รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 179

ความจริงแล้วครอบครัวอารองอาสามก็มีทรัพย์สินส่วนตัว แต่ทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขาเมื่อเทียบกับไซม่อนแล้ว ก็ต่างกันราวช้างกับมด

พวกเขาไม่พยายามขยายกิจการของตัวเอง แต่กลับวางแผนแก้แค้นครอบครัวใหญ่ อยากจะมีส่วนแบ่งในมรดกของครอบครัวใหญ่ ถ้าสำเร็จตามแผน อย่างน้อยๆก็จะมีส่วนแบ่งจากมรดกสองสามร้อยล้าน อืม เป็นวิธีที่สบายกว่าการที่ตัวเองตั้งใจทำงานหาเงินเสียอีก

“ลูกรัก ลูกๆๆ”

คุณหญิงธิษณาที่อยู่ในห้องตื่นแล้ว

พอเธอตื่นขึ้นมา ก็เรียกหาลูกรักของตัวเองก่อนเลย เห็นตุ๊กตานอนอยู่ข้างๆตนเอง เธอก็เริ่มเรียกหาเทวิกา

สำหรับคุณหญิงธิษณา เธอคิดว่าเทวิกาชื่อเหมือนกับลูกสาวของตนเอง แล้วเธอก็ชอบเทวิกาด้วย รู้สึกว่าเทวิกามีแรงดึงดูดเธอบางอย่าง ในสายตาของเธอ เธอกับเทวิกาอายุเท่ากัน แต่เธอกลับอดคิดที่จะเห็นเทวิกาเป็นลูกสาวไม่ได้

ตื่นมา ไม่เห็นเทวิกา เธอรู้สึกกลัว

ความรู้สึกกลัวเหมือนคนอื่นจะแย่งลูกสาวเธอไปอย่างนั้น

สองคนพี่น้องหยุดพูดคุยกัน เทวิกายลุกขึ้นเดินไปข้างใน เดินไปพลางก็พูดเสียงอ่อนโยนพลางว่า“คุณน้า ฉันอยู่นี่ค่ะ”

ยังไม่ใช่เวลาที่เธอ จะทำความรู้จักกับพี่ชายแท้ๆ ภายใต้ความเป็นส่วนตัว ทำความรู้จักบรรพบุรุษวงศ์ตระกูลอย่างจริงจัง

ตระกูลสาระทามีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ซับซ้อน ซับซ้อนจนทำให้เทวิกาคิดว่าตระกูลสาระทาก็คือวังหลวง แย่งชิงฟาดฟันด้วยความอิจฉาริษยา

หลายๆเรื่อง ต้องระมัดระวังมากๆ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นรู้ แล้วตอบโต้กลับ

“วิกา”

เมื่อเห็นเทวิกาเดินเข้ามา ความรู้สึกตื่นกังวลของคุณหญิงธิษณาก็ผ่อนคลายลง แววตาเธออ่อนโยน มองวิกาเดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือไปดึงมือเทวิกามา

“ฉันคิดว่าเธอไปแล้ว”

“ตอนคุณน้าหลับ หนูคุยกับคุณประยสย์อยู่ที่ด้านนอกค่ะ”

คุณหญิงธิษณายิ้ม เดินตามเข้ามาอย่างงอนๆประยสย์ พูดว่า “ไซม่อนคุยไม่เป็นหรอก นอกจากคุยเรื่องธุรกิจ หาเงินกับเขา เขาถึงจะเปิดปากคุยด้วย มิฉะนั้นปกติแล้วเขาไม่คุยกับใครหรอก”

“วิกา สองสามวันนี้เธออยู่เป็นเพื่อนฉันได้มั้ย”

เทวิกาพยักหน้า“ได้ค่ะ ฉันเป็นคนทำให้คุณน้าบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล ฉันต้องอยู่ดูแลคุณน้าตลอด จนกว่าจะหายออกจากโรงพยาบาลค่ะ”

อย่างไรเสียในร้านก็กำลังรีโนเวทใหม่ เปิดร้านไม่ได้

ส่วนเธอ เธอเองก็ลดทิฐิลงแล้ว

ไม่ใช่เพราะว่าสถานะที่เปลี่ยนไปของเธอทำให้เธอลดทิฐิลง แต่เพราะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายภายในระยะเวลาอันสั้น ทำให้เธอไม่มีสมาธิเขียนงานอย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงภูมิหลังของตน นึกถึงความซับซ้อนของตระกูลสาระทา เทวิกาคิดว่า หลังจากที่เธอเขียนบทความในมือนั้นเสร็จแล้ว คาดว่าต่อไปจะไม่เขียนอีกแล้ว เพราะว่า เธอไม่มีเวลาแล้ว และก็เป็นเรื่องยากที่เธอจะทำจิตใจให้สงบเพื่อเขียนงาน

อนาคต สิ่งที่เธอจำเป็นต้องทำมีมากมายเหลือเกิน

“มือเจ็บ เจ็บๆ วิกา เป่าๆหน่อย ”

พอพูดถึงแผลขึ้นมา คุณหญิงธิษณาก็ทำเหมือนเด็ก ยกมือสองข้างขึ้นมาตรงหน้าเทวิกา ต้องการให้เทวิกาเป่า

เทวิกาทำตามความต้องการของเธอ เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข ราวกับว่าหลังจากเทวิกาเป่าแล้ว ก็หายเจ็บจริงๆ

เทวิกาอยากจะร้องไห้อีก แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ ไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าแม่แท้ๆ

เธอไม่ทันได้เข้าใจความเจ็บปวดของแม่ที่สูญเสียลูกไปเลย แต่พอเห็นแม่เป็นแบบนี้ เธอรู้สึกเสียใจมาก อยากจะโอบกอดแม่แล้วร้องไห้โฮสักครั้ง

มีเทวิกาอยู่เป็นเพื่อน คุณหญิงธิษณามีความสุขมากทุกวัน แผลที่มือก็หายเร็วมาก

ในวันที่เปรมาถูกปล่อยออกมาจากการกักขัง คุณหญิงธิษณาเองก็ออกจากโรงพยาบาลเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน ผลการตรวจDNAของสองแม่ลูกก็ออกมาแล้ว

ภายในห้องทำงานประธานบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปมีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ ยศพัฒน์และพี่ชายของภรรยาทั้งสองคน

ยศพัฒน์หยิบผลตรวจดีเอ็นเอ ส่งให้กับประยสย์ก่อน

เขารู้สาเหตุที่ประยสย์มีชื่อเหมือนกับพ่อ จากปากของเทวิกา เพื่อให้เกิดข้อแตกต่าง ทั้งสองคนสามีภรรยาจึงเรียกชื่อเดิมของเขา

ตอนที่ประยสย์ยื่นมือออกไปรับกระดาษแผ่นนั้นมา มือเขายังสั่น เขาทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นดีใจ