หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 316

คุณหมอที่อยู่ด้านหน้าถือเครื่องไม้เครื่องมือทำแท้งกำลังจะสวนเข้าไปในร่างของสาริศา จนเธอยังสามารถรับรู้สึกถึงความเย็นของเครื่องอุปกรณ์ สาริศาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายไปในวินาทีนี้แล้ว

รู้สึกตัวเองนั้นไม่มีประโยชน์ แม้แต่ลูกของตัวเองก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ถ้าหากไม่มีลูกแล้ว อย่างนั้นเธอจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร ให้เธอตายไปพร้อมกับลูกก็แล้วกัน…….

ขณะที่สาริศาไร้สิ้นความหวังแล้วนั้น ก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง!” ลอยมาจากประตู คนในห้องผ่าตัดต่างหันหน้าไปมอง สาริศาเองก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

เห็นคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตู สาริศาที่นึกว่าดวงตาจะไม่สามารถหลั่งน้ำตาได้อีกก็ได้คลอซึม ในใจเริ่มเกิดความหวังขึ้นอีกครั้ง

เป็นชัชวาล!  เหมือนกับครั้งก่อนตอนที่ถูกลักพาตัว ชัชวาลได้มาช่วยเธออีกแล้ว!

“หลบไป!” ชัชวาลเดินหน้าเข้ามาผลักหมอออกไป จากนั้นยกเท้าเตะบรรดาคนที่กดจับสาริศาไว้ แล้วปกป้องสาริศาไว้ด้านหลังตัวเอง

“จงถอยออกไปให้หมด!” คู่ดวงตาดุดันของชัชวาลตะคอกใส่คนเหล่านั้น ที่ในใจเต็มไปด้วยความกลัว

โชคดีที่เมื่อสักครู่ขับรถผ่านนั้น บังเอิญเห็นภาพที่สาริศาถูกยกตัวเข้ามาในโรงพยาบาล ไม่เช่นนั้น คงช้าไปหนึ่งก้าว หากตัวเองช้าไปหนึ่งก้าว เขานึกไม่ออกว่าน้องสาวของตัวเองจะถูกทำร้ายอย่างไร

คนเหล่านั้นกับคุณหมอมองมาทางคนที่บุกเข้ามา ก็เกิดอาการกลัว ชะงักอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะเดินหน้าหรือว่าถอยดี

เมื่อนึกถึงภาพที่ตัวเองเห็นตอนที่เข้ามานั้น ชัชวาลก็คว้าเก้าอี้ข้าง ๆ โยนใส่พวกเขา จากนั้นก็ก้าวเข้ามาเตะต่อยคนเหล่านั้น

เห็นชัชวาลที่ต่อสู้อย่างดุดันสุดชีวิต คนเหล่านั้นก็เกิดความกลัว ไม่กล้าที่จะเข้ามาหาชัชวาลอีก ชัชวาลอยากจะก้าวเข้าไปเพื่อสู้ต่อ เขาที่แทบอยากจะจับพวกเขามาสับฉีกออกเป็นชิ้น ๆ!

“ชัชวาล!” สาริศาเห็นชัชวาลที่ต้องการตามไป จึงได้เรียกเขาให้หยุด เมื่อสักครู่ได้ผ่านช่วงอันตราย ในใจของสาริศาตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นกลัว มีชัชวาลอยู่เคียงข้างเธอทำให้รู้สึกอุ่นใจ

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของสาริศา ชัชวาลจึงได้หันหน้ามา

เห็นผมเผ้าของสาริศาที่พันยุ่งเหยิงปรกกระจายอยู่บนบ่า ใบหน้าที่ยังมีคราบน้ำตาที่ยังเช็ดไม่แห้ง แววตาที่เต็มไปด้วยความกลัวและความวิตก เสื้อผ้าบนร่างกายที่ยับยู่ยี่ สามารถมองเห็นผิวหนังที่เขียวฟกช้ำ……ท่าทางที่ดูน่าสังเวชกว่าการถูกลักพาตัวครั้งก่อน

เห็นสาริศาที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน ชัชวาลรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกคนอื่นควักก็ไม่ปาน เจ็บปวดจนไม่สามารถหายใจได้

ก้าวเข้ามากอดสาริศาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ชัชวาลกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ ลูบที่หลังเบา ๆ ของสาริศา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจกับรู้สึกผิด “ริศา ขอโทษ ผมมาช้าไป……ขอโทษ ที่ทำให้คุณตกใจกลัวได้เพียงนี้……ขอโทษ……” ถูกชัชวาลกอดไว้ในอ้อมกอด สาริศาจึงรู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่ง ความตื่นกลัวในใจก็ค่อย ๆ จางลงไป แล้วน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่ไหวก็ไหลออกมา

จับเสื้อของชัชวาลไว้แน่น ถ้าหากชัชวาลช้าไปอีกก้าวเดียว ลูกของตัวเองคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ที่ใจแทบสลาย ใจของชัชวาลก็ยิ่งเจ็บปวด น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะสะอึก “ขอโทษ เป็นเพราะพี่ไม่ดี เพราะพี่ปกป้องเธอได้ไม่ดี เป็นความผิดของพี่เอง……”เมื่อได้ยินคำพูดของชัชวาล สาริศาเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของชัชวาลด้วยความตกใจ โดยที่ขนตายังมีคราบน้ำตาติดอยู่ สาริศาสะอึกถาม “คุณ……คุณรู้แล้วเหรอ”