รักแสนร้าย นิยาย บท 18

บทที่ 18 ของเล่น

ร่างกายของมู่โล่หมิงมีบุคลิกหนาวเหน็บเย็นชาอยู่แล้ว และตอนนี้บวกกับความโหดที่ปรากฏตรงคิ้วเข้าไป ทำให้คนในห้องต่างก็ตกตะลึงกับเขา

ประธานโจวเป็นคนแรกที่ไหวตัวทันและรีบไปประจบเขา ตอนนั้นเขาตามตื้อมู่โล่หมิง มาเป็นเวลานานเพื่อโครงการของบริษัท ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่

“ประธานมู่ถ้าคุณแจ้งให้เราทราบก่อนที่คุณจะมา ผมจะเตรียมการล่วงหน้าอย่างดีแน่นอนครับ”

มู่โล่หมิงไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย แต่จ้องไปที่กู้เหวยยีอย่างไม่ละสายตา

กู้เหวยยีตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

พี่จูก็ถือโอกาสนี้แอบไปที่ข้างๆ ของโซฟา แล้วจัดยกทรงให้เป็นระเบียบ

มู่โล่หมิงเหลือบมองไปที่กู้เหวยยี “พวกคุณทำต่อไป ฉันดูอยู่ข้างๆ”

กู้เหวยยีเหมือนเจอศัตรูรายใหญ่ มือเธอที่ปลดกระดุมอยู่กำไว้อย่างแน่น

เมื่อกี้เธอมีความหวังริบหรี่ คิดว่าเขาอาจจะมาช่วยเธอ

ดูเหมือนว่าเธอคิดผิดแล้ว เห็นสภาพเธอที่สำส่อนต่ำต้อยนั้น เขาแทบจะนั่งชมอยู่แล้ว

ประธานโจวเพิ่งนึกถึงผู้หญิงที่นั่งคุกเข่าได้ เขายื่นมือไปแล้วบีบแก้มของกู้เหวยยี “ประธานมู่ก็ดูไปด้วย ถ้าเธอบริการฉันได้ไม่ดี ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอก็ไปบริการพวกแรงงานเหล่าซะ!”

กู้เหวยยีฝืนยิ้มออกมา “ประธานโจวไว้ใจได้เลยค่ะ”

อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วหน้าก็สำคัญสู้เงินที่ใช้ชีวิตอยู่ต่อไม่ได้

กู้เหวยยีปลดกระดุมเสื้อออก สวมแค่ชุดชั้นใน

หลังจากนั้นเป็นข้างล่าง

ประธานโจวบังคับให้กู้เหวยยีปลดเข็มขัดของเขาออก

มู่โล่หมิงจุดบุหรี่ขึ้นมา “เธอไม่เคยบริการผู้ชายเลยหรือ?”

“ไหนๆ ประธานมู่ก็อยากเห็น ดังนั้นฉันก็ควรเอาความสามารถของฉันออกมาสิ”กู้เหวยยียักคิ้วแล้วส่งยิ้มให้เขา หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยสายตาที่ไม่กลัวตาย

หลังจากเสิร์ฟเครื่องดื่มที่นี่มานาน เธอก็เรียนรู้บางอย่างขึ้นมาได้บ้าง

มือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนของเธอคลำไปที่นอกสูทของประธานโจว เธอเล้าโลมเขา มันทำให้เขาหายใจเร็วขึ้นมาทันที

ท่าทางที่ดูขัดๆ เล็กน้อย ทำให้เกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนนั้นเริ่มใกล้กันมากขึ้นแน่นขึ้น คิ้วของมู่โล่หมิงก็ขมวดอย่างแรง

ไอ้ผู้หญิงสำส่อน ขนาดอยู่ภายใต้สายตาของเขา มันก็ยังหิวโหยมาก

นอกจากนี้ยังมีคนรวยๆ หลายคนเฝ้าดูฉากที่น่าดึงดูดนี้อยู่ที่ห้องนั้น

มือของประธานโจวเริ่มปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของชุดชั้นในของกู้เหวยยี

มู่โล่หมิง ยกมือขึ้นแล้วโยนก้นบุหรี่ใส่มือของเขา

ความร้อนของก้นบุหรี่ทำให้ประธานโจวตะโกนเสียงดังว่า “ใคร!”

