รักแท้แพ้ขาโหด นิยาย บท 7

เรื่องของเรื่องคือฉันเป็นแฟนของเขาและวันนี้น่าจะเป็นวันแต่งงานของเรา ถึงอย่างนั้นเขากลับมาพูดแบบนั้นกับฉันอีก ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆ แล้วผู้ชายที่ฉันรักมานานหลายปีจะเป็นคนไร้ยางอายแบบนี้

“ขอบคุณนะแอนนา...” จัสตินพูดด้วยเสียงเหมือนกระซิบ

บางทีเขาอาจจะรู้สึกผิดเพราะเสียงของเขาฟังดูอึกอักอย่างเห็นได้ชัด

ขอบคุณเหรอ เขากำลังขอบคุณฉันเหรอ ฮ่าฮ่า...

เมื่อเห็นความโล่งใจบนใบหน้าของเขาหัวใจของฉันเหมือนถูกบีบจนปวดร้าว ชายที่ครั้งหนึ่งเคยรักฉันและสัญญาว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตที่เหลือกำลังขอบคุณฉันที่ยกเลิกการแต่งงานจริงๆ

ฉันน่าจะเป็นคนน่าสงสารที่สุดในโลกเลย

“ไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” ฉันร้องบอกแล้วชี้ไปที่ประตู

ฉันเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ไม่ให้ตรงเข้าไปหาเขาแล้วคาดคั้นถามว่าทำไมเขาถึงนอกใจฉัน

“ไม่ได้ยินเหรอ ไปให้พ้น”

นาตาลีคว้าไม้กวาดขึ้นมากวัดแกว่งใส่จัสตินขณะไล่เขาออกไปอย่างเดือดดาล

หลังจากจัสตินจากไปฉันรู้สึกเหมือนพลังในตัวเหือดหายไปหมดแล้วทรุดลงกับพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า

ถึงเขาจะเป็นคนสารเลยเขาก็ยังเป็นชายที่ฉันรักมานานเจ็ดปี ดังนั้นฉันคงจะโกหกถ้าจะบอกว่าไม่เจ็บปวดกับเรื่องระหว่างเราที่ต้องจบลงแบบนี้

“ระบายออกมาให้หมดเลยแอนนา แล้วเธอจะรู้สึกดีขึ้น”

นาตาลีเดินเข้ามาหาแล้วกอดฉันไว้แน่น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์

“ทำไมฉันจะต้องร้องไห้เพราะคนสารเลวไร้ยางอายด้วย นาตาลี อย่าพูดถึงเขาต่อหน้าฉันอีกเลยนะ”

ถึงเขาจะเป็นไอ้สารเลวฉันก็รักเขามาตั้งเจ็ดปี เจ็ดปีที่ผ่านมาฉันลงทุนลงแรงทุกอย่างไปกับความสัมพันธ์นี้ คิดว่าฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือกับเขา ทีแรกฉันคิดว่าอีกก้าวเดียวก็จะมีความสุขแล้ว แต่สิ่งที่ทักทายฉันในช่วงสุดท้ายของวันกลับเป็นหุบเหวที่ไร้ก้น และตอนนี้ฉันร่วงลงไปโดยไร้ทางออก