รักแสนร้าย นิยาย บท 11

บทที่11 ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว

กู้เหวยยีหัวเราะขึ้นมาทันที เธอเงยหน้าขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “นายจ่ายเพิ่มอีกเท่าตัว ก็พอแล้ว”

มู่โล่หมิงมองจ้องไปที่เธอด้วยสายตาที่รังเกียจ แล้วเอาเงินสดทั้งหมดในกระเป๋าเงินออกมาโยนไว้ที่โต๊ะกาแฟ “พอรึยัง?”

กู้เหวยยียิ้มแล้วเดินเข้ามาหาเขา ค่อยๆ รวบเงินทั้งหมดมาจัดเป็นกอง “พออยู่แล้วสิคะ สมกับที่เป็นประธานมู่เลยคะ ใจป้ำจริงๆ”

มู่โล่หมิงเห็นท่าทางที่เธอจับต้องเงิน แล้วรู้สึกรำคาญตาขึ้นมาทันที

“อย่าไปแตะต้องเงินนั้น ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง “ความสกปรกที่ติดตัวเธอ ล้างให้มันสะอาด!”

กู้เหวยยีสะดุ้งเล็กน้อย เหงื่อที่ฝ่ามือซึมไปที่ธนบัตรจนเปียก ผ่านไปหลายวิ เธอถึงพยักหน้า “ค่ะ”

เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำกู้เหวยยีมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ติดพื้น

ตัวเธอเต็มไปด้วยความสำส่อนและต่ำต้อย เครื่องสำอางที่แต่งบนหน้าอย่างแน่นจัด เธอดูตัวเองแล้วยังรู้สึกขยะแขยงเลย ไม่เชื่อว่ามู่โล่หมิงจะลงมือได้ลง

สมกับที่เป็นโรคจิตจริงๆ

เธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นหรอก นอกซะจาก...........ให้มู่โล่หมิงรังเกียจเธอ ไม่จับต้องเธอ

กู้เหวยยี เปิดก๊อกน้ำมา แล้วล้างเครื่องสำอางที่หน้าออก

ใบหน้าที่ไม่มีรองพื้นทำให้รอยฝ่ามือตรงหน้าเธอเห็นได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะหน้าข้างขวาที่เพิ่งโดนตบมา บวมจนทรงหน้าเริ่มเปลี่ยน ใต้ตาข้างขวา มีรอยแผลเป็นบางๆ อีกรอยหนึ่ง

นั้นเป็นรอยที่เธอโดนคนอื่นใช้เล็บข่วนตอนที่เธอตบตีกับคนอื่นในคุก ตอนนั้นถ้าเธอลบไม่ทัน ตาข้างขวาของเธอคงบอดไปแล้ว

กู้เหวยยีมองที่ใบหน้าของตัวเอง แล้วยิ้มอย่างขยะแขยง

ตอนแต่งหน้าก็ขี้เหร่ พอลบเครื่องสำอางออก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลก็ขี้เหร่เหมือนกัน

เธอไม่เชื่อหรอกว่ามู่โล่หมิงทำอะไรกับเธอในสภาพแบบนี้ได้ลง

กู้เหวยยีจงใจอาบน้ำนานๆ

อ่างอาบน้ำของห้องเพรสซิเด้นท์สูทหรูหราและสบายมาก เธอแช่น้ำอย่างสบายๆ ไปครึ่งชั่วโมง แล้วถึงจะใส่เสื้อคลุมอาบน้ำอย่าลีลาและเดินออกมา

มู่โล่หมิงยืนอยู่หน้ากระจกแบบพาโนราม่า มือของเขาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง สีหน้าบึ้งตึง กำลังมองไปที่แสงสีนอกกระจก

กู้เหวยยียืนอยู่ที่ไกลๆ เอ่ยปากพูดว่า “ประธานมู่ ฉันอาบเสร็จแล้ว”