รักแท้แพ้ขาโหด นิยาย บท 8

“งั้นตอนนี้ฉันควรทำไงดีล่ะนาตาลี”

ฉันมองออกนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอยด้วยแววตาเหมือนหลงทาง

ตลอดหลายปีมานี่จัสตินคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉันและชีวิตของฉันก็โคจรรอบตัวเขา แต่ตอนนี้ฉันถูกทิ้งไว้ไม่เหลืออะไรเลย ฉันรู้สึกเหมือนสูญสิ้นแรงจูงใจทั้งหมด ไม่รู้สึกแม้แต่นิดเดียวว่าควรจะทำอะไรที่ยังมีความหมายอีกต่อไป

“เขาก็แค่ไอ้สารเลวนะแอนนา ที่จริงก็ดีแล้วที่เธอพบตัวตนที่แท้จริงของเขาตอนนี้ ไม่งั้นมันคงจะสายไปมากเลยถ้าเธอไปรู้ความจริงหลังจากแต่งงานไปแล้วน่ะ”

นาตาลีนั่งข้างๆ ฉันแล้วกอดปลอบใจฉัน ตลอดเวลานั้นฉันเห็นความทุกข์ในดวงตาของเธอ

“แต่มันเจ็บปวดเหลือเกิน...”

พูดจบฉันกอดนาตาลีแน่น น้ำตาของฉันแห้งเหือดไปสองสามวันแล้วแต่ความปวดร้าวภายในยังคงไม่หายไปไหน

“แอนนาสักวันหนึ่งเธอจะลืมไอ้ชั่วนั่นได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอจะได้พบคนที่ดีกว่ามันเป็นพันเท่าแน่ๆ ถึงตอนนั้นเขาจะเสียใจที่เสียเธอไป” นาตาลียืนยันขณะจ้องตาฉัน

อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ฉันยังมีเพื่อนที่ดีอยู่เคียงข้าง ถ้าไม่มีเธอคอยปลอบใจและให้กำลังใจฉันก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะผ่านมาถึงตอนนี้ได้หรือเปล่า

“แต่งตัวแต่งหน้าสักหน่อย วันนี้เราจะไปเดินช้อปปิ้งกันแล้วสุขภาพจิตจะได้ดีขึ้นบ้าง ฉันอยากให้เธอลืมไอ้เลวจัสติน เซนาคิสนั่นตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”

นาตาลีดึงฉันขึ้นจากเตียงบังคับให้ฉันแต่งตัวแล้วจับฉันแต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนเป็นตุ๊กตาของเธอ

จากนั้นเราก็ไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ และเดินช้อปปิ้งกันที่แผนกสินค้าสตรี

เพราะเคยได้ยินมาว่าบริษัทของจัสตินเป็นเจ้าของห้างแห่งนี้ ฉันจึงอยากถอยห่างตามสัญชาตญาณแต่เจ้ากรรมที่นาตาลีจับฉันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือเลย

ฉันรู้ว่าเธออยากช่วยให้ฉันลืมเขาเลยยอมตามแม้จะรู้สึกชิงชังรังเกียจภายในใจ