รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี นิยาย บท 1

นับตั้งแต่แต่งงานกับเจียงเฉินหาน เซ่าเยว่ก็ไม่เคยคิดจะหย่าเลย

เพราะเธอรักเขาสุดหัวใจ รักจนสามารถยอมตายเพื่อเขาได้

ทว่า คนในดวงใจของเขากลับมาแล้ว

……

ตอนนั้น เซ่าเยว่กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล

น้ำเสียงของหมอเย็นชามาก “คุณเซ่า การแท้งครั้งนี้กระทบถึงภายใน โอกาสตั้งครรภ์ในอนาคตมีน้อยมาก ทำใจไว้ด้วยนะครับ”

สมองของเซ่าเยว่เหมือนมีเสียง “วิ้ง” ดังขึ้น

เพื่อเด็กคนนี้ เธอพยายามเตรียมตัวตั้งครรภ์ถึงสามปี จนกระทั่งตั้งท้องได้เมื่อสองเดือนก่อน

ช่วงบ่ายวันนี้ ขณะออกไปข้างนอก รถคันหนึ่งพุ่งออกมาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอเสียหลักล้มลง…

หมอขมวดคิ้ว “คุณเซ่า?”

“...ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะหมอ”

เซ่าเยว่ไม่ชอบแสดงความอ่อนแอต่อหน้าใคร เธอกะพริบตากลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ แล้วลุกขึ้นเดินจากไป

มีเสียงกระซิบกระซาบจากพยาบาลข้างหลังดังลอยมา “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นสามีเธอเลยล่ะ?”

“อย่าพูดถึงเลย เมื่อกี้ขูดมดลูก เธอร้องไห้จนแทบเป็นลมแล้ว โทรหาสามีเธอ ขอให้รีบมาโรงพยาบาล แต่ก็ไม่เห็นเขาจะมาเลย”

“แม่เจ้า ไม่รักกันชัดเกินไปหน่อยมั้ง? นี่ยังไม่หย่ากันอีก จะรอให้ถึงตรุษจีนหรือไง!”

เซ่าเยว่เดินไปไกลแล้ว จึงไม่ได้ยินคำพูดหลังจากนั้น

ที่จริงแล้ว เจียงเฉินหานไม่เพียงปฏิเสธที่จะมาโรงพยาบาล แต่ยังพูดในสายอีกว่า “เสียลูกไปแล้วก็เสียไปสิ มีอะไรน่าร้องไห้กัน?”

“ตอนนี้ฉันมีธุระ อย่ามากวน!”

หลังจากนั้น เซ่าเยว่ก็โทรไปอีกหลายสาย แต่เขาไม่รับเลยสักสาย

ตลอดสามปีมานี้ เจียงเฉินหานก็มีท่าทีเย็นชาต่อเธอแบบนี้เสมอ

บอกตามตรง เธอชินมากแล้ว

เพราะสามปีก่อน เซ่าเยว่บังเอิญช่วยชีวิตคุณปู่เจียงเอาไว้ คุณปู่เจียงชอบเธอมาก จึงจับคู่ให้ทั้งสองแต่งงานกัน ไม่อย่างนั้นแล้ว ด้วยสถานะของเธอ คงไม่มีทางได้เป็นคุณนายเจียงแน่นอน

ดังนั้น เจียงเฉินหานจึงไม่เต็มใจแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรก

วันนี้เธอพยายามติดต่อเขาอย่างไม่ลดละ คิดว่าเขาจะเห็นแก่ลูกที่ยังไม่ได้เกิดมา...

