รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 164

คุณปู่ชอบกินปลาทะเลสด

“ได้”

ยศพัฒน์ตอบรับปากออกมาทันที

“บอกกับน้องชายพวกนั้นของแกด้วย ถ้าพวกเขาว่าง ก็ให้ไปด้วยกัน”

คนเยอะ จะได้คึกคักสนุก

ที่คุณปู่เสนอแนะแบบนี้ เพราะมีเหตุผลอื่นแฝงไว้ด้วย

ให้หลานคนอื่นๆมองสองสามีภรรยาคู่นี้รักใคร่กัน จะได้กระตุ้นพวกเขาหน่อย เผื่อพวกเขาจะอยากสละโสดกันเร็วขึ้น

ยศพัฒน์เงยหน้าขึ้นมองคุณปู่ หลังจากที่ปู่หลานมองหน้ากันแล้ว และยศพัฒน์ได้เข้าใจความต้องการของคุณปู่แล้ว เขาจึงตอบอืมออกมา

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ยศพัฒน์ขับรถส่งเทวิกาไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง

เมื่อคืนคุณหญิงธิษณาอยู่ที่โรงพยาบาล กลับนอนหลับได้สนิทมาก เช้านี้เมื่อตื่นขึ้นมา จึงสดใสเป็นพิเศษ

เธอได้ขอหวีกับประยสย์ด้วย อยากหวีผมที่ปล่อยยาวของเธอนั้นให้เรียบร้อย

ประยสย์ตกตะลึงและดีใจมาก นึกว่าคุณแม่สติคืนกลับมาแล้ว

แต่น่าเสียดาย คุณแม่ยังเรียกเขาเป็นสามีอยู่ ความดีใจของเขาเหมือนถูกน้ำราดให้ดับไปในทันที

คุณหญิงธิษณาเสียสติมายี่สิบกว่าปี ถึงแม้จะหาลูกสาวแท้ๆ เจอ ก็คงไม่ฟื้นกลับมาเป็นปรกติได้เร็วขนาดนี้

อาจเป็นไปได้ ที่ไม่สามารถฟื้นคืนเหมือนเดิมได้ตลอดไปก็เป็นได้

“ผู้หญิงเมื่อวันคนนั้น……”

คุณหญิงธิษณาไม่ชอบที่ผมยาวเกินไป ทำให้หวียาก จึงโยนหวีไปที่บนเตียงด้วยความโกรธ แล้วถามถึงเทวิกา

“แม่ แม่จำเธอได้ไหม？”

ประยสย์หยิบหวีมาจากบนเตียง แล้วนั่งลงข้างหลังคุณแม่ จากนั้นถามเสียงอ่อนโยนออกมาว่า： “แม่ ผมช่วยแม่หวีผมให้เรียบร้อยนะ แล้วค่อยเอาที่หนีบมาหนีบให้ ดีไหม？”

ความจริงม้วนผมเป็นจุกน่าจะดีกว่า เพราะผมยาวมาก

แต่ประยสย์ม้วนผมไม่เป็น

เขารู้สึกว่าใช้ที่หนีบผมหนีบไว้น่าจะง่ายกว่า

“ทำไมคุณเรียกฉันว่าแม่ตลอด？ถึงแม้จะเป็นความรักของสามีภรรยา ความสุขเรื่องบนเตียง แต่ก็ไม่ควรเรียกฉันว่าแม่ตลอดเวลา เมื่อลูกของพวกเราโตขึ้นมา แล้วได้ยินคุณเรียกฉันแบบนี้ จะขายหน้าแค่ไหน”

คุณหญิงธิษณาปล่อยให้ลูกชายหวีผมให้เธอ และบ่นลูกชายที่เรียกเธอว่าแม่ไปด้วย

“ถ้าหากคุณแม่ของคุณได้ยิน เธอต้องไม่พอใจแน่”

ประยสย์ถอนหายใจออกมา “แม่ ผมคือลูกของแม่ประยสย์ไง”

“ประยสย์อายุเพิ่งไม่กี่เดือนเอง ผู้หญิงเมื่อคืนเป็นใคร？ฉันชอบเธอมาก อยากใกล้ชิดเธอ คุณพาเธอมาหาฉันได้ไหม？ฉันอยากอยู่กับเธอ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณ ก็ไม่เคยมีเพื่อนเลย พวกเขาต่างอิจฉาฉัน ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน”

น้อยมากที่คุณแม่จะพูดกับเขาเยอะขนาดนี้ ถึงแม้คุณแม่จะยังจำเขาไม่ได้ ยังคิดว่าเขาเป็นคุณพ่อ แต่ประยสย์ก็รู้สึกดีใจมากที่คุณแม่พูดคุยกับเธอเยอะขนาดนี้

“เดี๋ยวผมส่งคนไปรับเธอ ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่ดีไหม？”

“จริงเหรอ？”

“อืม”

“ดีมากเลย”

คุณหญิงธิษณาดีใจมาก

“ลูก ลูกหล่ะ”

เธอเอ่ยปากตามหาตุ๊กตาของเธอ

ประยสย์รีบหยิบตุ๊กตามา แล้วยื่นให้เธอ เธออุ้มตุ๊กตาไว้อย่างระวัง จากนั้นก้มหน้ามองตุ๊กตา แล้วพูดกับประยสย์ว่า： “ไซม่อน ลูกของพวกเราเป็นเด็กดีมาก เธอมองฉันอยู่ตลอดเวลา ไม่ร้องไห้และไม่งอแงเลย”

“ลูก เดี๋ยวจะมีคุณน้ามาหา หนูต้องเป็นเด็กดีนะ”

คุณหญิงธิษณาพูดกับตัวเอง

เวลานี้เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

“ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นมาแน่ๆเลย ไซม่อน เร็วเข้า ไปเปิดประตู”

คุณหญิงธิษณาไล่ให้ประยสย์ไปเปิดประตู

เมื่อหวีผมให้คุณแม่เสร็จแล้ว ประยสย์ที่กำลังพยายามช่วยคุณแม่หนีบผมอยู่ จึงต้องวางหวีในมือลง แล้วทำตามคำสั่งคุณแม่ไปเปิดประตู

คนที่มาเคาะประตูเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา