รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 17

ยศพัฒน์ถูกพี่ชายภรรยาต่อยแต่ไม่โกรธ เขาคว้ามือของชเนนทร์ที่จับคอเสื้อของเขาแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “ชเนนทร์ นายปล่อยมือได้ไหม”

เทวิการีบวิ่งไปดึงพี่ชายออกแล้วพูดว่า "พี่ชายปฏิบัติกับแขกแบบนี้เหรอ นี่คือน้องเขยของพี่นะ มาที่นี่เป็นครั้งแรก นั่งรถมาตั้งนานยังไม่ได้เข้าบ้านเลยพี่ก็ต่อยน้องเขยก่อนแล้ว พี่ไม่อยากเจอน้องเขยขนาดนี้เลยเหรอ”

ชเนนทร์ “...เทวิกา เธอเข้าข้างคนนอกเหรอ ยศพัฒน์ทำสเน่ห์อะไรใส่เธอ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะไปจดทะเบียนกับเขา เธอรู้จักเขาดีแล้วเหรอ รู้รายละเอียดของเขาหรือไง”

แก้วตาดวงใจของบ้านถูกเพื่อนร่วมชั้นเก่าฉกฉวยไป

ชเนนทร์เจ็บปวดใจ

“ฉันรู้จักพี่พัฒน์มาสิบเอ็ดปีแล้ว ฉันจะไม่รู้จักเขาดีได้ยังไงล่ะ พี่พัฒน์เป็นเพื่อนร่วมชั้นของพี่ไม่ใช่เหรอ ยังมีรายละเอียดอะไรก็บอกมาสิ”

ชเนนทร์ “...ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วก็เข้าข้างสามีแบบนี้สินะ เขาถึงได้บอกว่าลูกสาวที่โตแล้วจะรั้งให้อยู่บ้านไม่ได้นาน”

เทวิกา “………”

พี่ชายของเธอมีปฏิกิริยารุนแรงเหมือนกันนะ

เมื่อก่อนความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับยศพัฒน์ก็ปกติดี ทุกครั้งที่โรงเรียนปิด พวกเขาสองคนจะกอดคอกลับมาบ้านด้วยกัน

“ชเนนทร์!”

พิชญ์สินีออกมาแล้ว

เธอตะโกนดุเสียงแข็ง ทำเอาชเนนทร์หัวหด แต่ยังคงจ้องยศพัฒน์อย่างคาดโทษ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป

ที่ตามพิชญ์สินีออกมาคือสิรภพ

หลังจากดุลูกชาย สายตาของพิชญ์สินีก็ตกไปที่ตัวยศพัฒน์

หลังจากชเนนทร์จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอก็ไม่ได้เห็นยศพัฒน์อีกเลย

ไม่กี่ปีต่อมา เมื่อพบกันอีกครั้ง เด็กหนุ่มพูดน้อยที่สุภาพมากในตอนนั้นกลับกลายมาเป็นลูกเขยของเธอ

พิชญ์สินีมองยศพัฒน์ตั้งแต่หัวจดเท้า

สุดท้ายเผยรอยยิ้มสุภาพ และพูดกับยศพัฒน์ “ยศพัฒน์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นั่งรถมาตั้งนานคงเหนื่อยแย่ เข้ามานั่งในบ้านเร็ว”

เธอแอบแตะสามี ส่งสัญญาณให้สามีพายศพัฒน์เข้าบ้านไปก่อน

“คุณพ่อคุณแม่ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ค่ำป่านนี้แล้วยังมารบกวน”

ทันทีที่ยศพัฒน์เปิดปากก็เรียกพ่อแม่เลย

สิรภพขมวดคิ้วไม่ได้พูดอะไร

พิชญ์สินีชะงักก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันเป็นคนเรียกพวกเธอกลับมาเอง ไม่ต้องขอโทษหรอกจ้ะ”

เห็นยศพัฒน์เอาของขวัญมากมายลงจากรถ พิชญ์สินีจึงพูดกับเขาว่า “มาก็มาแล้ว ยังจะซื้อของมากมายมาอีกทำไม ครอบครัวเราไม่ได้ขาดเหลืออะไรสักหน่อย”

เทวิกาตอบ “คุณแม่มักจะพูดว่าครอบครัวเราไม่ขาดเหลืออะไร ขาดแค่ลูกเขยและลูกสะใภ้ ตอนนี้ฉันพาลูกเขยกลับมาหาคุณแม่แล้วนะ เหลือก็แต่ลูกสะใภ้”

พิชญ์สินีถลึงตาจ้องเธอ

เทวิกาแลบลิ้นอย่างขี้เล่น

สิรภพก้าวเข้าไปช่วยยศพัฒน์ถือของ

พ่อตาลูกเขยเข้าบ้านไปก่อน

เทวิกาถูกท่านแม่ของเธอรั้งไว้

“มีอะไรคะคุณแม่”

เทวิกาถามอย่างรู้เท่าทัน

“แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ แม่ถามแกหน่อย แกกับยศพัฒน์จดทะเบียนสมรสกันแล้วจริงเหรอ”

“พี่ชายก็บอกคุณแม่แล้วไม่ใช่เหรอคะ มันจะไม่จริงได้ยังไงล่ะ”

พิชญ์สินีสำลัก

เร่งให้แต่งงานเป็นเรื่องหนึ่ง ลูกสาวแต่งงานปุบปับก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“คุณแม่ เป็นยังไงบ้างคะ พี่พัฒน์ดีกว่าผู้ชายดีๆ ที่คุณแม่จัดมาให้ฉันเป็นร้อยเท่า อย่างพี่พัฒน์สิถึงจะเป็นผู้ชายที่ดีมากอย่างแท้จริง”

เทวิกาชื่นชมวิสัยทัศน์ตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“ยศพัฒน์กับพี่ชายของแกเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย แกรู้จักเขามาตั้งนาน แต่แกกับเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเป็นการส่วนตัว แกรู้จักเขาดีแล้วเหรอ”

เทวิกา “...พี่พัฒน์ทำงานอยู่ที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป ก่อนที่จะแต่งงานกับฉัน เขาเช่าอยู่ที่คอนโดกรีนทาวน์ ค่าเช่าที่นั่นแพงมาก ถ้าเขาสามารถเช่าที่นั่นได้ รายได้ของเขาก็ต้องสูงมาก บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในในเมืองแอคเซสซ์ของเรา เป็นธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับทุกสาขาอาชีพ ตราบใดที่ธุรกิจทำเงินได้ พวกเขาก็จะได้เป็นกอบเป็นกำ”