บทที่42 เธอต้องสนใจผมได้เพียงคนเดียว
ชายชราถอนหายใจ “เรื่องอะไรกัน”
“เป็นเพราะผมทำธุรกิจเปิดบริษัท ผมและคู่แข่งมีปัญหากันไม่คิดเลยว่าจะมีผลต่อพวกเธอทั้งสอง…”เซนพูด
พูดโม้ไปแล้วก็ต้องโม้ต่อไป
เดิมเขาก็ไม่อยากที่จะทำแบบนี้
แต่เขากลับทำไม่ได้
เขาถูกเธอไม่ยอมรับแล้ว เขาคิดเรื่องที่จะรับวิธีโกรธของเธอหมดแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็ต้องได้อยู่กับเธอ”
แต่เธอกลับความจำเสื่อมหมดแล้ว
ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ก็คงเป็นเรื่องดีกับทั้งเขาและเธอ
ในเมื่อการทำร้ายแบบนั้น ถ้าเกิดเธอยังคงจำมันได้…”
เซนเบิกตากว้างและไม่กล้าคิดต่อ
ชายชรามองไปที่ใบหน้าของเขาแล้วก็ถอนหายใจ “ผมรู้ ฝน เธอจะยอมกลับไปกับเขาไหม”
“คุณปู่...เขาพาลูกมารักษาที่นี่ค่ะ…”รสรินพูด “ไม่งั้นก็ให้เขากับลูกพักอยู่ที่นี่ก่อน รอให้ลูกหายดีแล้วค่อยตัดสินใจ อีกอย่างยังมีเวลาให้ฉันได้คิด…”
ชายชราผงกหัว “ก็ดี”
เขาพูดขึ้น “ลูกอยู่ไหนแล้ว ให้ผมดูหน่อย”
“อยู่นี่ค่ะ”รสรินรีบเปิดให้เขาดู “ฉันยังเรียนไม่ค่อยสูงนัก ดูไม่ออกว่าเด็กเป็นอะไร ฉันดูท่าทางของเธอก็ออกจะดีนะ…”
“อาการของลูกมักจะกลับไปกลับมาบางวันดีบางวันไม่ดี ก่อนหน้านี้ที่อยู่โรงพยาบาลเธอต้องใส่เครื่องช่วยหายใจตลอด” เซนพูดอย่างเจ็บปวด
รสรินมองไปที่เขาที่กำลังรู้สึกเจ็บปวดเธอก็พลอยรู้สึกเหมือนกับเขา
ชายชราตรวจดูอาการของเด็ก พอตรวจดูอาการเสร็จเรียบร้อยก็พูดขึ้นมาว่า “อาการของเด็กแย่มาก การรักษาจำเป็นต้องใช้เวลาที่นานมาก”
“คุณหมายความว่าลูกจะได้รับการช่วยเหลือใช่ไหมครับ” สายตาเซนเบิกกว้างขึ้นมา
“ช่วยได้ แต่ว่า...โรคหัวใจฉันคงจะไม่มีปัญญารักษาหรอกแต่ว่าสามารถทำให้มันดีขึ้นได้แค่ต้องระมัดระวังก็ช่วยให้อยู่ได้อีกนานอีกอย่างก็จะมีอาการที่ไม่ต่างกับเด็กธรรมดา” ชายชราตอบ “สงสารเด็กคนนี้จริงๆ..”
“งั้นต้องขอบคุณคุณมากๆนะครับ” เซนรีบขอบคุณ
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกในเมื่อก็เป็นลูกของยัยหนูเหมือนกัน” ชายชรามองไปที่รสรินหนึ่งรอบ “พวกเธอออกไปก่อนเถอะฉันจะเริ่มรักษาขั้นพื้นฐานให้กับเธอเอง”
“ได้ค่ะคุณปู่” รสรินตอบรับแล้วดึงมือเซนออกไป
ชายชราเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินออกไปก็ส่ายหน้าแล้วยิ้มที่มุมปาก
อยู่ที่นี่สักพักก็ดี ให้เขาได้ดูว่าผู้ชายคนนี้เหมาะสมที่จะให้นังหนูอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตไหม
แต่ว่าเมื่อเห็นเขาในแวบแรกผู้ชายคนนี้ดูเหมือนสูงส่งถูกเลี้ยงมาอย่างดีคงจะไม่เป็นคนแบบนั้นหรอก
แต่ว่า...ท่าทีของเขาดูจริงจังมาก
ช่างเถอะค่อยๆดูกันไป เรื่องของหนุ่มสาวคนแก่อย่างเราเข้าไปยุ่งมากก็คงไม่ดีเท่าไหร่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนายมันเจ็บเหลือเกิน