รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 169

“พี่ฑิตา กนกอรมีหน้าตาอย่างไร เมื่อเทียบกับเปรม์บ้านฉัน ใครสวยกว่ากัน”

คุณณัฏฐากล่าวถาม

หลังจากบัณฑิตาครุ่นคิดแล้ว กล่าวขึ้น：“กนกอรก็ไม่ได้น่าเกลียดหรอก เมื่อเทียบกับเปรม์ ต่างคนต่างมีข้อดีของตัวเองมั้ง ณัฏฐา ฉันยอมรับหนูเปรม์คนเดียว นอกจากหนูเปรม์แล้ว ผู้หญิงคนอื่นต่อให้แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับเบศวร์แล้ว ฉันก็ไม่ยอมรับ”

“เปรม์กับเบศวร์นั้นรู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่เด็ก เติบโตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งดุจทะเล และไม่ใช่คนชั้นต่ำที่จะมาแยกพวกเขาออกจากกันได้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า”

บัณฑิตากล่าวสมทบ：“ใช่ ไม่รู้ว่าไอ้แก่ตายยากนั่นคิดยังไงกันแน่”

“น่าโมโหมาก โมโหจนทนมองไอ้แก่ตายยากที่บ้านไม่ไหว ถึงได้มาระบายกับเธอไง”

คุณณัฏฐากล่าว：“พี่ฑิตา พี่ไม่ต้องโกรธแล้ว ชายชรายังกุมอำนาจไว้อยู่นะ บ้านสามทั้งครอบครัวของบ้านพี่ก็เพ่งดูอยู่ พี่อย่าทำให้ชายชราโกรธด้วยเรื่องเล็ก ๆ นี้เลย ไม่งั้นจะคนที่เสียเปรียบจะเป็นพวกพี่นะ”

“สำหรับเรื่องที่เบศวร์จดทะเบียนสมรสกับนางชั้นต่ำนั่น เชื่อว่าเบศวร์ก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ราบรื่นหรอก รอให้เปรม์ออกมาแล้ว ก็ไม่มีหน้าที่ของเธอแล้ว”

เป็นภรรยา เห็นสามีของตัวเองไปใจดีกับผู้หญิงคนอื่น จะต้องทนไม่ได้แน่นอน ขอเพียงกนกอรทนไม่ได้แล้วไปหาเรื่องกับนฤเบศวร์ หรือว่าหาเรื่องเปรมา ฮ่า ๆ นั่นก็คือการกระโดดเข้าไปในหลุมพรางเลยแหละ รอนฤเบศวร์ทรมานให้ตายได้เลย

คุณณัฏฐารู้ความทุ่มเทที่นฤเบศวร์มีต่อลูกสาวตัวเอง ใครกล้ารังแกเปรมา นฤเบศวร์จะต้องสู้ยิบตา เขาต่อกรกับยศพัฒน์แบบนั้น ก็เพราะว่ายศพัฒน์ทำไม่ดีกับเปรมายังไงล่ะ

บัณฑิตาพยักหน้า

ตอนนี้เธอก็รอให้เปรมาออกมาเร็ว ๆ

มีเปรมาสองแม่ลูกคอยช่วยรับมือกับกนกอร รอให้เบศวร์หย่ากับกนกอร หากว่าเธอยังไม่ตายยังมีชีวิตอยู่ละก็ เธอก็จะจัดแจงคุณหนูผู้ดีหนึ่งคนให้กับเบศวร์ที่ดีกว่ากนกอรหยกชิ้นธรรมดานี้

สำหรับเปรมานั้น

ตราบใดที่ไอ้แก่ตายยากยังอยู่ เปรมาเดินเข้าบ้านตระกูลเดชอุปไม่ได้อย่างแน่นอน

หากเบศวร์ทิ้งไม่ได้จริง ๆ ก็สามารถเลี้ยงไว้ก็ได้ รอให้ไอ้แก่ตายยากไม่อยู่แล้วค่อยว่ากันอีกที

