รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 110

ตอนนี้ไซม่อนอยู่ในช่วงวัยผู้ใหญ่ตอนกลาง แม้ประยสย์จะมีความสามารถ แต่ก็ยังอายุน้อยอยู่ดี หากไม่มีไซม่อนคอยแอบปกป้อง เขาก็คงถูกคนของตระกูลเลิศธนโยธาลอบฆ่าไปนานแล้ว

ดังนั้นพลอยจึงร้อนใจอยากจะแต่งงานกับไซม่อน รีบมีลูกมาแย่งชิงมรดกกับประยสย์ ส่วนเนตรดาวที่หายสาบสูญไปยี่สิบกว่าปี พลอยก็จะถือว่าเธอตายไปแล้ว

เพียงแค่ตระกูลสาระทาล้มเลิกตามหาเธอ งั้นคุณหนูใหญ่รุ่นนี้ของตระกูลสาระทาก็จะถือว่าตายไปแล้วจริงๆ

“ไม่เกี่ยวกับหล่อน นายอย่าเรื่องอะไรก็โยนความผิดไปให้พลอย”

ไซม่อนเอ่ยอย่างโมโห

“เหอะ! พ่อกล้าพูดเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดี? พ่อก็ไม่กลัวว่าจะล่อหมาป่าเข้าบ้านเสียเลย ผู้หญิงแบบนี้ ไม่ได้อ่อนโยนใจดีเหมือนแม่ผมหรอกนะ”

ตอนนี้คนอื่นๆของตระกูลสาระทาล้วนแต่ช่วยพลอย กลั่นแกล้งแม่เขาอย่างหนักหน่วง รอพลอยได้แต่งเข้าบ้านตระกูลสาระทาดั่งใจหวังเมื่อไหร่ บ้านสองบ้านสามก็หนีรอดไปไม่พ้นหรอก

พลอยโลภมาก

เธอต้องการรวมตระกูลสาระทาเป็นหนึ่งเดียว แล้วให้ลูกของเธอสืบทอดมรดกทั้งหมดของตระกูล

ถึงตอนนั้น แม้แต่คนของตระกูลสาระทา ก็อาจจะถูกเธอทำร้าย เพราะพลอยไม่พอใจในกฎของตระกูลสาระทา

“แม่นาย......ดีมากก็จริง แต่เธอเป็นบ้าไปแล้วไง”

“แล้วทำไมแม่ถึงเป็นบ้า? ก็เป็นเพราะพ่อไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น น้องสาวผมก็จะไม่หายไป แม่ผมก็จะไม่เป็นบ้า”

“น้องสาวผมหายตัวไป ทุกคนก็เอาแต่โทษแม่ผม บีบคั้นให้แม่ต้องกลายเป็นบ้า ถ้าไม่ใช่ว่าพ่อเป็นพ่อแท้ๆของผม ผมก็สงสัยว่าการหายตัวไปของน้องสาวผมเป็นฝีมือพ่อหรือเปล่า จุดประสงค์คือเพื่อบีบให้แม่ผมเป็นบ้า พ่อก็จะได้นอกใจแม่ผมได้อย่างโจ่งแจ้ง”

“แก!”

ไซม่อนโมโหลูกชายจนหน้าเขียว พลันง้างมือข้างหนึ่งขึ้นจะตบเขา ทว่าเมื่อปะทะกับสายตาที่เต็มไปด้วยแววเกลียดแค้นของลูกชาย เขาก็พลันตกใจ

ฝ่ามือนั่น ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ตบใส่หน้าประยสย์

“ถ้าฉันไม่รู้สึกอะไรกับแม่แก แม่แกก็คงไม่ได้เห็นแกเติบโต ฉันคงส่งเธอไปชานเมืองนานแล้ว ปล่อยให้เธอตายไปเอง เรื่องของฉันกับแม่แก แกไม่ต้องยุ่ง”

ไซม่อนถอนหายใจ แล้วนั่งลงหน้าโต๊ะทำงาน

“ฉันเคยรับปากแม่แก ว่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า”

ประยสย์แค่นเสียงเหอะ “ผมยอมให้พ่อหย่ากับแม่ผมจะดีกว่า ให้แม่ผมได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับผม”

“แกคิดว่าถ้าหย่าแล้ว แม่แกก็ปลอดภัยแล้วหรือไง? แกคิดว่าแกปีกกล้าขาแข็งมากแล้วหรือไง?”

หากไม่มีเขาคอยส่งคนปกป้องสองแม่ลูกอย่างลับๆ ไม่ใช่แค่ภรรยา แม้แต่ลูกชายก็คงไม่ได้โตมาจนถึงตอนนี้

บ้านหลังนี้ คือสระน้ำดำมืดที่ยากแท้หยั่งถึง

ภายนอกดูบริสุทธิ์ ทว่าก้นสระกลับเต็มไปด้วยโคลนตม

“ผมไม่มีทางล้มเลิกตามหาน้องสาวเด็ดขาด!”

ประยสย์ใช่ว่าจะไม่เข้าใจอะไร หลังจากถูกพ่อตำหนิไปแบบนี้ เขาก็ไม่เถียงกับพ่ออีก แต่เขาปฏิเสธจะล้มเลิกการตามหาน้องสาว

“ถ้าพ่อไม่มีเรื่องอะไร งั้นผมขอตัวก่อน”

ประยสย์พูดจบก็หันตัวเดินจากไป

ไซม่อนอยากเรียกเขาไว้ แต่ไม่รู้ว่านึกถึงอะไร จึงปล่อยลูกชายไป

ในห้องสมุดจึงเหลือเขาเพียงคนเดียว

เขาเอากรอบรูปที่ลูกชายดูเมื่อกี้นี้ขึ้นมา มองดูครอบครัวที่เคยมีความสุข พลันเริ่มตาแดงก่ำ

เขาใช้ปลายนิ้วลูบไล้รูปถ่าย พลางเอ่ยเสียงพึมพำว่า “วิกา พ่อไม่ได้อยากจะยอมแพ้ในตัวหนูจริงๆ พ่อทำแบบนี้ ก็เพราะอยากจะปกป้องหนูกับพี่ชาย”

ทวีความขัดแย้งระหว่างพ่อลูก ทำให้ทุกคนไม่เห็นดีในตัวประยสย์ คิดว่าสักวันประยสย์ก็จะถูกพ่อเขาฉุดลงมาจากตำแหน่งนายน้อย

ภายนอกเขาเหมือนจะล้มเลิกตามหาลูกสาว ทว่าก็แค่เล่นละครตบตาคนอื่นเท่านั้น บางที ก็อาจจะสามารถให้ลูกสาวได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็ได้

แม้จะทำไม่ได้ เขาก็ยังจะให้คนตามหาลูกสาวต่ออย่างลับๆ

เขาไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะตามหาลูกสาวเขาไม่เจอ!

เทวิกาไม่รับรู้เรื่องเหล่านี้

ตอนนี้เธอยังไม่รู้แม้แต่นามสกุลพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง

พิชญ์สินีมอบเสื้อทารกและกุญแจอายุยืนที่สวมอยู่บนตัวเธอตอนยังเด็กให้เทวิกา

ยามดึกที่เงียบสงบ

เทวิกาพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