได้ ต่อให้พวกเราทุ่มชีวิตฝึกบำเพ็ญก็ไล่ตามไม่ทันจริงๆ”

สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน

เจ้าใหญ่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ นายรุ่งเรืองบริวารย่อมรุ่งโรจน์ ต่อให้พวกเราเทียบกับนายท่านไม่ได้ แต่ด้วยตบะของพวกเราหากอยู่ในแดนเซียน ก็นับว่าร้ายกาจอยู่ในชั้นแนวหน้าเช่นกัน”

ศิษย์สืบทอดที่เหลือต่างยิ้มออกมา

สวินฉางอันอดนึกถึงบรรดาศิษย์สืบทอดเหล่านั้นที่ออกไปหาประสบการณ์ด้านนอกไม่ได้

จู่ๆ เขาก็รู้สึกขบขัน

พวกเจ้าสิ้นเปลืองความคิดจิตใจออกพเนจร รอจนพวกเจ้ากลับมา อาจจะยังคงถูกพวกเราแซงหน้าอยู่ดี

ทุกครั้งที่ได้ยินโจวฝานและพวกเจียงอี้คุยโอ้อวดในหมื่นโลกาฉายชัด พวกเขาต่างก็รู้สึกอิจฉานัก อย่างไรก็ตามพวกเขากระจ่างในจุดนี้ดี

เจ้าพวกนี้เลือกพูดแต่เรื่องดีๆ ประสบการณ์ทุกข์ยากลำบากต้องมีมากกว่าแน่นอน!

หานปาเอ่ยกระตุ้น “อย่ามัวแต่พูดไร้สาระ รีบฝึกบำเพ็ญเข้าเถิด ถ้าไม่ใช่เพราะต้องรอพวกเจ้า ตอนนี้ข้ากับท่านไก่อาจจะพิสูจน์มรรคสำเร็จอริยะไปแล้วก็ได้!”

คนที่เหลือพากันกลอกตาใส่เขา ช่างขี้โม้จริงๆ

อย่างไรก็ตามพวกเขาล้วนสงบลงอย่างรวดเร็ว ตั้งใจฝึกบำเพ็ญ

พวกเขาสมควรพยายามให้มากขึ้นจริงๆ!

อีกด้านหนึ่ง

หานเจวี๋ยเริ่มตรวจดูจดหมาย ไม่ได้ตรวจดูจดหมายเสียนาน ไม่ทราบเช่นกันว่าระยะนี้แวดวงสหายเป็นอย่างไรบ้าง

[อี๋เทียนสหายของท่านเรียนรู้พลังวิเศษมหามรรค พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากมิ่ง ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[หลี่เต้าคงสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ]

[สือตู๋เต้าสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ]

[หานทั่วบุตรชายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากมารปีศาจลึกลับ] x987432

[ฉู่ซื่อเหรินศิษย์หลานของท่านสรรค์สร้างบัญญัติธรรมสามพันวิถีขึ้น พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากเผ่าจอมเวท] x8204322

[จ้าวเซวียนหยวนศิษย์ของท่าน…]

….

ระยะนี้โอกาสวาสนาลดน้อยลง การต่อสู้เพิ่มมากขึ้น

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่ารูปการณ์ของฟ้าบุพกาลในระยะนี้เริ่มวุ่นวายแล้ว

ปั่นป่วนวุ่นวายขึ้นมาเป็นครั้งคราวก็เป็นเรื่องปกติ เช่นนั้นถึงจะสงบสุขไปได้ตลอด

หานเจวี๋ยสบายใจยิ่ง ไม่ว่าจะวุ่นวายอย่างไร ล้วนแล้วแต่ไม่คุกคามมาถึงตัวเขา

เขาไล่อ่านลงไปเรื่อยๆ ไม่มีจดหมายที่ควรค่าให้เขาหยุดสนใจได้เลยสักฉบับ

เมื่อใกล้จะมาถึงตอนท้าย มีจดหมายฉบับหนึ่งที่สามารถดึงดูดเขาได้

[หวงจุนเทียนสหายของท่านดูดซับดวงชะตาผู้กำหนดชะตาเคราะห์ ได้รับเสี้ยวอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรค]

อำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคสามารถดูดซับได้หรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

หานเจวี๋ยไม่สบอารมณ์อยู่ในใจ ไม่น่าเชื่อเลยว่าตนจะถูกอริยะมรรคาสวรรค์ทำให้ตกใจ เขาเคลื่อนย้ายเข้าไปในตำหนักเอกภพทันที

เมื่อเห็นหานเจวี๋ยปรากฏตัวขึ้น จอมอริยะเสวียนตูก็ถ่ายทอดเสียงหาอริยะรายอื่นทันที

เทพสูงสุดหนานจี๋ เจ้านิกายเทียนเจวี๋ย มหาจักรพรรดิเซียว เทพสูงสุดอู๋ฝ่า ฉิวซีไหล ฟางเหลียง จิ้นเสิน ผานซิน สวีตู้เต้า ซูฉี หลี่ไท่กู่ บรรพชนพุทธเบิกนภา จั้งกูซิง หลงเฮ่า จี้เซียนเสิน บรรพชนพุทธเทวัญและหยางเช่อล้วนมาถึงกันพร้อมหน้า

