รักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี นิยาย บท 2

เจียงเฉินหานขอหย่า ตามปกติแล้วเซ่าเยว่จะออกไปข้างนอกก่อนสักพัก แล้วก็จะกลับมาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็คอยประจบเอาใจเขายิ่งกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า

ที่ผ่านมาไม่เคยมีครั้งไหนที่เป็นข้อยกเว้น

แน่นอนว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน

วันนี้ออกไปอย่างกระตือรือร้น คงเป็นเพราะเสียลูกในท้องไปแล้ว

ส่วนเรื่องลูก...

ในดวงตาของเจียงเฉินหานฉายแววรังเกียจสุดขีด เซ่าเยว่ไม่คู่ควรที่จะให้กำเนิดลูกของเขาสักนิด การที่เธอตั้งท้องได้ ก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญล้วน ๆ

ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว แบบนี้แหละดีที่สุด

......

การหย่าร้างมีค่าชดเชย 250 ล้านบาท

บัตรธนาคารกับสัญญาหย่าวางไว้ด้วยกัน

ถ้าเซ่าเยว่เซ็นชื่อเมื่อสามปีก่อน ก็ไม่ต้องเสียอะไรเลย สามารถครอบครองเงินก้อนนั้นได้เลย

แต่สามปีที่เธอเพ้อฝันนั้น ไม่เพียงแต่ทำให้เธอหมดสิ้นทั้งแรงกายแรงใจ แม้แต่ความสามารถในการมีลูกก็ได้รับผลกระทบไปด้วย

ช่างเถอะ

มัวคิดว่าเสียใจทีหลังไหม ก็เป็นเพียงความขัดแย้งในใจที่ไร้ประโยชน์ ซึ่งทำให้มองไม่เห็นความหวัง ชีวิตนั้นควรมองไปข้างหน้า

และการมีเงินย่อมดีกว่าไม่มีเสมอ

เซ่าเยว่พกบัตรธนาคารออกไป เรียกแท็กซี่กลางดึก สุดท้ายรถก็หยุดที่หน้าประตูหมู่บ้านเฟอรี่เลขที่ 1

นี่คือโครงการหรูที่ราคาขั้นต่ำเริ่มต้นที่ 1.5 ล้านต่อตารางเมตร

เพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ มีลิฟต์หนึ่งตัวสำหรับสองบ้าน

มีห้องหนึ่งที่เป็นชื่อของเซ่าเยว่

บ้านหลังนี้เป็นของน้าคนเล็กของเธอ หลังจากแม่เกิดเรื่อง น้าเล็กก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศและทิ้งบ้านหลังนี้ไว้ให้เธอ

เซ่าเยว่เคยคิดว่าจะไม่มีวันได้ใช้มัน แต่ชีวิตมักไม่แน่นอน ตอนนี้หย่าแล้ว มีที่ให้ไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

อาคารเลขที่ 7 ชั้นบนสุด ห้องหมายเลข 1

เซ่าเยว่ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไป

ตอนบ่ายได้ติดต่อแม่บ้านให้มาทำความสะอาดล่วงหน้าแล้ว พอมองเข้าไปในห้องก็สะอาดมาก แต่บ้านขนาดเกือบ 300 ตารางเมตร กลับดูโล่งโปร่งมาก

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ เซ่าเยว่คงรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมาก

แต่พอทนกับความเย็นชาของเจียงเฉินหานมาถึงสามปี ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ในใจกลับรู้สึกถึงความสงบที่ไม่เคยมีมาก่อน

เซ่าเยว่รู้สึกผ่อนคลาย แต่ก็เหนื่อยล้าสุด ๆ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็วแล้ว เธอก็ล้มตัวลงนอนและหลับไปทันที

“ติ๊ด ๆ”

