รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น นิยาย บท 1

ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูก “จับชู้ได้คาเตียง”

นั่นคือก่อนงานแต่งงานของฉันหนึ่งคืน ฉันอาศัยอยู่ที่โรงแรมห้าดาวที่แม่สามีจัดเตรียมไว้ให้ ในขณะที่กำลังหลับสนิท ชายคนหนึ่งกำลังลูบคลำตัวฉันขึ้นมา

ฉันคิดว่าเป็นสามีของฉันฉินจวิ้นเฟย ฉันจึงปล่อยให้เขากระทำอย่างเขินอาย จนกระทั้งความเจ็บปวดอย่างรุนแรงมาถึง ฉันถึงรู้เรื่องนั้นที่เขาจะทำ

การกระทำของฉินจวิ้นเฟยตรงไปตรงมามาก ฉันเจ็บมาก แต่ต่อมาฉันก็ค่อยๆเริ่มรู้สึกได้

เพียงแต่พวกเราเพิ่งจะเสร็จธุระ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกมาอย่างแรง ก่อนที่ฉันจะได้สติกลับมาทันใดนั้นผ้านวมบนร่างกายก็ถูกเปิดออกอย่างฉับพลัน

“เธอกำลังทำอะไร?” น้ำเสียงเย็นๆเต็มไปด้วยความโกรธลอยเข้ามา

ครู่หนึ่งฉันก็ตกใจ นี่คือเสียงของฉินจวิ้นเฟยอย่างชัดเจน

แสงสว่างขึ้นในฉับพลันทำให้ฉันลืมตาไม่ขึ้น แต่ฉันกลับมองเห็นฉินจวิ้นเฟยยืนหน้าเครียดอยู่ข้างเตียง

ร่างกายของเขาสั่นไหวเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง มีประโยคติดอยู่ในลำคอของเขา

ฉินจวิ้นเฟยอยู่นี่ งั้นคนที่กอดฉันอยู่คือใคร?

สมองของฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง ฉินจวิ้นเฟยดึงผมของฉันอย่างแรง ลากฉันลงมาจากเตียง

“จวิ้นเฟย! เจ็บ......” ฉันร้องออกแล้วจับมือของฉินจวิ้นเฟย

ร่างกายล้มลงบนพื้นอย่างแรง ฉันพยายามมองไปบนเตียง แต่ทว่ากลับมองเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

หน้าตาของเขาดูลึกล้ำ ดวงตาที่ลึกล้ำ แต่ฉันสามารถมองเห็นความเย็นชาลึก ๆ ในดวงตาคู่นั้น

ฉันเพิ่งรู้สึกว่าร่างกายของฉันเย็นเฉียบ ฉากก่อนหน้านี้ทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

“สารเลว!” ฉินจวิ้นเฟยต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นด้วยความโกรธจัด

แต่ว่าหมัดของเขากลับถูกชายคนนั้นจับเอาไว้ หมัดของชายคนนั้นก็ต่อยเข้าที่หน้าของฉินจวิ้นเฟยในทันที สุดท้ายแล้วคนที่ลงไปร้องอยู่ที่พื้นกลับเป็นฉินจวิ้นเฟย

“จวิ้นเฟย......” ฉันก้าวไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน จะตรวจดูอาการบาดเจ็บของฉินจวิ้นเฟย

ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วมองพวกเราอย่างเย็นชา “ฉันจะตรวจดูให้ละเอียด”

พวกเขามาได้ยังไง? ถ้าให้แม่รู้เรื่องนี้ ...

“ออกไป ใครเป็นคู่ดองของเธอ? หย่า! พรุ่งนี้พวกเขาจะไปหย่าร้างกันที่อำเภอ!" จังเหม่ยเอ๋อแม่ของฉินจวิ้นเฟยตะโกนใส่แม่ของฉัน

แม่ฉันหน้าซีดลง “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ลูกสาวที่แสนดีของเธอ ยังไม่ทันแต่งงานก็สวมเขาให้ฉินจวิ้นเฟยซะแล้ว ลูกสะใภ้แบบนี้พวกเราไม่ต้องการ! พวกเธอรอดูเถอะ ฉันไม่ปล่อยให้พวกเธอได้ดีอย่างเด็ดขาด” จังเหม่ยเอ๋อโกรธมาก

แม่ฉันเดินโซซัดโซเซ หน้ายิ่งซีดเข้าไปอีก เธอมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “อี้อี้ นี่คือเรื่องจริงหรือไม่?”

ไม่พูดอะไรสักคำ แม่ฉันก็ล้มลงไปตรงหน้าฉันทันที

“แม่!” ฉันตกใจ รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ความกลัวอย่างมากถาโถมเข้ามา แม่ฉันเป็นโรคหัวใจ เธอเดิมทีก็รับเรื่องสะเทือนอารมณ์ไม่ได้

มาตรการปฐมพยาบาลต่าง ๆ ปรากฏขึ้นในสมองฉัน ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำ CPR ให้เธอ ร้องตะโกนให้พวกเขาเรียกรถพยาบาล