ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 983

บทที่ 983 อำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคของเทวาที่หนึ่ง

การมาถึงของหงจวินไม่ส่งผลกระทบต่อการฝึกบำเพ็ญของหานเจวี๋ยเลย เขาเข้าสู่สภาวะฝึกบำเพ็ญอีกครั้ง

ตอนนี้เขามีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือผู้สร้างมรรคา

อีกด้านหนึ่ง

หลิวเป้ยกำลังเทศนาธรรมแก่หงจวิน

ถึงแม้จักรวาลโลกดาราจะวิวัฒนาการให้กำเนิดสิ่งมีชีวิต และเขาก็เคยรับศิษย์มาก่อน แต่สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นถึงแม้จะมีสติปัญญา ทว่าไร้ประสบการณ์ สุดท้ายก็ไม่สามารถข้ามพ้นธรณีประตูของการทำความเข้าใจมรรควิถีได้

แต่หงจวินกลับต่างออกไป เขาท่องอยู่ในฟ้าบุพกาลมานานหลายหมื่นปี อุดมด้วยประสบการณ์ หลังจากได้กราบผู้ทรงพลังเป็นอาจารย์ ยามสดับธรรมก็จริงจังยิ่ง ไม่กล้าวอกแวกเลย

ทัศนคติในการแสวงหามรรคาของเขาทำให้หลิวเป้ยพอใจยิ่ง ในที่สุดก็ได้สัมผัสถึงความรู้สึกของการเป็นอาจารย์

ไม่แปลกเลยที่นายท่านจะชอบรับศิษย์ขนาดนั้น

หลิวเป้ยมองใบหน้าหล่อเหลาของหงจวิน รำพันอยู่ในใจว่า

‘น่าเสียดาย หากได้พบกันตั้งแต่หลายล้านปีก่อน ข้าคงชุบเลี้ยงเขาให้เข้าร่วมงานชุมนุมฟ้าบุพกาลไปแล้ว’

หลิวเป้ยพลันนึกเสียดายขึ้นมา

เขาตรวจสอบคุณสมบัติของหงจวินดูแล้ว นับว่าเป็นบุตรแห่งสวรรค์แน่นอน

หากว่าสร้างชื่อเสียงขึ้นในงานชุมนุมฟ้าบุพกาลได้ เช่นนั้นเขาก็จะพลอยได้หน้ายิ่งนัก

แค่คิดหลิวเป้ยก็ยิ้มออกแล้ว

….

ห้าแสนปีต่อมา

หานเจวี๋ยอายุครบสิบสามล้านปีแล้ว อย่าว่าแต่มรรคาสวรรค์เลย แม้แต่ฟ้าบุพกาลก็ปรับโฉมใหม่หมดแล้ว

หานเจวี๋ยกวาดตามองออกไป ห้วงอวกาศในละแวกฟ้าบุพกาลทุกแห่งหนเต็มไปด้วยเมืองและเกาะลอยฟ้ารวมไปถึงสิ่งปลูกสร้างอื่นๆ ในอาณาเขตอื่นก็เป็นเช่นนี้ ด้วยการควบคุมดูแลของดวงจิตมหามรรค ฟ้าบุพกาลนับว่าสงบสุขดี ดูเหมือนศึกใหญ่ระหว่างกลุ่มอิทธิพลมิ่งและโลกอริยะไตรวิสุทธิ์จะไม่มีผลต่อฟ้าบุพกาลเลย

หานเจวี๋ยประเมินดูแล้วพบว่าจำนวนสิ่งมีชีวิตฟ้าบุพกาลเพิ่มขึ้นมานับร้อยเท่า

มีอริยะมหามรรคถือกำเนิดขึ้นแทบจะทุกหมื่นปี ส่วนอริยะเสรียิ่งมีมากกว่า

กระแสของงานชุมนุมฟ้าบุลพกาลยิ่งพุ่งกระฉูดถึงขีดสุด ทุกอาณาเขตฟ้าบุพกาลต่างมีชื่อเสียงของบุตรแห่งสวรรค์มากมายแพร่กระจายไป นี่คือยุคสมัยของบุตรแห่งสวรรค์ ส่วนอริยะสวรรค์เกรียงไกรกลายเป็นตำนานเล่าขานเก่าแก่ไปแล้ว ตามปกติมีสิ่งมีชีวิตเอ่ยถึงน้อยยิ่งนัก

งานชุมนุมฟ้าบุพกาลยังไม่ทันเปิดฉากขึ้น ในฟ้าบุพกาลก็มีการจัดลำดับของบุตรแห่งสวรรค์ในแต่ละเขต ส่วนหานฮวงนับว่ากลายเป็นตำนานไปแล้ว ถูกชื่อเสียงของบุตรแห่งสวรรค์รุ่นใหม่ๆ กลบทับแทนที่ ยกตัวอย่างเช่นที่วังสวรรค์ ผู้ที่มีชื่อเสียงโดดเด่นที่สุดคือจ้าวซวงเฉวียนและชิงเทียนเสวียนจี ถูกขนานนามให้เป็นคู่บุตรแห่งสวรรค์ของวังสวรรค์

เมื่อจำนวนบุตรแห่งสวรรค์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ฟ้าบุพกาลก็ครึกครื้นอย่างยิ่ง แม้แต่ที่ประตูมหามรรคก็มีอริยะมหามรรคมาชุมนุมกันบ่อยๆ เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารของบุตรแห่งสวรรค์