พอหกโมงเช้า ก็ถูกเสียงนาฬิกาปลุกที่คุ้นเคยปลุกให้ตื่น

ชื่อนาฬิกาปลุกคือ ต้องทำอาหารเช้าให้สามีแล้วนะ

เซ่าเยว่ตื่นเต็มตาในทันที

ปกติเจียงเฉินหานจะกินอาหารเช้าเวลาแปดโมง แต่เขาเป็นคนเลือกกิน ไม่กินอะไรง่าย ๆ ดังนั้นอาหารเช้าจึงต้องใช้เวลาทำประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมง

ถ้าวันก่อนหน้าเขาไปสังสรรค์จนดึกดื่น เซ่าเยว่ก็ต้องดูแลจนเขาเข้านอน กว่าจะนอนก็ตีสองตีสามแล้ว วันต่อมาก็ยังต้องตื่นเช้าเหมือนเดิม

บางครั้งทำแล้ว เจียงเฉินหานก็ไม่แน่ว่าจะกิน อาหารเช้าที่จัดเต็มทั้งโต๊ะ ก็ถูกทิ้งลงถังขยะทั้งหมด

แต่ตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าอีกแล้ว

ยิ่งไม่ต้องกังวลเลยว่า ความเหน็ดเหนื่อยของตนเองจะถูกทำให้เสียเปล่า

เซ่าเยว่ลบนาฬิกาปลุกอาหารเช้าทิ้ง สวมผ้าปิดตาแล้วนอนต่อ

เธอนึกว่าตัวเองจะนอนไม่หลับ

แต่กลับหลับไปอย่างรวดเร็ว

……

แปดโมงเช้า เจียงเฉินหานลืมตาขึ้น พร้อมกับอาการปวดหัวรุนแรง

เขามีนิสัยที่ถ้าดื่มเยอะแล้วไม่กินยาแก้เมาค้าง วันรุ่งขึ้นจะปวดหัว เมื่อคืนเหนื่อยมากเกินไป เลยลืมดื่มซุปแก้เมาค้าง

ให้ตายเถอะ

แต่บนโต๊ะหัวเตียง มีแก้วน้ำที่มีไอร้อนวางอยู่

ออกไปอย่างเด็ดเดี่ยวซะขนาดนั้น

ก็กลับมาอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

หลังจากเจียงเฉินหานดื่มน้ำอุ่นแก้วนี้ อาการปวดหัวก็ทุเลาลงบ้าง จากนั้นเขาก็ส่งข้อความหากู้อี้ชวนว่า [ฉันชนะแล้ว]

กู้อี้ชวนทั้งอึ้งทั้งนับถือ [เซ่าเยว่จะใจแข็งสักครั้งไม่ได้เลยหรือไง? ตามใจเธอจนไม่มีขอบเขตมากขึ้นทุกทีแล้ว!]

เขาหอนเหมือนหมา [แพ้แบบนี้มันเจ็บใจจริง ๆ บรู๊ววว]

[บ้าเอ๊ย ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวร้อน! พี่เจียงรีบแนะนำสาวที่รักฉันแบบหมดใจให้สักคนทีเถอะ ขอร้องล่ะ ให้ฉันได้ลิ้มรสความโชคดีแบบนายบ้าง~~]

เจียงเฉินหานกระตุกมุมปากเล็กน้อย [อย่าทะลึ่ง]

แล้วก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน

หลังจากลงมาแล้ว กลับไม่เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยกำลังยุ่งอยู่

“คนล่ะ?” เขาตะโกนเรียกอย่างเย็นชา

ป้าหลี่ถืออาหารเช้าออกมาจากครัว “คุณผู้ชาย ตื่นแล้วเหรอคะ อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ!”

เจียงเฉินหานขมวดคิ้ว “ทำไมเป็นป้า?”

ดีเลยทีเดียว!

เพราะยังไงทุกคนรู้ดีว่า ใจของเจียงเฉินหานแท้จริงแล้วไม่ได้อยู่กับเซ่าเยว่เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เจียงเฉินหานเป็นผู้ชายระดับท็อป มีสิ่งยั่วยุมากมายข้างนอก ถ้าคุณนายไม่พยายามให้หนัก จะมัดใจเขาไว้ได้ยังไงล่ะ?

