รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 144

“เอาละปีโป้ ขอโทษส้มเปรี้ยวเดี๋ยวนี้” เปปเปอร์ขมวดคิ้วและเร่งเร้าอย่างไร้ความอดทน

ปีโป้ก้มศีรษะลงด้วยความรู้ตัวว่าเขาผิด “ขอโทษ”

น้ำเสียงของเขาไม่เต็มใจเท่าไรนัก

เปปเปอร์ดูเยือกเย็น “ปีโป้ ความจริงใจอยู่ที่ไหน?”

ปากของปีโป้เบ้สูง น้ำเสียงก็ดังขึ้นเช่นกัน “ผมขอโทษครับพี่ส้มเปรี้ยว ได้หรือยัง?”

“ได้ค่ะ ไม่เป็นไรแล้ว” ส้มเปรี้ยวยิ้มขึ้นอย่างรวดเร็วและโบกมือเพื่อเป็นการให้อภัย

ปีโป้พึมพำแล้วหันหลังเดินออกไปไม่ไกลนัก เขาคร่ำครวญอยู่คนเดียว

เมื่อมองตามหลังของเขาไป ดวงตาของเปปเปอร์ก็มืดลง จากนั้นเขาก็มองไปที่ส้มเปรี้ยวซึ่งอยู่ข้างๆ ว่า “ขอโทษนะส้มเปรี้ยว ปีโป้ยังเด็กเลยไม่ค่อยรู้เรื่องราว คุณ......”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก” ส้มเปรี้ยวยิ้ม

หัวคิ้วของเปปเปอร์ดูผ่อนคลายลง “เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?”

“ไม่ค่ะ” ส้มเปรี้ยวส่ายหัว

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “งั้นก็ดีครับ”

“อ้าวที่รัก คุณจะไปไหน?” ทันทีที่เสียงของเขาสิ้นสุดลง ก็ได้ยินเสียงของลาเต้ดังขึ้น

เปปเปอร์หันศีรษะไปมองที่มายมิ้นท์โดยไม่รู้ตัว

เขาเห็นมายมิ้นท์เดินไปทางลำธารที่อยู่ไม่ไกลนัก “ฉันจะไปล้างหน้า”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นระวังอย่าตกลงไปในแม่น้ำนะครับ” ลาเต้เตือน

มายมิ้นท์หยุดและกลอกตาใส่เขา

ลาเต้ยิ้ม “ผมก็แค่เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ?”

“เอาละค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” มายมิ้นท์หันหลังกลับและเดินต่อไป

เปปเปอร์เห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองแบบนั้น ดวงตาของเขาก็ดูเหมือนมีอะไรปกคลุม

ส้มเปรี้ยวที่อยู่ข้างๆ เห็นเขาเป็นแบบนี้ และรู้ว่าเขาหึงจึงอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีของตนเอง

“น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ” ทามทอยมองคนเหล่านี้ด้วยรอยยิ้ม

“เปปเปอร์คะ ฉันก็จะไปล้างมือด้วยเหมือนกัน” ในขณะนั้นส้มเปรี้ยวก็พูดขึ้นกับเปปเปอร์

เปปเปอร์มองไปที่มายมิ้นท์ซึ่งนั่งยองๆ อยู่ริมลำธาร เขาไม่ได้เห็นด้วยในทันที “เดี๋ยวค่อยไปนะครับ รอให้มายมิ้นท์ล้างเสร็จก่อน”

ตอนนี้เขาไม่สบายใจเลยที่จะปล่อยให้ส้มเปรี้ยวและมายมิ้นท์อยู่ด้วยกันตามลำพัง

ไม่ใช่ว่าไม่วางใจมายมิ้นท์ แต่ไม่วางใจส้มเปรี้ยวต่างหาก ไม่มีใครรู้ว่าบุคลิกที่สองของส้มเปรี้ยวจะปรากฏขึ้นอีกเมื่อไหร่

“แต่มือของฉันเหงื่อออกเยอะมากเลยค่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายตัวเลย” ส้มเปรี้ยวแบฝ่ามือเพื่อแสดงให้เปปเปอร์เห็น

เปปเปอร์มองไปที่ฝ่ามือเปียกชุ่มของเธอ แต่ก็ยังไม่เห็นด้วย “ทนอีกสักครู่นะครับ”

“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อยผิดหวัง

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เปปเปอร์เห็นเธอทำแบบนี้ก็คงทำให้เขาใจอ่อน

แต่ตอนนี้ หัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขารู้สึกว่าตอนนี้ทุกย่างก้าวของเธอไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขามากเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้าม มายมิ้นท์......

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เปปเปอร์ก็มองไปที่แผ่นหลังของมายมิ้นท์ด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ

“พี่ครับ มานี่หน่อยสิ” ปีโป้โบกมือมาทางเปปเปอร์

“เดี๋ยวผมมานะ” เปปเปอร์พูดกับส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “ไปเถอะค่ะ”

เปปเปอร์ส่งเสียงพึมพำในลำคอ เขาก้าวขาขึ้นและเดินไปหาปีโป้ “เรียกทำไม!”

“ผมมีเรื่องจะบอกพี่” ปีโป้ยิ้มอย่างลึกลับ

ส้มเปรี้ยวมองไปยังพี่น้องสองคนที่กำลังพูดคุยอยู่ ไม่แน่ใจว่าปีโป้กำลังพูดถึงเธอกับเปปเปอร์หรือไม่

แต่ถึงจะใช่ เธอก็ไม่สนใจ

แค่คำพูดไม่ดีนิดหน่อย เธอมีวิธีทำให้เปปเปอร์ไม่เชื่อหรอกน่ะ

ริมฝีปากส้มเปรี้ยวเผยอขึ้น เธอละสายตาจากเขาเดินไปทางลำธาร