ทั้งคู่ที่เป็นแม่แบบคดในข้อ งอในกระดูก แต่กลับเข้ากันได้ดิบได้ดี

กนกอรไม่รู้ว่าแม่ย่าได้ไปที่บ้านตระกูลไชยรัตน์ เธอรับสายโทรศัพท์ของเทวิกา จึงรู้ว่าวันนี้เทวิกามาที่ร้านไม่ได้แล้ว เธอจึงได้ไปที่ร้านแต่เช้า มองดูมัณฑนากรที่กำลังยุ่งอยู่กับงาน

ตอนเช้าสิบโมงกว่า ชเนนทร์มาแล้ว

“พี่ชเนนทร์”

กนกอรทักทายเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“พี่มารับวิกาเหรอ วันนี้วิกาไม่ได้มาที่ร้านนะคะ”

“วิกาไม่ได้มาเหรอ พี่นึกว่าเธออยู่ที่นี่ ผ่านมาก็เลยแวะเข้ามาดู งั้นเดี๋ยวพี่ค่อยโทรหาเธอ”

 ชเนนทร์มองรอบ ๆ ไปอีกครั้งแล้วถามกนกอร：“ใช้เวลาประมาณกี่วันถึงจะเสร็จอะ”

“เร็วสุดก็น่าจะสี่ถึงห้าวันมั้งคะ”

ชเนนทร์พยักหน้า

“พี่ชเนนทร์ พี่จะดื่มน้ำไหม ฉันจะไปรินมาให้พี่ มีกาแฟ ชานมด้วยนะคะ ฉันได้เตรียมชานมไว้ให้กับช่าง และก็ทำขนมหวานไว้นิดหน่อยด้วย”

ชเนนทร์ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือแล้วกล่าว：“น้ำอุ่นให้พี่สักแก้วก็พอ ขนมหวานนั้นไม่ต้องแล้ว ทานขนมหวาน อาหารกลางวันคงต้องหลีกเลี่ยงแน่”

กนกอรยิ้ม เชิญเขาไปนั่งลงด้านหน้าโต๊ะที่สะอาด แล้วหันหลังไปรินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้กับชเนนทร์

ชเนนทร์รับน้ำอุ่นนั้นแล้วดื่มเข้าไปสองสามอึก

“มีอะไรต้องการให้ช่วยเหลือไหม”

“ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ หากมีละก็ ฉันจะขอความช่วยเหลือจากพี่ชเนนทร์อย่างไม่เกรงใจเลยค่ะ”

ชเนนทร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ใช่ ไม่ต้องเกรงใจพี่ ในสายตาพี่ เธอกับวิกาล้วนเป็นน้องสาวของพี่”

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็กล่าวเตือนว่า：“แม่ของเปรมากลับประเทศมาแล้ว เธอเป็นคนที่ทั้งปกป้องและรักลูกมาก ไม่แน่อาจจะมาหาเรื่องเธอด้วยเรื่องของเปรมาก็ได้ ตอนนี้วิกามีพัฒน์ให้พึ่งพา คุณณัฏฐาอาจต้องกังวลหน่อย”

ต่อให้ไม่ชอบแค่ไหน ชเนนทร์ก็ต้องยอมรับว่าการมียศพัฒน์คนนี้เป็นน้องเขย น้องสาวสุดที่รักของเขาอยู่ในเมืองแอคเซสซ์ สามารถเดินได้อย่างไม่ต้องเกรงกลัวใครหน้าไหน

ชเนนทร์รู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อย คิดว่าพี่ชายอย่างเขาแข็งแกร่งไม่พอ ไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้น้องสาวเดินได้อย่างฮึกเหิมได้ ต้องอาศัยหมาป่าอย่างยศพัฒน์

“ขอบคุณพี่ชเนนทร์ที่เตือนนะคะ พักนี้ไม่มีคนมาก่อกวนค่ะ ไม่ว่าจะเป็นใคร ขอเพียงฉันมีเหตุผล ฉันก็ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นค่ะ”

คนที่ผิดคือเปรมา

แม้นฤเบศวร์จะมาให้ท้ายเปรมา เธอก็ไม่กลัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุณณัฏฐาเลย