รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 109

ประยสย์พาแม่เดินวนสนามหญ้าไม่กี่รอบก็กลับมา

ตอนที่คุณหญิงธิษณากลับมา เธออุ้มตุ๊กตาเอาไว้ ใบหน้าแต้มยิ้มอ่อนโยน เธอดูสุขุมใจเย็น ท่วงท่าสง่าสาม

เธอในตอนนี้ ดูไม่เหมือนคนบ้าเลยสักนิด

ทว่า นอกจากป้าอ้อยที่เดินไปหาเธอ ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เธออีก

แม้แต่ไซม่อนเองก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา แต่กลับไม่ได้ก้าวเดินไปหา

“ป้าอ้อย ป้าพาแม่ผมกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”

ประยสย์เห็นพ่อยังอยู่ในบ้าน ก็รู้แล้วว่าพ่อมีเรื่องอยากจะคุยกับเขา

เขาจึงฝากแม่ให้ป้าอ้อยดูแล แม้บางครั้งป้าอ้อยจะบ่นบ้างว่าแม่เป็นยังไงๆ แต่ในใจก็ยังคงหวังให้แม่หายดีในสักวัน

ตอนนี้ในบ้านหลังนี้ คนที่หวังให้แม่หายดีจากใจจริงมีนับนิ้วได้

“ไซม่อน ฉันอุ้มลูกกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะคะ คุณยุ่งเสร็จเมื่อไหร่ก็รีบพักผ่อนด้วยล่ะ”

คุณหญิงธิษณาไม่เรียกลูกว่าคุณสามี แต่กลับเรียกชื่อสามีออกมาตรงๆ

ตอนที่เธอเรียกชื่อ ไซม่อนก็เผยยิ้ม กำลังจะตอบเธอ แต่กลับได้ยินลูกชายเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “แม่ ผมรู้แล้วครับ แม่รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงผมมีเวลาว่าง ผมจะพาแม่ออกไปพักผ่อนหย่อนใจนะครับ”

เพราะหลังจากที่แม่กลายเป็นบ้า หนึ่งคือคนตระกูลสาระทากลัวเสียหน้า สองคือกลัวคนบ้าทำคนอื่นบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่อนุญาตให้คุณหญิงธิษณาออกจากบ้าน

พูดได้ว่า ตั้งแต่ที่เนตรดาวหายตัวไป คุณหญิงธิษณาก็ไม่เคยออกจากบริเวณของตระกูลสาระทามายี่สิบกว่าปีแล้ว

โชคยังดีที่ตระกูลสาระทามีพื้นที่กว้างขวาง แม้จะเดินเล่นอยู่ในบ้านตัวเองก็ไม่รู้สึกเบื่อ

รอยยิ้มของไซม่อนชะงักกึก มองดูภรรยาอุ้มตุ๊กตาเดินขึ้นบันไดไปกับป้าอ้อยต่อหน้าต่อตา

ภาพในตอนนี้ เหมือนเมื่อยี่สิบกว่าปีไม่มีผิด......

“พ่อมีเรื่องอยากคุยกับผมเหรอ?”

ประยสย์เดินไปใกล้ สังเกตเห็นแววสลดในดวงตาของพ่อ เขายิ้มเย็น มุมปากแต้มไปด้วยแววเสียดสี

หลังจากที่แม่กลายเป็นบ้า พ่อกับพลอยก็รักใคร่สนิทสนมกัน ตอนนี้ไม่เพียงแค่คนของตระกูลสาระทา แม้แต่คนทั้งเมืองซูเพร่าก็ต่างเห็นพลอยเป็นคุณหญิงธิษณาของตระกูลสาระทา

ประยสย์รู้ดี ว่าก็เป็นเพราะครอบครัวฝั่งแม่ล้มเหลวแล้วเช่นกัน คุณตาคุณยายและน้าอาของเขาล้วนตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงญาติพี่ชายที่แบกภาระไว้เพียงลำพัง ทว่ากลับยากจะยืนหยัดได้ด้วยตัวคนเดียว

หลายปีที่ผ่านมานี้ หากไม่ใช่ว่ามีตระกูลสาระทาเป็นแบคหนุนหลัง ทรัพย์สินของญาติพี่ชายคนนั้นและบริษัทคงถูกคนบางกลุ่มแบ่งกันเสร็จสรรพจนไม่เหลือแล้ว

ดังนั้น หากแม่คาดหวังอยากให้ครอบครัวฝั่งแม่ช่วยหนุนหลังนั้นเป็นไปไม่ได้

นี่เองก็เป็นเหตุผลที่พลอยยิ่งอยู่ยิ่งเหิมเกริม เพราะครอบครัวฝั่งแม่ของพลอยแข็งแกร่งไง

“อืม ไปห้องสมุดพ่อ”

ไซม่อนละสายตาจากภรรยา พลันปะทะกับแววตาที่เสียดสีของลูกชาย เขาอ้าปากเล็กน้อย ราวกับว่าอยากอธิบาย ทว่าท้ายที่สุดกลับกลืนคำพูดลงไป ไม่พูดอะไรอีก แล้วหันตัวเดินจากไป

ห้องสมุดของไซม่อนไม่เหมือนของคนอื่นที่อยู่ในบ้าน ของเขานั้นสร้างอยู่ด้านนอก เป็นบ้านไม้เดี่ยวหลังหนึ่ง บริเวณบ้านไม้ว่างเปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ปกติ บอดี้การ์ดของไซม่อนจะคอยเฝ้าห้องสมุด หากไซม่อนไม่ได้พามา ใครก็ไม่สามารถเข้าไปในห้องสมุดของผู้นำตระกูลได้ นั่นคือบริเวณต้องห้ามของตระกูลสาระทา

ปรึกษาหารือในห้องของคุณท่าน ก็ไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะได้ยิน เพราะไม่มีที่ซ่อนให้แอบฟัง

ไซม่อนเลือกคุยโทรศัพท์ที่สนามหญ้า ก็คือเลียนแบบมาจากวิธีการของพ่อ

ตลอดทั้งทาง สองพ่อลูกต่างไม่พูดอะไรกัน

ยามค่ำคืนที่เงียบสงบ

ไฟข้างทางราวกับทหารเฝ้าเมืองที่จงรักภักดี นำแสงสว่างมาให้ใต้หล้านี้

“คุณท่าน นายน้อย”

บอดี้การ์ดที่เฝ้าห้องสมุดเห็นสองพ่อลูกเดินมาก็ขานเรียกอย่างนอบน้อม

บอดี้การ์ดสี่คนเป็นลูกน้องคนสนิทของไซม่อน จงรักภักดีต่อเจ้านาย ไม่ว่าใครก็ไม่อาจซื้อตัวไปได้ พวกเขาเชื่อฟังไซม่อนเพียงผู้เดียว แม้แต่นายใหญ่ก็สั่งการพวกเขาไม่ได้