รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 16

ยศพัฒน์ได้รับข้อความของเปรมาและเขาก็อ่านด้วย แต่เขาไม่ได้ตอบกลับเปรมา

เขาไม่เคยรักเปรมา แค่เพราะทั้งสองครอบครัวมีการติดต่อไปมาหาสู่กัน พวกเขาจึงรู้จักกันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

บอกว่าโตมาด้วยกันมันก็ใช่ แต่บอกว่าพวกเขาเป็นคู่รักในวัยเด็กยศพัฒน์ไม่เห็นด้วย

ยศพัฒน์ก้มหน้าลงมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนอกของตัวเองด้วยสายตาอ่อนโยน ใช้มือข้างหนึ่งสัมผัสใบหน้าของเทวิกาแผ่วเบา

เห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองคนขับและเห็นว่าคนขับกำลังตั้งใจขับรถอยู่ เขาจึงดันเทวิกาออกเล็กน้อย จากนั้นก้มหน้าลงจูบแก้มเธอด้วยความรวดเร็ว

ความรู้สึกของการขโมยจูบนั้นตื่นตระหนก ยุ่งเหยิง และอ่อนหวาน

หลังจากขโมยจูบเทวิกา ยศพัตน์ก็กอดตัวเทวิกาแน่นอีกครั้ง และมองตรงไปข้างหน้าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณชายใหญ่ ใกล้ถึงแล้วครับ”

“โอเค จำไว้นะครับ คราวหน้าถ้าผมอยู่กับเทวิกา อย่าเรียกผมว่าคุณชายใหญ่อีก”

“เข้าใจแล้วครับ คุณชายใหญ่ เอ้ย คุณพัฒน์”

คนขับรีบเปลี่ยนคำ

“กริ๊งๆๆ...”

โทรศัพท์มือถือของเทวิกาดังขึ้น

ยศพัฒน์อยากรับให้เธอ แต่เธอตื่นเสียก่อน

เมื่อตื่นขึ้นเห็นว่าตัวเองอิงแอบในอ้อมแขนของยศพัฒน์อยู่จึงรีบถอยกลับ

เธอยิ้มให้ยศพัฒน์อย่างเก้อเขิน เดิมทีเธอแค่อยากพักสายตา ใครจะรู้ว่าจะเผลอหลับไป แถมยังนอนในอ้อมแขนยศพัฒน์ด้วย

ต่อให้ทั้งคู่จะจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย แต่พวกเขาเซ็นสัญญาในข้อตกลงกันว่าเขาถูกเธอเช่าเพื่อเป็นสามี ไม่ใช่สามีที่แท้จริง

ต้องพยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางกาย

เทวิกาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูหมายเลขผู้โทร และพูดกับยศพัฒน์ว่า “พี่ชายของฉันโทรมา”

คงมาถามว่าเธอจะกลับเมื่อไร

เทวิการับสายของพี่ชาย

“พี่ชาย”

“แม่บอกให้พวกแกกลับมาคืนนี้ กลับมาแล้วหรือยัง”

“กำลังอยู่ระหว่างทาง ฉันดูก่อนว่าถึงไหนแล้ว” เทวิกามองออกไปนอกหน้าต่าง คนขับจึงพูดขึ้น “ห่างจากที่หมายของพวกคุณไปห้านาทีครับ”

ชเนนทร์ได้ยินคำพูดของคนขับทางโทรศัพท์แล้วพูดกับน้องสาว “เราจะรอแกที่บ้าน”

เทวิกาคิดในใจ: ‘ถ้าพวกคุณไม่รอฉันที่บ้านแล้วจะไปรอฉันที่ไหนล่ะ’

กล้าคิดแต่ไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าพูดไปจะโดนพี่ชายด่า

เรื่องของเธอกับยศพัฒน์ทำให้คนในครอบครัวอยู่ไม่เป็นสุข

จดทะเบียนสมรสโดยปราศจากความยินยอมจากผู้ใหญ่

หลังจากวางสาย เทวิกาหาวและพึมพำ “ฉันยังนอนไม่พอก็ถูกสายจากพี่ชายปลุกแล้ว”

ใกล้ถึงบ้านแล้ว คงไม่ดีถ้าเธอจะนอนต่อ

“พี่พัฒน์ มา เรามาเตี๊ยมกันก่อน”

ยศพัฒน์เลิกคิ้ว “เตี๊ยม?”

เตี๊ยมอะไร

“ถ้าครอบครัวฉันถามว่าทำไมเราถึงแต่งงานกัน พี่จะตอบยังไง”

ยศพัฒน์มองเธออย่างลึกซึ้ง เทวิกามักจะรู้สึกว่าดวงตาของเขายากเกินหยั่งรู้ เวลาที่เขาจับจ้องมองเธอ มันง่ายที่จะทำให้เข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดดวงใจ

อันที่จริงพวกเขาทั้งคู่ดีกว่าเป็นคนแปลกหน้าแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอง

“เธออยากให้ฉันตอบยังไง”

เทวิกาครุ่นคิดแล้วพูดว่า “พี่บอกว่าพี่ชอบฉันก่อนหน้านี้นานแล้ว แล้ววันนี้ได้พบฉันโดยบังเอิญ รู้ว่าฉันเกลียดการแต่งงาน ก็เลยขอฉันแต่งงาน”