รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 17

บทที่ 17 ไม่เจอรสรินแล้ว

เซนขมวดคิ้ว ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

ขณะแพทย์ปิดปากแผลด้วยผ้าก๊อซเป็นขั้นตอนสุดท้ายก็พูดขึ้นมาว่า “ถึงแม้แผลจะไกลหัวใจ แต่การกัดนั้นก็ลึกเกินไปจนมันอาจจะเป็นแผลเป็นในอนาคตได้นะครับ”

​วิคณาได้ยินดังนั้น ก็ตาแดงราวกับจะร้องไห้ “เซนคะ ทำไมรสรินเขาถึงโหดร้ายขนาดนี้ คุณควรจะรีบหย่ากับเธอให้เร็วที่สุดนะ หลังหย่าก็รักษาระยะห่างกับเธอไว้ด้วย ฉันไม่อยากเห็นคุณเจ็บแบบนี้อีกแล้วจริงๆ”

หย่างั้นเหรอ....

เซนคิดทบทวนสองคำนี้ในใจอย่างเงียบๆ หลังหย่าแล้วคงทำได้แค่ดูผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป แล้วจากนี้ก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกงั้นสินะ ?

ไม่ เขาไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงคนนั้นได้อยู่สุขสบายแน่

เขาต้องการให้ชีวิตเธอทุกข์ทน

และไม่มีวันมีความสุขได้อีก

ดวงตาของเซนแข็งกร้าวขึ้นมา แต่ไม่ได้ตอบรับกับคำพูดของวิคณาเลย

วิคณากระวนระวายใจจนคว้ามือเซนมาจับไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดปนน้อยใจว่า “เซน คุณจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมคุณถึงยังเอาเรื่องของหล่อนมากวนใจตัวเองอยู่แบบนี้กันล่ะ ฉันรอคุณมานานแล้ว อยากจะให้รอต่อไปแบบนี้งั้นเหรอ?”

เซนหันไปมองวิคณาแล้วยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

แก้มของวิคณาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารและดูโศกเศร้า

“เซนคะ คุณหย่ากับรสรินเถอะนะ แล้วให้ฉันได้เป็นคนที่ยืนเคียงข้างคุณ ยังไงซะคุณกับเขาก็จบสิ้นทุก....”

“ค่อยคุยกันทีหลัง” เซนที่นิ่งเงียบมานานพูดขัดขึ้นมาเพียงแค่นั้น

หลังจากเขาพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป

วิคณามองตามแผ่นหลังของเซน ดวงตาที่เศร้าสร้อยกลับถูกแทนที่ด้วยสายตาแข็งกร้าวทันที

ยูรายุทักทายเซนที่เดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณเซน แผลที่คอคุณโอเคไหม?”

เซนเหลือบตามองยูรายุด้วยความรังเกียจ จึงก้าวขายาวๆเดินออกไปไม่แม้แต่จะสนใจยูรายุ

“คุณเซน คุณจะให้การสนับสนุนบริษัทของตระกูลกิติกรใช่ไหม?” ยูรายุเดินตามเขาอย่างหน้าไม่อาย “สิ่งที่คุณต้องการ ฉันก็ทำให้หมดแล้ว ปล่อยตระกูลกิติกรของเราไป โอเคไหม?”

เซนไม่แม้แต่จะมองกลับไป “ถ้าคุณพูดมาอีกประโยค ผมจะทำให้ตระกูลกิติกรแกหายไปจากโลกนี้เดี๋ยวนี้”