ส่วนที่ก้นบึ้งฟ้าบุพกาล เทพมหาทัณฑ์จัดการสร้างเมืองทศพิธขึ้นเรียบร้อยแล้ว ข่าวก็แพร่ออกไปแล้วเช่นกัน กลุ่มอิทธิพลต่างๆ ในฟ้าบุพกาลล้วนทราบดีว่างานชุมนุมฟ้าบุพกาลจะจัดขึ้นที่ก้นบึ้งฟ้าบุพกาล ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ก้นบึ้งฟ้าบุพกาลคึกคักขึ้นมา

ในขณะที่หานเจวี๋ยกำลังสอดส่องฟ้าบุพกาลอยู่ อีกด้านหนึ่ง ณ โลกมหามรรคอวิชชา

รัศมีของพวกเต้าจื้อจุนทั้งสี่เจิดจ้าดั่งสายรุ้ง ก่อตัวเป็นเสาพลังปราณน่าหวาดหวั่นสี่สายเชื่อมขึ้นสู่นภา เส้นผ่าน ศูนย์กลางขยายตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดูราวกับจะแบ่งแยกท้องนภาทั้งผืน

ทั้งสี่คนนั่งอยู่ห่างไกลกันยิ่งนัก ตาน้ำพุในบริเวณใกล้เคียงล้วนถูกสูบจนแห้ง เหลืออยู่เพียงแอ่งเปล่ามากมายที่มีขนาดเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน

จ้าวเซวียนหยวนลืมตาขึ้น มองไปยังเพื่อนร่วมกลุ่มอีกสามคน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่น้องเอ๋ย ข้ารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาก ไร้พ่ายในหมู่อริยะมหามรรคแล้ว”

เจียงอี้แค่นเสียง “เช่นนั้นเจ้าสู้ข้าได้หรือไม่”

“ประลองกันดูไหมเล่า”

“เข้ามาเลย! ดูสิว่าใครจะต้องกลัวใคร!”

ทั้งสองลุกขึ้นยืน เตรียมจะต่อสู้กันยกใหญ่

เต้าจื้อจุนลืมตาขึ้น เอ่ยเสียงขรึม “จะต่อสู้อะไรกัน ฝึกบำเพ็ญให้ดีเถิด รอจนงานชุมนุมฟ้าบุพกาลเปิดฉากขึ้น พวกเจ้าก็มีโอกาสได้สู้แล้ว!”

เทวาที่หนึ่งเอ่ยว่า “เมื่อครู่เจ้าเอ่ยถึงขุนพลศักดิ์สิทธิ์ โลกมหามรรคอวิชชาก็มีอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคที่คล้ายคลึงกันอยู่ อีกทั้งเป็นอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคที่แข็งแกร่งที่สุด ก่อนที่พวกเจ้าจะมาถึงข้าก็ได้เรียนรู้แล้ว ทุกท่านอยากลองชมหรือไม่”

พอเขาเอ่ยมาเช่นนี้ พวกเต้าจื้อจุนต่างก็รู้สึกสนใจขึ้นมา จ้าวเซวียนหยวนเร่งเร้าให้เขารีบแสดงออกมา

เทวาที่หนึ่งลอยขึ้นไป เหาะสูงขึ้นไปในอากาศ ค่อยๆ ชูสองแขนขึ้น

ครืน…

แผ่นดินไหวรุนแรง กลิ่นอายน่าหวาดหวั่นสายแล้วสายเล่าปรากฏขึ้นมาจากใต้พื้นดิน ราวกับมีภูเขาไฟมากมายกำลังจะระเบิดปะทุ ทำให้พวกเต้าจื้อจุนทั้งสี่ตกใจมารวมตัวกันทันที กวาดตามองไปรอบๆ

เกิดเสียงดังกระหึ่มขึ้นจากนั้น เงาร่างสีดำร่างหนึ่งพุ่งทะลุพื้นดินขึ้นมา เหาะทะยานขึ้นไปบนท้องนภา

ทั้งสี่คนเพ่งมอง เป็นเงาร่างดำสนิทร่างหนึ่ง มองจากรูปร่างคล้ายกับใส่ชุดเกราะอยู่ แกร่งกำยำทรงอำนาจ แผ่กลิ่นอายน่าหวาดกลัวสะกดข่มทุกสิ่งออกมา

ทันทีที่เขาหยุดนิ่ง ห้วงมิติรอบตัวก็เริ่มบิดเบี้ยว ก่อให้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดน่าตกใจ

พวกเต้าจื้อจุนทั้งสี่ขมวดคิ้ว

จ้าวเซวียนหยวนพึมพำว่า “กลิ่นอายแกร่งกล้าเหลือเกิน ต้องเหนือกว่าอริยะมหามรรคแน่นอน แข็งแกร่งกว่าขุนพลศักดิ์สิทธิ์ในกาลก่อนเสียอีก”

เจียงอี้ขมวดคิ้ว “ความร้ายกาจของขุนพลศักดิ์สิทธิ์ก็คือจำนวน มีถึงสองหมื่นนาย”

พอเขากล่าวจบ มีเงาร่างนับไม่ถ้วนพุ่งทะลุพื้นออกมา พุ่งขึ้นสู่นภาดั่งสายพิรุณสีดำ

เทวาที่หนึ่งหลุบตามองฉากยิ่งใหญ่ตระการตาที่เกิดจาการรวมตัวกันด้านล่าง เอ่ยไปว่า “ฟ้าบุพกาลมีขุนพลศักดิ์สิทธิ์ เช่นนั้นข้าจะขนานนามพวกเขาว่าขุนพลพินาศ

“ขุนพลศักดิ์สิทธิ์แห่งฟ้าบุพกาลมีมากที่สุดสองหมื่นนาย แต่ขุนพลพินาศของข้ามีถึงหนึ่งแสนนาย”

“ยิ่งข้าแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่ ขุนพลพินาศก็จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น หนึ่งแสนนายยังมิใช่ขีดจำกัด”

………………………………………………………………