รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 167

ยศพัฒน์กลอกตามองบนใส่เขาแล้วกล่าว：“ไม่ใช่คู่แข่งทางใจของฉัน แต่เป็นวิกานั้นหาญาติเจอแล้ว เธอมีพี่ชายฝาแฝดหนึ่งคน ดูท่าทางแล้วเอาเรื่องอยู่”

ชเนนทร์ลุกขึ้นทันที “วิกาหาญาติเจอแล้วเหรอ หาเจอได้ยังไง พ่อแท้ ๆ ของเธออยู่ที่ไหน”

“ดูนายตื่นเต้นเข้าสิ นายเองก็คงจะดีใจแทนวิกาสินะ

ชเนนทร์อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตื่นเต้นเกินไปจึงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาอยากจะทุบโต๊ะแต่กลัวว่ามือตัวเองจะเจ็บ สุดท้ายยื่นมือไปจับมือของยศพัฒน์แล้วทุบลงบนโต๊ะ

ยศพัฒน์หน้าดำทะมึน

พี่ชายภรรยากลัวมือเจ็บ แล้วเขาไม่กลัวเจ็บหรือไง

สลัดมือของชเนนทร์ทิ้ง แล้วยศพัฒน์ก็มองดูมือของตัวเอง “ไม่แดงไม่บวมเหรอ อยากจะถ่ายรูปสักรูปให้วิกาได้เห็น ให้วิกาเป็นห่วงฉันสงสารฉันหน่อยก็ไม่ได้”

ชเนนทร์：“……พัฒน์ นายยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ พวกนายสองสามีภรรยากลับไม่บอกกับฉันสักคำ เพราะรู้ว่าตระกูลวาชัยยุงไม่ได้ให้กำเนิดวิกาใช่ไหม พวกนายถึงไม่เห็นตระกูลวาชัยยุงอยู่ในสายตา

“จะเป็นไปได้ยังไง! ชเนนทร์ ประโยคนี้แรงไปหน่อยนะ นายสามารถสงสัยฉันได้ แต่นายจะสงสัยวิกาไม่ได้ ในใจของวิกาเธอเห็นพวกนายเป็นคนในครอบครัวเสมอ เธอยังไม่มีความรู้สึกใด ๆ ให้กับพ่อแม่แท้ ๆ ในตอนนี้”

ยศพัฒน์ช่วยภรรยาสุดที่รักอธิบาย “ตอนนี้พวกเราก็ได้แต่สงสัย ยังไม่แน่ใจว่านั่นเป็นญาติของวิกาหรือเปล่า ฉันได้แอบจัดแจงให้พวกเขาทำการตรวจดีเอ็นเอแล้ว รอผลตรวจออกมา ก็จะรู้ว่าเป็นญาติของเธอหรือไม่”

จากนั้น ยศพัฒน์ก็บอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นวานนี้ให้กับชเนนทร์ เพื่อไม่ให้ชเนนทร์ตำหนิพวกเขาว่าไม่เห็นตระกูลวาชัยยุงอยู่ในสายตา

ชเนนทร์ฟังจบแล้วก็นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ตกใจมากเกินไป และก็รู้สึกอยู่ท่ามกลางความมึนงง สวรรค์บันดาล

ประยสย์เพิ่งจะได้ข่าวคราว ก็ต้องทิ้งทุกอย่าง รีบบินมาที่นี่พร้อมกับคุณแม่ที่เป็นบ้า คิดไม่ถึงว่าการเดินทางครั้งแรกของคุณแม่ที่เป็นบ้า จะได้พบกับเทวิกาสองสามีภรรยา

เทวิกาฝันแบบนั้นสองครั้งติดต่อกัน ที่ฝันเห็นท่าทางของคุณหญิงธิษณาได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเมื่อเจอกับตัวจริงแล้วก็จำเธอได้ทันที

ชเนนทร์ไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองเป็นอย่างไร

คงสับสนมากมั้ง

น้องสาวรู้จุดเริ่มต้นของภูมิหลัง เขาหวังให้น้องสาวจะสามารถรู้ภูมิหลังกำเนิดของเธออย่างชัดเจน หาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเจอ แต่ก็กลัวน้องสาวหาพ่อแม่แท้ ๆ เจอแล้ว จะจากเขาไป ความเห็นแแก่ตัวลึก ๆ ในจิตใจก็แอบหวังให้น้องสาวหาญาติไม่เจอ

แต่ความจริงกลับมาอย่างรวดเร็ว

คนอื่นตามหาญาติ ต้องใช้เวลาหลายปี สิบปีก็ยังไม่แน่ว่าจะหาเจอ

นั่นคือการงมเข็มในทะเล

ต่อให้ตอนนี้วิทยาศาสตร์จะก้าวหน้า แต่อาศัยดีเอ็นเอในการตรวจหาญาติ ก็ต้องอาศัยดวงที่ประจวบเหมาะถึงจะตามหาเจอ

เทวิกาเพิ่งจะรู้เรื่องภูมิหลังได้ไม่นาน ก็บังเอิญได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่จะเป็นแม่แท้ ๆ