แต่ดูเหมือนว่า เธอไม่ควรจะคาดหวัง

เซ่าเยว่ตั้งสติ เตรียมเรียกแท็กซี่กลับบ้านไปพักผ่อน เพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ออกมา ข้อความหนึ่งก็เด้งขึ้นมา

เป็นกู้อี้ชวน เพื่อนสนิทของเจียงเฉินหาน เขาส่งคลิปวิดีโอหนึ่งมาให้

เซ่าเยว่กดเปิดดู

เริ่มต้นคลิปด้วยช่อดอกกุหลาบขนาดใหญ่ มีอย่างต่ำ 999 ดอก เยอะมากเสียจนกล้องแทบจับภาพได้ไม่หมด

กล้องแพนไปทางซ้ายเล็กน้อย เจียงเฉินหานก็ปรากฏตัวขึ้น ข้างกายเขายังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

เป็นเซี่ยอวิ๋นซู

เซ่าเยว่รูม่านตาหด ปลายนิ้วก็เผลอออกแรงกะทันหัน

ในคลิปมีเสียงคนแซวว่า “พี่อวิ๋นซู พอพี่เจียงรู้ว่าเธอจะกลับประเทศวันนี้ เขาก็เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เลยนะ! ทุ่มเทสุดหัวใจเลยล่ะ!”

“นี่จะไม่กอดสักหน่อยเหรอ? รีบขอบคุณพี่เจียงเร็วเข้า!”

“กอดอะไรล่ะ! จูบเลยดีกว่า ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยจูบกันเสียหน่อย! คลิปที่พวกนายสองคนจูบกันแบบฝรั่งเศสนานสามนาทีน่ะ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้ลบเลยนะ”

เซี่ยอวิ๋นซูส่ายหน้าเบา ๆ “สถานะตอนนี้ไม่สะดวก…”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เจียงเฉินหานก็เป็นฝ่ายโอบกอดเซี่ยอวิ๋นซูเองทันที “อวิ๋นซู ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”

น้ำเสียงและท่าทางอบอุ่นเป็นพิเศษ แถมยังดูเป็นธรรมชาติมาก

ทำให้คนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นว่า “ดูสิ พี่เจียงไม่ถือสาเลยสักนิด!”

“จูบเลย! จูบเลย!”

มาถึงตรงนี้ วิดีโอก็จบลงอย่างกะทันหัน

เพราะข้อความถูกยกเลิกไปแล้ว

[โทษที ฉันส่งผิด]

เขายกเลิกข้อความอย่างทันท่วงที กู้อี้ชวนคงคิดว่าเธอยังไม่ทันเปิดดู เลยไม่ได้อธิบายอะไรต่อ

เซ่าเยว่จ้องมองหน้าต่างแชทอยู่นาน

มองไปมองมา ก็ฝืนยิ้มออกมา

ที่แท้ ธุระสำคัญที่เจียงเฉินหานพูดถึงก็คือเรื่องนี้นี่เอง...

เซ่าเยว่ใช้เวลาสามปีเต็ม พยายามเติมไฟรักในหัวใจของเขา แต่กลับไม่อาจทำให้เจียงเฉินหานรักเธอได้ กลับกลายเป็นรอให้เขาหวนกลับไปหาคนในดวงใจของเขาแทน

หัวใจของเจียงเฉินหาน ยิ่งไม่มีทางเป็นของเธอ

ความฝันอันละโมบนี้ ถึงเวลาที่จะตื่นจากมันแล้ว

หลังเซ่าเยว่กลับถึงบ้าน ก็เก็บข้าวของทันที

หลายปีที่ผ่านมานี้ เพราะใช้ชีวิตและทำงานอย่างเรียบง่าย เธอแทบไม่เคยซื้ออะไรให้ตัวเองเลย นอกจากเสื้อผ้าและเอกสารที่จำเป็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ต้องนำติดตัวไป แค่กระเป๋าเดินทางขนาด 26 นิ้วหนึ่งใบก็เก็บของได้หมดแล้ว

คราวนี้เป็นเจียงเฉินหานที่รู้สึกประหลาดใจ

เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ราวกับกำลังเดาว่าเธอพูดจริงหรือเปล่า

“รู้ว่านายจะดื่ม ฉันเลยต้มซุปแก้เมาค้างไว้ให้แล้ว อยู่ในครัว” เซ่าเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็เอ่ยปากเตือน