หานเจวี๋ยมองเห็นหยางเช่อแล้ว สีหน้าจองหอง วางมาดบุตรแห่งสวรรค์อย่างยิ่ง

หยางเช่อคารวะหานเจวี๋ย แนะนำตัวเล็กน้อย ฉากหน้ายังคงไว้หน้าหานเจวี๋ยอยู่

หานเจวี๋ยมองอริยะมรรคาสวรรค์ทั้งหมด แวดวงอริยะมรรคาสวรรค์แข็งแกร่งขึ้นถึงเพียงนี้โดยที่ไม่ทันรู้ตัว จะมีอริยะหน้าใหม่ไม่พอใจในตัวหานเจวี๋ยบ้างก็เป็นเรื่องปกติ

หานเจวี๋ยคร้านจะเอาความกับหยางเช่อ

ช่วยไม่ได้ ในสายตาของเขาอริยะนั้นไม่ต่างไปจากมดปลวกเลย โยนหยางเช่อเข้าไปในคุกสวรรค์อนธการ จะเสียเวลาเขาเปล่าๆ

จอมอริยะเสวียนตูมองไปทางหลี่ไท่กู่ เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าพูดก่อนเถอะ”

หลี่ไท่กู่พยักหน้ารับ เมื่อสายตาของอริยะทั้งหมดมองมาที่ตัวเขา เขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “ฟ้าบุพกาลเกิดเรื่องแล้ว!”

หานเจวี๋ยแทบจะกลอกตาเลยทีเดียว

เทพสูงสุดอู๋ฝ่าระเบิดโทสะ ตวาดใส่ “มัวอมพะนำอะไร! พูดมาตรงๆ!”

จอมอริยะเสวียนตูก็เผยสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน

หลี่ไท่กู่ยิ้ม กล่าวไปว่า “ไตรวิสุทธิ์ในอดีตหวนรวมตัวอีกครั้ง เดิมทีเจ้านิกายทงเทียนหนีออกจากแดนบรรพกาล ถูกมิ่งไล่ล่าสังหาร ต่อมาเหล่าจื่อออกโรงช่วยเหลือ หลังจากนั้นเทพสูงสุดหยวนสื่อก็ประกาศรวมตัวไตรวิสุทธิ์ บุกเบิกโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ ให้ผู้บำเพ็ญสำนักเต๋าทั้งหมดต่างเข้าไปหลบซ่อนจากมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตและเข้าร่วมในโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ได้ ช่วงก่อนหน้านี้ มิ่งโจมตีโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ ทว่าพ่ายแพ้จนต้องถอยทัพ เหล่าจื่อสังหารมิ่งห้ารายภายในกระบี่เดียว สะเทือนฟ้าบุพกาล!

“ไตรวิสุทธิ์คืออริยะรุ่นแรกแห่งมรรคาสวรรค์ หนึ่งลมหายใจของปฐมเทพผานกู่กลายเป็นไตรวิสุทธิ์ อีกทั้งพวกเขาเป็นศิษย์สืบทอดของบรรพชนเต๋า ในฟ้าบุพกาลศิษย์สำนักเต๋าอยู่ที่ใดมากที่สุดเล่า ย่อมเป็นในมรรคาสวรรค์ของพวกเรา โลกอริยะไตรวิสุทธิ์ต้องการดึงคนไปจากมรรคาสวรรค์!”

ยิ่งพูดหลี่ไท่กู่ก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นมา ไร้ซึ่งความสุขุมของอริยะ ดูไม่คล้ายอริยะแห่งนิกายเหรินอย่างยิ่ง

นิกายเหรินถูกก่อตั้งขึ้นโดยเหล่าจื่อ

เมื่อเหล่าอริยชนได้ยินต่างมีสีหน้าแตกตื่น

บรรดาอริยะหน้าใหม่ขมวดคิ้วเช่นเดียวกัน หากเป็นในอดีต พวกเขาอาจจะแปรพรรคไปเข้าร่วมกับโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ แต่ตอนนี้ต่างไปจากในอดีต พวกเขาเป็นอริยะแล้ว กลายเป็นผู้นำของมรรคาสวรรค์ การกระทำของโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ถือเป็นความผิดในสายตาของพวกเขา

เทพสูงสุดอู๋ฝ่ามองไปทางจอมอริยะเสวียนตู เอ่ยถาม “อาจารย์ของเจ้ามิใช่ว่าปล่อยวางแล้วหรอกหรือ เจ้าไม่ทราบเรื่องนี้เลยหรือไร”

จอมอริยะเสวียนตูตอบว่า “ข้าไม่ทราบเรื่องจริงๆ หลังจากมรรคาสวรรค์ตัดขาดบ่วงกรรมกับแดนเทพหวนปัจฉิม ข้ารักษาการติดต่อกับอาจารย์มาตลอดจริงๆ ทว่าข้อมูลเหล่านั้นที่ข้าได้รับล้วนมาจากร่างจำลองของท่านอาจารย์ แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยเดาใจท่านอาจารย์ออกเลย”

………………………………………………………………