รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 43

บทที่43 ตอนจบ

รสรินค่อนข้างยุ่งในช่วงนี้

คาดไม่ถึงว่าเดิมทีแล้วสามีของตัวเองเป็นคนอย่างนี้หรือ

เหมือนกันกับสุนัข ที่ตัวกับเธอตลอดเวลา

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เห็นชัดว่าเธอก็ถูกเขากระทบกระทั่ง

เขาหาเธออยู่เป็นเวลานาน ทั้งยังได้พาลูกไปด้วย อีกทั้งในช่วงเวลานี้เวลานี้ ความพยายามของเขา เธอก็ได้มองเห็นจากนัยน์ตาของเขา

ในบางเวลาเธอก็ได้รู้สึกถึงการปฏิเสธการสัมผัสทางร่างกายของเขา แต่เมื่อมองเขาที่ไม่มีท่าทางทั้งแกล้งน้อยใจและอวดดี ในใจก็รู้สึกเศร้า

ไม่สามารถที่จะทำร้ายเขาอีกแล้ว

หลายๆครั้งเขาก็จะกอดเธอ พูดว่าขอโทษหลายๆครั้ง พูดคำหวานๆหลายๆครั้ง พูดอย่างที่หูของเธอเริ่มร้อนขึ้น

แต่ก่อนพวกเขาอาจจะรักกันมากๆใช่มั้ย

รสรินคิดถึงเท่านี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ปฏิเสธเขาไม่ลง

ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่น่ายินดี ในช่วงนี้อาการป่วยของลิขิตาแทบจะหายดีแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาก็มีมากไม่น้อย

ลิขิตาน่าเอ็นดู เป็นเพราะร่างกายดีขึ้นแล้ว ความอยากอาหารก็มีไม่น้อย ถูกป้อนแป้งเหนียวๆสีขาวๆ เหมือนกับขนมดังโงะ

ตอนที่มองลิขิตา เธอก็ยิ่งไม่มีวิธีปฏิเสธ

เด็กคนนี้ ถึงอย่างไรเสียก็คือเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ แต่เธอก็ไม่สนใจความเป็นความตาย

ในวันสุดท้ายของการแจกจ่ายยาให้แก่คนจนได้จบลง คนชราจ้องมองรสรินที่อยู่ข้างๆ “เด็กน้อย คิดดีแล้วหรอ สุขภาพของเด็กคนนั้นก็ดีขึ้นมากๆแล้ว ใบสั่งยาทั้งหมดฉันเขียนเสร็จแล้ว เธอก็จำได้ทั้งหมดแล้ว เพียงแค่ต้องดูแลตามใบสั่งยานี้ต่อไปก็จำดีขึ้น”

“คุณปู่ ฉัน.... รสรินต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกคนชราห้ามไว้

“ฉันรู้ว่าเธอต้องการพูดอะไร ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเห็นความจริงใจผ่านดวงตาของเด็กคนนั้นในทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้นเธอและเขาก็มีลูก เดาว่าพ่อแม่ของเธอก็รอคอยเธอกลับบ้าน เธอจะปฏิเสธอย่างไร” คนชราโบกมือ

“หรือว่ากลับไปกับเขา ใช้ชีวิตให้ดี ไม่ต้องอยู่กับคนแก่อย่างฉันที่ป่าลึก เธอยังเป็นสาว ยังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำ เมื่อคิดถึงฉันก็กลับมาเยี่ยมฉันได้ในบางครั้งบางคราว ฉันเป็นคุณปู่ของเธอตลอดไป เธอก็จะเป็นลูกศิษย์ของฉันตลอดไป”

เบ้าตาของรสริน แดงขึ้นเล็กน้อย “คุณปู่…..”

“พอแล้ว อย่าพูดคำหวานๆเลย” คนชรายิ้มกริ่มและเคาะหัวของเธอ “เก็บของเถอะ ทานข้าวเสร็จก็ค่อยที่จะกลับไปแล้ว กลับไปมีชีวิตที่ดี”

รสรินยังคงอดกลั้นไว้ไม่อยู่ กอดคนชราและร้องไห้อย่างเต็มที่

……

หลังทานข้าว ทั้งสองคนก็เก็บของเรียบร้อย พาลิขิตาขึ้นไปบนรถของพวกเขา

คนชรามองตามหลังที่จากไป ยิ้มที่มุมปากและยืดคอ นำสมุนไพรของพวกเขามาผึ่งแดดต่อ