รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 18

ยศพัฒน์หยิบใบทะเบียนสมรสออกมาสองใบโดยไม่รีบร้อน เขาวางใบทะเบียนสมรสทั้งสองไว้บนโต๊ะกาแฟและพูดกับแม่ยายว่า “คุณแม่ครับ เทวิกากับผมจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ทะเบียนสมรสเป็นของจริงแน่นอนครับ เธอกับผมเป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่ของปลอมครับ”

พิชญ์สินีหยิบใบทะเบียนสมรสขึ้นมาเปิดดู

รูปถ่ายงานแต่งงานของคู่หนุ่มสาวในทะเบียนสมรสนั้นใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก บนใบหน้าของทั้งคู่มีรอยยิ้มที่จริงใจ ซึ่งบ่งบอกว่าเมื่อทั้งคู่ได้ใบทะเบียนสมรส มันคือสิ่งที่ต่างคนต่างต้องการจริงๆ ไม่มีการหลอกลวงหรือบังคับ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลูกชายพูด พิชญ์สินีจึงเอาทะเบียนสมรสสองใบให้สามีของเธอดู และถามยศพัฒน์ว่า “แม้ว่าเธอและเทวิกาจะรู้จักกันมาหลายปี แต่พวกเธอทั้งคู่ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันเป็นการส่วนตัวมากนัก ทำไมถึงคิดจะแต่งงาน”

หลังจากที่ลูกสาวพลาดนัดบอดไปหลายสิบครั้ง

พิชญ์สินีไม่อยากสงสัยว่าลูกสาวกับยศพัฒน์กำลังแกล้งทำเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอต้องสงสัยว่ามันบังเอิญเกินไป

ยศพัฒน์อธิบายด้วยสีหน้าอ่อนโยน “คุณแม่ครับ ผมตกหลุมรักเทวิกามานานมากแล้ว เพียงแต่เทวิกาอายุน้อยกว่าผม ผมจึงจำต้องอดทนรอเพื่อให้เธอโตก่อน และผมก็อยากมีหน้าที่การงานที่มั่นคงก่อนด้วย แล้วค่อยมาสารภาพรักกับเทวิกาครับ”

“ผมไม่ได้คาดคิดว่าตอนที่ผมทำงานหนักเพื่ออาชีพที่มั่นคง เทวิกาจะไปมีแฟน และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ค่อนข้างดี แม้ว่าผมจะเศร้า แต่ก็เคารพทางเลือกของเทวิกาครับ ตราบใดที่เทวิกามีความสุข ต่อให้ไม่ได้อยู่กับผม ผมก็จะอวยพรให้เธอครับ”

ยศพัฒน์พูดได้น่าฟังเสียยิ่งกว่าร้องเพลง

ถ้าเพื่อนเขามาได้ยินคำพูดนี้ คงจะว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าแผนการ

“เนื่องจากบริษัทของผมอยู่ใกล้กับ One Day In Coffee ผมจึงนัดลูกค้าไปคุยเรื่องงานที่นั่น จนได้พบเห็นการนัดบอดที่ล้มเหลวของเทวิกาเข้า จึงได้รู้ว่าเธอกับแฟนเลิกรากันไปครึ่งปีแล้ว”

“เทวิกายังคงกังวลเรื่องนัดบอด ผมเห็นเธอทุกข์ใจจึงปวดใจมาก ผมรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่จะสารภาพรัก ผมเลยบอกความในใจและขอเธอแต่งงาน หลังจากที่เทวิกาตกลง เราก็ไปทำพิธีแต่งงานกันครับ”

“คุณแม่ครับ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีการเสแสร้งแกล้งทำจริงๆ พูดได้เพียงว่าหลังจากคลาดกันไปมา เทวิกาก็กลับมาสู่โลกของผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมคว้าโอกาสและไม่อยากพลาดอีก”

คนในบ้านตระกูลวาชัยยุง “………”

รู้สึกเหมือนฟังนิทาน

เทวิกาที่ช่วยพี่ชายหั่นผลไม้ก็ได้ยินสิ่งที่ยศพัฒน์พูดด้วย อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ: พี่พัฒน์มีพรสวรรค์ด้านการแสดงนะ น่าเสียดายที่เขาไม่ไปเป็นดารา

เขารูปหล่อ นิสัยดีเยี่ยม และยังแสดงได้ น่าเสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้เป็นดารา

ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองเป็นนางเอกในเรื่อง เทวิกาคงจะเชื่อในสิ่งที่ยศพัฒน์พูดไปแล้ว

“คุณแม่ครับ ถึงผมกับเทวิกาจะแต่งงานกันปุบปับ แต่เราก็คิดทบทวนกันอย่างรอบคอบแล้ว จะไม่มีทางเสียใจภายหลัง ผมสัญญาว่าจากนี้เป็นต้นไปผมจะดูแลเทวิกาให้ดี จะรักเธอ ตามใจเธอ และไม่มีวันทำให้เธอต้องทุกข์ใจแม้แต่น้อย”

คนในบ้านตระกูลวาชัยยุงเงียบไปนานมาก

ไม่รู้จะพูดอะไรดี

คุณสมบัติของยศพัฒน์นั้นดีที่สุดเมื่อเทียบกับคนที่เทวิกานัดบอดด้วย

ทั้งยังรู้จักกันมานาน

“ยศพัฒน์ มา ดื่มชาสิ”

“พี่พัฒน์ ทานผลไม้ค่ะ”

สองพี่น้องเดินตามกันมา

เทวิกาแอบยกนิ้วโป้งให้ยศพัฒน์

ยศพัฒน์มองไปที่เทวิกาอย่างลึกซึ้ง ท่าทางของเขาตกอยู่ในสายตาของคนในบ้านตระกูลวาชัยยุง มันเต็มไปด้วยความรักใคร่

สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอ่อนหวาน

เทวิกา: ...บัดซบ!

พี่พัฒน์แสดงเหมือนจริงเกินไปแล้วนะ!

เธอเกือบจะคิดว่าเขารักเธอจริงๆ

“ในเมื่อพวกเธอสองคนได้ตัดสินใจอย่างรอบคอบแล้ว งั้นเราจะพูดอะไรก็คงไม่ดี ยศพัฒน์ บ้านของเธออยู่ที่ไหน เราควรไปเยี่ยมสักหน่อย”

พิชญ์สินีระงับความอาลัยอาวรณ์ในหัวใจ

ย้อนกลับไปในตอนนั้น ก้อนกลมเล็กๆ ถูกพากลับมา ผ่านการเลี้ยงดูเอาใจใส่อย่างดี เธอเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งสะสวย และตอนนี้ยังแต่งงานแล้วด้วย

แม้ว่าเธอมักจะเร่งให้แต่งงานและจัดการนัดบอดให้กับเทวิกาอยู่เสมอ แต่คนที่อาลัยอาวรณ์ในตัวเทวิกามากที่สุดก็คือเธอผู้เป็นแม่คนนี้