......

วันเสาร์เซ่าเยว่ไม่ต้องไปทำงาน จึงนอนหลับยาวจนถึงเที่ยง

เธอไม่มีเวลาไปซื้อของสด เลยสั่งอาหารดิลิเวอรีมื้อใหญ่จัดเต็มมาแทน

หลังกินเสร็จ เซ่าเยว่ก็เดินเล่นในงานสัมมนาเทคโนโลยีรอบหนึ่ง บางคนที่เคยคุ้นหน้าคุ้นตา กลายเป็นผู้นำในวงการไปแล้ว

แต่หาข้อมูลของอาจารย์ที่เคารพไม่เจอ

ถ้าเซ่าเยว่จำไม่ผิด อาจารย์กำลังยุ่งอยู่กับการทำวิจัย

สิ่งที่เซ่าเยว่จดจำได้ดีที่สุดคือสายตาที่อาจารย์มองเธอ เหมือนกับความอบอุ่นของแม่ในความทรงจำ

แต่ตัวเองกลับทำให้ท่านผิดหวัง...

เซ่าเยว่รู้สึกขอบตาร้อนกะทันหัน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโทรออกทันที

“เหยียนโย่ว เรามาเจอกันหน่อยเถอะ”

เฉิงเหยียนโย่วเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเซ่าเยว่ เมื่อก่อนเขาจะดีใจมากเวลาที่ได้รับโทรศัพท์จากเธอ

แต่ตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

“นัดเธอสิบครั้ง เธอไม่มาตามนัดเก้าครั้ง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเพื่อนเธอ แต่ถ้าเธอยังทำแบบนี้ต่อไป ฉันก็ทนไม่ไหวหรอกนะ”

เฉิงเหยียนโย่วน้ำเสียงเย็นชา “เธอต้องคิดให้ดีนะว่า เธอแน่ใจที่จะเจอฉันไหม?”

หลังเซ่าเยว่แต่งงาน ก็กลับมาดูแลครอบครัว

ไม่ได้ตั้งใจจะละเลยความสัมพันธ์ แต่ก็ยังทอดทิ้งเพื่อนอยู่ดี

ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เฉิงเหยียนโย่วทุ่มเทกับงานตลอด บริษัทเทคโนโลยีของเธอเริ่มฉายแววโดดเด่นในวงการแล้ว เป็นดาวรุ่งพุ่งแรงเลยทีเดียว

เมื่อช่องว่างระหว่างเธอกับเพื่อนสนิทห่างไกลขึ้นเรื่อย ๆ เซ่าเยว่ก็ไม่มั่นใจ และยิ่งไม่ค่อยเป็นฝ่ายติดต่อไปก่อน

เซ่าเยว่สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดออกมาช้า ๆ ว่า “ฉันหย่าแล้ว”

เฉิงเหยียนโย่วเงียบไปพักหนึ่ง พูดสั้น ๆ ตรงประเด็น “ที่ไหน กี่โมง”

......

เซ่าเยว่นำสัญญาหย่าไปยื่นขอหย่าที่ที่ทำการกิจการพลเรือน หลังจากผ่านช่วงทบทวนตัวเอง 30 วัน ก็สามารถดำเนินการขอใบหย่าได้แล้ว

จัดการธุระเสร็จแล้วยังไม่ถึงบ่ายสาม เซ่าเยว่เลยมาถึงร้านกาแฟที่นัดกับเฉิงเหยียนโย่วไว้ล่วงหน้า

เซ่าเยว่สั่งกาแฟมาหนึ่งแก้ว พอดื่มไปได้ครึ่งแก้ว เธอก็เผลอบีบแก้วกาแฟแน่นขึ้นทันที ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผ่านไปยังไม่ถึงวัน ก็จะเจอเจียงเฉินหานซะแล้ว