“พี่ชายแท้ ๆ ของเธอ……เอาเรื่องใช้ได้เลยเหรอ”

“ความหมายของคุณประยสย์คือ หากว่าวิกาเป็นน้องสาวของเขาจริง ๆ เขาอยากจะพาวิกากลับไปที่เมืองซูเพร่า ต้องการให้วิกาอยู่เมืองซูเพร่าอย่างน้อยสองปี ไม่อยากให้วิกาแต่งงานเร็วเกินไป บอกว่าต้องการชดเชยให้กับวิกา”

ยศพัฒน์ดีใจที่ได้แต่งงานกับเทวิกาแล้ว ไม่เช่นนั้นรอให้วิกาหาพ่อแม่แท้ ๆ เจอ จากนั้นกลับไปสู่ครอบครัวแท้ ๆ แล้วเขาค่อยแต่งงานกันเทวิกา คงจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแล้ว 

ในแววตาของชเนนทร์เต็มไปด้วยความอาวรณ์ วิกาคือน้องสาวที่เขารักและปกป้องมาตั้งแต่เล็ก ตอนเด็กนั้น วิกามักจะชอบออกไปเล่นกับเขาด้านนอก มีบางครั้งเขาไม่อยากพาเธอไปด้วย เธอก็จะร้องไห้ เมื่อเธอร้องไห้ เขาก็จะใจอ่อน

ยศพัฒน์แต่งงานกับน้องสาวของเขา ก็เหมือนกับตัดเนื้อของเขาไปอย่างนั้น ตอนนี้ยังมีพี่ชายแท้ ๆ ที่มาแบ่งวิกาเพิ่มอีก ชเนนทร์จึงเกิดความกังวลขึ้น

ถึงแม้เขาจะเป็นพี่ชายของเทวิกามาแล้วยี่สิบเก้าปี แต่พวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน

ประยสย์ต่างหากคือพี่ชายแท้ ๆ ยังเป็นฝาแฝดอีกด้วย

รถเบนท์ลีย์ขับเข้ามายังคฤหาสน์และจอดนิ่งสนิทตรงลานจอดรถที่เปิดโล่ง

บัณฑิตาหยิบกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นใหม่ของเธอที่ซื้อมาใหม่แล้วลงจากรถ ก่อนอื่นทำการสำรวจการตกแต่งภายในคฤหาสน์ของบ้านตระกูลไชยรัตน์ รู้สึกไม่ได้มีความแตกต่างไปจากเมื่อก่อนมากนัก แบตบอสนตระกูลไชยรัตน์ถึงแม้จะอยู่เมืองนอกเสียส่วนใหญ่ แต่คฤหาสน์หลังนี้มีคนคอยดูแลทำความสะอาดอยู่เสมอ

เมื่อก่อน แบตบอสนตระกูลไชยรัตน์กลับประเทศมาเยี่ยมญาติ ก็จะมาพักอยู่ที่นี่ บอกว่าจะทำการรื้อซ่อมใหม่ ตอนนี้ก็ยังไม่เห็นมีใครเริ่มลงมือทำ

แต่ว่าบัณฑิตาก็ไม่ได้คิดมาก คิดเพียงว่าคงยังไม่ได้ซื้อวัสดุ

เพราะถึงอย่างไรเวลาการกลับประเทศของเปรมาสองแม่ลูกก็ไม่ได้นาน

“พี่มาแล้วเหรอ”

คุณณัฏฐาออกมาจากห้อง วันนี้เธอสวมชุดกี่เพ้า แต่งตัวอย่างสง่าหรูหรา หน้าที่ได้รับการบำรุงอย่างดีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เดินมาให้การต้อนรับพร้อมกับรองเท้าส้นสูง

บัณฑิตาเดินเข้ามาหาเธอ พลางเดินพลางกล่าว：“หงุดหงิดใจ ก็เลยออกมาเดินเล่นสักหน่อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี จึงได้มาหาพี่ที่นี่ คงไม่รบกวนพี่หรอกนะ”

ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย

โดยปกติแล้วเวลานี้ บัณฑิตายังนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงนี่

เวลาที่ไม่มีโปรแกรม ปกติเธอจะนอนจนถึงเที่ยงจึงจะลุกขึ้นมา

และจะออกไปตอนบ่ายกับตอนกลางคืน ดึก ๆ ถึงจะกลับมา แล้วก็นอนจนถึงเที่ยงในวันถัดไป ซ้ำ ๆ แบบนี้

“รบกวนได้ไง เธอมา ฉันไม่รู้ดีใจแค่ไหน พวกเราอยู่เมืองนอกซะส่วนใหญ่ บ้านก็เลยวังเวง”

คนจากไปนานคนก็ลืมเลือน

ต่อให้เมื่อก่อนบ้านตระกูลไชยรัตน์อยู่ในเมืองแอคเซสซ์จะเป็นตระกูลร่ำรวย แต่หลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่เมืองนอกเป็นเวลานาน ธุรกิจก็ย้ายไปเมืองนอกแล้ว ใครยังจะจำพวกเขาได้อีก