อาจเป็นเพราะความเคยชินล่ะมั้ง เพื่อให้เจียงเฉินหานรักเธอ เรื่องกินอยู่ของเขา เธอจึงลงมือทำเองทุกอย่าง

จากคนที่ทำอาหารไม่ค่อยเป็น กลายเป็นทำอาหารเก่งขั้นสุด ต้องผ่านความลำบากมาไม่น้อยเลย

เพราะทุกครั้งที่ทำอาหารให้เจียงเฉินหาน ตั้งแต่การซื้อของสดจนถึงเสร็จออกจากเตาต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง นิ้วมือก็สะสมรอยแผลถลอกและรอยไหม้ไว้ไม่น้อย

แต่เจียงเฉินหานเป็นคนจุกจิก ไม่ว่าอาหารจะอร่อยแค่ไหน ก็ไม่เคยได้ยินเขาชมสักคำ ทั้งที่หลายครั้งสีหน้าของเขาก็แสดงออกชัดเจนว่ากำลังเพลิดเพลินอยู่

เจียงเฉินหานรู้ดีว่า คำชมเพียงหนึ่งประโยคของเขา จะทำให้เธอมีความสุขได้นานแสนนาน แต่เขาก็แค่ไม่อยากมอบความสุขนั้นให้เธอเท่านั้นเอง

“ฉันไปละ” ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาที่ดำเนินมาสามปี ณ เวลาที่ต้องจากลา ก็ไม่มีคำพูดใดจะกล่าวอีกแล้ว

เจียงเฉินหานขมวดคิ้ว “คืนนี้อยู่ก่อน”

“ไม่ละ” เซ่าเยว่ลากกระเป๋าแล้วหมุนตัวจากไป

เจียงเฉินหานไม่ชอบเซ่าเยว่ที่ไม่เชื่อฟัง สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก

ประตูบานใหญ่ปิดลง

กู้อี้ชวนโทรมาพอดี “พี่เจียง ถึงบ้านแล้วใช่ไหม ถามเซ่าเยว่หรือยังว่าเธอเห็นคลิปแล้วหรือเปล่า?”

“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แต่ถึงเธอจะเห็นแล้ว ก็น่าจะไม่เป็นไรใช่ไหม ยังไงนายกับเธอก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้ว...”

เจียงเฉินหาน “เธอหย่ากับฉันแล้ว”

“หา? หย่าแล้ว?”

กู้อี้ชวนตกใจเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจมาก “แค่เพราะคลิปนี้น่ะเหรอ? ไม่สิ เธอจะไปหย่ากับนายได้ยังไง ถ้าเซ่าเยว่หย่ากับนายจริง ฉันพร้อมไลฟ์กินขี้เลย!”

เจียงเฉินหาน “ฉันเป็นคนขอหย่าเอง”

กู้อี้ชวนเงียบไปพักหนึ่ง

เจียงเฉินหานขอหย่า ก็เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเซ่าเยว่นั้นขึ้นชื่อเรื่องติดหนึบเหมือนกาวที่สลัดไม่ออก

“ครั้งที่แล้วที่นายพูดเรื่องหย่า ยังไม่ถึงเดือนเลยมั้ง ตดยังไม่ทันหายเหม็นเลย”

กู้อี้ชวนแซวว่า “ก่อนหน้านี้พวกเราพนันกันว่าครึ่งวันเธอจะกลับมา แล้วก็ชนะจริง ๆ ...คราวนี้ฉันพนันว่าหนึ่งวัน ถ้าฉันชนะอีก นายต้องเลี้ยงข้าวฉันต่อนะ!”

เจียงเฉินหานเหลือบมองประตูที่ปิดแน่น ข้างนอกมีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น

วันนี้เซ่าเยว่เด็ดเดี่ยวมาก

แต่ดวงตาและคิ้วที่เย็นชาของเจียงเฉินหานเลิกขึ้นเล็กน้อย ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “ไม่ต้องถึงคืนพรุ่งนี้หรอก พรุ่งนี้เช้าก็กลับมาแล้ว”