รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 274

เสียงที่เครียดของผู้ช่วยเหมันตร์ก็ดังขึ้นมา “ประธานเปปเปอร์ สื่อมากมายโทรมาทางผม อยากสัมภาษณ์ท่าน กระผมเดาว่าพวกเขาต้องการสัมภาษณ์ทัศนคติของคุณที่มีต่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับส้มเปรี้ยวครับ”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “สื่อไหนบ้าง”

"ยกเว้นอันที่ใหญ่ที่สุด อันอื่นมีหมดเลยครับ"

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากที่บางเข้าหากัน “งั้นก็เตือนพวกเขาหน่อย หากต้องการสัมภาษณ์ ก็เตรียมตัวสำหรับการล้มละลายไว้ให้ดีเลย!”

“ครับ！”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบอย่างไม่ลังเล

เขาว่าละก็ สื่อเหล่านั้นก็สมควรแล้ว

เพื่ออยากได้ยอดฮิด ถึงกลับต้องการสัมภาษณ์ประธานเปปเปอร์ในเวลาที่สำคัญแบบนี้ หาที่ตาเองชัดๆเลย？

“ใช่ละครับท่านประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์นำอะไรได้อีก และพูดว่า：“ครั้งที่แล้วที่ท่านให้ผมถามอีธาน ว่าเขารู้ไหมว่าหัวใจของท่านในตอนนี้นั้นมันเป็นหัวใจของโอเว่น ผมได้ถามไปอย่างชัดเจนแล้ว เขาบอกว่าเขารู้ดีเสมอมา ดังนั้นในหกปีที่ผ่านมานี้เขาจึงคอยจับตาดูคุณอยู่ตลอด ดังนั้นในทันทีที่การสะกดจิตของคุณค่อยๆอ่อนแอลงไป เขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันที”

เปปเปอรืยกคางขึ้น “อย่างงี้นี่เอง！”

“อีกอย่าง พรุ่งนี้อีธานจะไปที่บริษัทนี้เพื่อช่วยคุณคลายการสะกดจิตและทำการฟื้นฟู ตลอดจนช่วงความทรงจำของท่านที่ถูกปกปิดไว้นั้น” ผู้ช่วยเหมันตร์กล่าวอีก

เปปเปอร์อืมไปคำหนึ่ง เพื่อแสดงว่าเขารู้แล้ว แล้วถามว่า "ตรวจเจอปัญหาอะไรเกี่ยวข้องกับการตายของโอเว่นหรือไม่？"

“ยังครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหัวอย่างเสียใจ “ในเมื่อเรื่องมันผ่านไปหกปีแล้ว หากต้องการตรวจสอบมันไม่เร็วขนาดนั้นหรอกครับ ผมได้ติดต่อทางแผนกควบคุมการจราจรแล้ว เพื่อดูว่ายังคงสามารถหากล้องวงจรปิดอุบัติเหตุของโอเว่นในหกปีที่แล้วหรือไม่ หากหาเจอ ก็สามารถดำเนินการสอบสวนโดยละเอียดจากกล้องวงจรได้ หากหาไม่พบ งั้นก็จะยากหน่อยครับ"

ดวงตาของเปปเปอร์มืดลง "สามารถลองเริ่มหาได้จากทางส้มเปรี้ยว"

“คงจะไม่ได้เช่นกันครับ！” ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจ “ถ้าการตายของโอเว่น เกี่ยวข้องกับส้มเปรี้ยวจริงๆ งั้นส้มเปรี้ยวก็จะไม่ยอมรับแน่นอนครับ ต่อให้เธอจะยอมรับก็ตาม เราก็ไม่สามารถเอาหลักฐานอะไรออกมาได้ ถึงตอนนั้นเธอก็สามารถโต้แย้งกับผู้พิพากษาได้ว่าพวกเราเป็นคนบังคับให้เธอยอมรับ และถึงตอนนั้นเธอก็จะยังคงถูกปล่อยออกมาอย่างไร้ความผิด!"

