ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 800

บทที่ 800 สร้างเทวตำนาน

“ข้าไม่ได้โอหังนะขอรับ ข้าต้องการใช้มหาเมตตากล่อมเกลาเขา!”

ฉู่ซื่อเหรินเอ่ยด้วยสีหน้าหนักแน่น ต้องกล่าวเลยว่า หลังจากบุกเบิกโลกพุทธะ ตัวเขาก็ยิ่งมีความเป็นบรรพชนพุทธมากขึ้นเรื่อยๆ ยามที่พูดจาชอบทำเช่นนี้ ตัวเขาจะส่องแสงเรืองรอง ทำให้คนอยากเชื่อถือเขาอย่างน่าประหลาด

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “เจ้าอย่าได้ทำเป็นเล่นไป”

ฉู่ซื่อเหรินเอ่ยว่า “วางใจเถิดขอรับ อาจารย์ปู่ รอจนสำนักซ่อนเร้นรวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งแล้ว โลกพุทธะของข้าจะนำพาสันติสุขมาสู่สำนักซ่อนเร้นเอง!”

“พูดอะไรมั่วซั่ว สำนักซ่อนเร้นต้องการร่วมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งตั้งแต่เมื่อไร”

“กล่าวผิดไปเสียแล้ว มรรคาสวรรค์รวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งต่างหาก…”

“มรรคาสวรรค์ก็ไม่ได้คิดจะรวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งเช่นกัน เพียงคิดจะป้องกันตัวเท่านั้น เข้าใจหรือไม่”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างจริงจัง เขารู้สึกว่าความคิดของฉู่ซื่อเหรินออกนอกลู่นอกทางแล้ว

ฉู่ซื่อเหรินรีบขออภัย เอ่ยไปว่า “ถูกต้อง! ถูกต้องขอรับ! ป้องกันตัว!”

เขาทอดถอนใจอยู่ภายใน

อาจารย์ปู่ยังคงหน้าหนายิ่งนัก

มรรคาสวรรค์ในปัจจุบันนี้ไปไกลเกินกว่าจุดที่เรียกว่าป้องกันตัวแล้ว มีใจฝักใฝ่ทะเยอทะยานชัดๆ

อย่างไรก็ตามเช่นนี้สิถึงจะเป็นผู้ทำการใหญ่ให้สำเร็จได้

พูดโกหกได้โดยไม่กะพริบตา

หานเจวี๋ยพูดคุยกับฉู่ซื่อเหรินสักพักหนึ่ง จากนั้นสลายแดนความฝันลง

ภายในอารามเต๋า

หานเจวี๋ยมองความเจริญรุ่งเรืองภายในเขตเซียนร้อยคีรี จู่ๆ ก็รู้สึกห่างเหินยิ่งนัก

ดูเหมือนจะคึกคัก ทว่าเขากลับรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมาอีกครั้ง

ลูกศิษย์ลูกหาล้วนเติบใหญ่กันหมด ล้วนไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขาแล้ว

ในอดีตหานเจวี๋ยเกรงว่าศิษย์จะชักนำปัญหามาให้เขา ตอนนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะแข็งแกร่งขึ้นมาได้ ทว่าเหล่าศิษย์กลับเกรงว่าจะสร้างปัญหาให้เขา ต่อให้สังขารดับสลาย ก็ล้วนกัดฟันทนไว้ทั้งสิ้น

“ไม่เข้าใจเลย ไม่ง่ายเลยกว่าอาจารย์ของพวกเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นมาได้ มีตบะอยู่กับตัวทั้งที ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกเจ้าจะไม่เปิดโอกาสให้ข้าได้แสดงฝีมือ”

หานเจวี๋ยรำพัน จากนั้นก็ปรับอารมณ์ ฝึกบำเพ็ญต่อ

เขาแข็งแกร่งจริงๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นที่ไร้พ่าย

ตอนนี้ขุนพลศักดิ์สิทธิ์หมื่นรายคือศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา

อาณาเขตเต๋าอาจสามารถต้านทานขุนพลศักดิ์สิทธิ์หมื่นคนได้ เช่นนั้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั่วทั้งฟ้าบุพกาลจะต้องให้ความสนใจอาณาเขตเต๋าของเขาเป็นแน่ บรรดาศิษย์ที่ท่องอยู่ด้านนอกของเขาก็จะพลอยไม่ปลอดภัยไปด้วย

….

ณ ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม ตำหนักเอกภพ อริยชนมารวมตัวกัน

ผานซินเรียกรวมตัวเหล่าอริยะรอบข้าง เขากำลังคุยโม้ยกยอหานเจวี๋ยอยู่

“ลงมือจากมรรคาสวรรค์ โจมตีศัตรูที่เจดีย์มรรคายิ่งใหญ่ข้ามห้วงอวกาศไป เป็นไปได้จริงๆ น่ะหรือ”

หยางเช่ออดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม เขาก็เคยไปเยือนเจดีย์มรรคายิ่งใหญ่เช่นกัน ตอนนั้นเขายังเป็นครึ่งอริยะ เดินทางไปกลับใช้เวลากว่าสองหมื่นปี

เพียงพอจะแสดงให้เห็นแล้วว่ามรรคาสวรรค์และเจดีย์มรรคายิ่งใหญ่ห่างกันมากแค่ไหน

มรรคาสวรรค์กว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก ผสานรวมนับพันล้านจักรวาลไว้ มีห้วงมิติมากมายนับไม่ถ้วน โลกมนุษย์ธรรมดาทุกแห่งล้วนสามารถวิวัฒนาการจนกลายเป็นมหาจักรวาล มีทางช้างเผือกถือกำเนิดขึ้นนับไม่ถ้วน เพียงหนึ่ง ความคิดของอริยะก็ครอบคลุมทั่วทั้งมรรคาสวรรค์ได้ ในมุมมองของสรรพสิ่งเรื่องเช่นนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

แต่ในฟ้าบุพกาล กว้างไกลไร้ขอบเขต ต่อให้เป็นอริยะก็สอดส่องได้เพียงพื้นที่เล็กๆ ส่วนหนึ่งเท่านั้น

การกระทำของหานเจวี๋ยทำให้อริยะหน้าใหม่ยากจะเชื่อได้