ในที่สุดกู้เหวยยีก็มีโอกาสหายใจบ้าง เธอกุมปกปิดหน้าอกตัวเองไว้แน่น

เธอคิดว่าก้นบุหรี่ที่โยนมานั้น โยนมาเพราะเธอ

เธอใช้โอกาสขณะที่ประธานโจวกำลังตะโกนกู้เหวยยีหยิบเครื่องแบบที่พื้นขึ้นมาทันทีที่ เธอเพิ่งยื่นมือออกไป ก็ถูกรองเท้าหนังเหยียบมือไว้อย่างแรง

กู้เหวยยีปวดจนริมฝีปากซีดลง เธอจ้องมองไปที่ มู่โล่หมิงอย่างไม่เต็มใจ

ท่าทางถ่อมตนเช่นนี้ คงทำให้เธออับอายมากที่สุดหลังเจอกัน

“ประธานมู่ คุณว่า......”

มู่โล่หมิงลุกขึ้นยืนทันที เขามองไปที่กู้เหวยยีที่นั่งสั่นอยู่บนพื้น และจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

พอเห็นว่าเขาไปแล้ว ก็ไม่มีใครทำอะไรกู้เหวยยีต่อ

หัวหน้าสวี่ให้คนพยุงกู้เหวยยีออกไป แล้วขอโทษด้วยถ้อยคำที่ดีๆ เรื่องนี้ถึงจะจบลง

ห้องข้างๆ ฮั่วเจียงเหยี่ยถือไวน์แดงในมือ ไม่มีความอยากที่จะดูโชว์เปลื้องผ้าที่เร่าร้อนของผู้หญิงตรงหน้าเขาเลย

หัวหน้าสวี่พยักหน้าขณะเดินผ่าน เขาก็ยกแก้วขึ้นเพื่อตอบกลับ

หลังจากกลับไปที่ห้องพักกู้เหวยยี นั่งบนโซฟาอย่างเหม่อๆ ราวกับตุ๊กตาที่โดนพังทลาย

เธอได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา เธอก็เช็ดหน้าอย่างลุกลี้ลุกลน เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม และสวมเครื่องแบบขึ้นมาอย่างไม่สนใจใคร

พี่จูจัดการตัวเองเรียบร้อยมาสักพักแล้ว คืนนี้เธอต้องบริการแขกคนอื่น ๆ อีก และบาดแผลบนใบหน้าของเธอถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางอย่างหนา

กู้เหวยยียิ้มและมองไปที่เธอ “พี่จู เธอยังโอเคอยู่ไหม?”

พี่จูยิ้มก่อนแล้วยกมือขึ้นตบหน้าเธอไป1ที

กู้เหวยยีตกใจอยู่พักหนึ่งก่อน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและตบหน้า พี่จูกลับไป

เธออยู่ในคุกมาหลายปี เธอไม่ได้เรียนรู้สิ่งอื่นเลย แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอห้ามถูกรังแกถูกทำให้อับอายง่ายๆ เด็ดขาด

หน้าของพี่จูที่บวมอยู่แล้ว เริ่มแสบหนักกว่าเดิมอีก เธอชี้ไปที่จมูกของกู้เหวยยี และด่าว่าว่า “ถ้าเธอยอมบริการเขาตั้งแต่ตอนแรก เราจะทำให้คนขุ่นเคืองมากขนาดนี้ได้อย่างไร ตอนนี้ก็ดีแล้วนิ ลูกค้าเก่าของฉันหายไปแล้ว ฉันยังเสียโฉมอีก!”

กู้เหวยยีเช็ดเลือดที่มุมปากออก คืนนี้เธอโดนตบไปกี่ครั้งแล้วล่ะ?

“อ๋อใช่เหรอ? อย่าลืมนะว่าฉันเป็นแค่คนคอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟเหล้า เธอนั่นแหละที่เป็นคนขายบริการ!”