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ใช่ ถ้าไม่มีหลักฐาน มันคงเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินคดีความผิดของส้มเปรี้ยวได้ ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะนำส้มเปรี้ยวเข้าคุกไปในตอนที่การสะกดจิตของเธออ่อนแอลงไปนานแล้ว

แต่ในมือของเขาไม่มีหลักฐานอะไรที่แสดงได้ว่าส้มเปรี้ยวลงมือกับมายมิ้นท์ มีเพียงแต่ลาเต้กับทามทอยและคนอื่น ๆเท่านั้นที่เป็นพยาน และพยานเหล่านี้ทั้งหมดก็เป็นคนฝ่ายมายมิ้นท์ ต่อให้ขึ้นศาล ส้มเปรี้ยวก็ยังสามารถพูดได้ว่าพยานเหล่านี้กำลังช่วยมายมิ้นท์ และจงใจใส่ร้ายเธอ ดังนั้นพยานเยอะขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ อย่างไรก็ตามต้องมีหลักฐานที่แน่ชัด มิฉะนั้นส้มเปรี้ยวก็ยังคงสามารถลอยนวลอยู่ได้เหมือนเดิม

แน่นอนว่า ถึงแม้กฎหมายจะไม่สามารถให้ส้มเปรี้ยวชดใช้กับเรื่องที่เธอเคยทำมาก่อนได้ แต่เขาสามารถแอบลงมือเองได้

เมื่อครุ่นคิด ดวงตาของเปปเปอร์ก็เปล่งประกาย เสียงเย็นชาและพูดว่า "ฉันรู้แล้ว สืบสวนการตายของ โอเว่นต่อไป นอกจากนี้ ทำแบบสรุปผลของโครงการความร่วมมือระหว่างบริษัทตระกูลนวบดินทร์และเอสซีกรุ๊ปมาทั้งหมด และต้องให้ฉันเห็นก่อนงานแถลงข่าวในวันพรุ่งนี้”

ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่าเขาต้องการจะยุติความร่วมมือทั้งหมดกับเอสซีกรุ๊ป และรีบพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว “เข้าใจครับ!”

เปปเปอรืหยุดพูดและวางโทรศัพท์ลง

เช้าวันรุ่งขึ้น มายมิ้นท์เก็บของเสร็จรีบร้อบ เปลี่ยนรองเท้าตรงที่ทางเข้า และกำลังเตรียมจะไปที่บริษัท

ทันทีที่เปิดประตู เธอก็เห็นชายที่พิงอยู่บนผนังข้างประตู

“ทำไมถึงเป็นคุณ?” มายมิ้นท์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว และถามอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “คุณมาทำไม?”

เปปเปอร์ยืนตัวตรงและยื่นถุงกระดาษที่เขาถือไว้ให้เธอ “กินข้าวเช้าหรือยัง？”

มายมิ้นท์เหลือบมองถุงที่อยู่ตรงหน้าเธอ “คุณมาที่นี่ ก็เพื่อเอาอาหารเช้ามาให้ฉันเหรอ?”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “แล้วก็อยากเห็นคุณด้วย”

“ฮ่าฮ่า” มายมิ้นท์หัวเราะเยาะเย้ย “แต่ฉันไม่อยากเห็นคุณ!”

นัยน์ตาของเปปเปอร์มืดลงไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า：“ข้างในนี้มีโจ๊กมะม่วง สาคูกับมะม่วง ฯลฯ ต่างก็เป็นของที่คุณชอบกินทั้งนั้น ลองชิมดู?”

มายมิ้นท์ไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรอกที่เขาจะรู้ว่าเธอชอบกินอะไร เพราะอดีตเธอเคยเขียนไว้ในจดหมายเหล่านั้นอยู่

“ของพวกนี้ คุณก็มักจะเตรียมไว้ให้ส้มเปรี้ยวเหรอ？” มายมินท์ก็ยังไม่รับของพวกนั้นมา เลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม

ถึงเปปเปอร์จะตระหนักได้ว่ามันไม่ดี และรู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็นคำถามที่อันตราย แต่ริมฝีปากที่บางของเขาก็ค่อยๆขยับ และตอบว่า “ใช่!”