รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 183

ชเนนทร์“……”

เพื่อนของคุณหญิงธิษณาก็อายุเท่ากับเธอ อายุรุ่นคุณยายหมดแล้วละมั้ง

ทุกคน“……”

คนเป็นแม่ต่างก็เป็นแบบนี้ทุกคน

อาหารมื้อนี้ ทุกคนรับประทานกันอย่างมีความสุขมาก

หลังทานอาหารเสร็จแล้ว ก็พูดคุยกันสักพัก จากนั้นทุกคนจึงลงมาชั้นล่างพร้อมกัน

คุณหญิงธิษณากับลูกชายสองคนแม่ลูกยังพักอยู่ที่โรงแรมเมเปิล พวกเขามาส่งยศพัฒน์กับคนอื่นที่ชั้นล่าง

เทวิกาพยายามโน้มน้าวพี่ชายแท้ว่า “พี่คะ พี่ก็พาแม่เข้าไปพักที่คฤหาสน์เมเปิล ที่นั่นสภาพแวดล้อมดีมาก และปลอดภัยมากด้วยค่ะ”

“โรงแรมเมเปิลก็ปลอดภัยมาก เธอไม่เชื่อใจพี่ชายของเธอ ก็ควรจะเชื่อใจผู้ชายในครอบครัวเธอด้วย”

ประยสย์ยิ้มพลางเอ่ยว่า“สักพักแล้วกัน อีกสักพัก พี่จะมาแม่ไปรบกวนพวกเธอสามีภรรยา”

พวกเขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก

ก่อนอื่น เรื่องนี้ ยังไม่ได้แจ้งกับญาติของทั้งสองฝ่าย

หลังจากเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จแล้ว เทวิกาก็พูดว่า“งั้นพี่ไปส่งแม่ที่ร้านฉันทุกวันนะคะ พวกเราสองคนแม่ลูกจะได้ทำความคุ้นเคยกัน”

“ได้”

ทุกคนเดินออกมาจากโรงแรม แต่กลับเจอคนอีกกลุ่มหนึ่งตรงประตู

ก็คือนฤเบศวร์ที่พาเปรมามากินข้าว

เปรมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรมแอคเซสซ์ใช้เวลาไม่น้อย

ตอนนี้ มาที่โรงแรมเมเปิล กลุ่มของยศพัฒน์ดื่มกินจนอิ่มเตรียมจะไปแล้ว

เปรมายังถือช่อดอกไม้ที่นฤเบศวร์ให้เธอช่อนั้นอยู่

นฤเบศวร์เองก็อ่อนโยนและเอาใจใส่เธอมาก แววตาเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ คนเป็นแม่ทั้งสองคนก็มองดูอย่างมีความสุข จงใจเดินตามหลังพวกเขาสองคน ปล่อยให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกัน

ทั้งสองฝ่ายชะงักฝีเท้า

“ยศพัฒน์”

เปรมาเรียกยศพัฒน์ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ถ้าเทวิกาไม่ได้อยู่ข้างกายเขา เธออาจจะพุ่งเข้าไปหาเขาเหมือนเมื่อก่อน แล้วก็ เจอกับความว่างเปล่าทุกครั้งที่พุ่งตัวไปแม้แต่แขนเสื้อของยศพัฒน์ยังไม่เคยได้แตะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ยศพัฒน์เหลือบมองเธออย่างเยือกเย็น ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่ได้ตอบเธอ

ความดีใจของเปรมาเย็นยะเยือก

ใช่แล้ว ยศพัฒน์แต่งงานแล้ว

เธอมองไปที่เทวิกา เทวิกาเองก็มองเธอ

“เทวิกา เรื่องครั้งนั้น ฉันเป็นคนผิดเอง ขอโทษนะ ความเสียหายในร้านเธอ ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้สองเท่า”

เปรมาก้าวมาข้างหน้าสองก้าว ขอโทษเทวิกาด้วยความจริงใจ

เทวิกาดวงตาเป็นประกาย ใบหน้ากลับเรียบเฉย เธอพูดถึงเรื่องชดใช้ค่าเสียหายว่า“อีกเดี๋ยวฉันจะส่งรายกายของสิ่งที่เสียหายในร้านไปให้คุณเปรมานะคะ คุณเปรมาโอนเงินมาให้ฉันก็ได้ค่ะ”

“วิกา ให้เธอเอาเงินให้คุณตอนนี้เลย”

จู่ๆก็มีใครบางคนพูดขึ้นมา

ตอนที่ทุกคนหันมามองเขา เขาก็อธิบายกับภรรยาที่รักว่า“คุณไม่มีช่องทางการติดต่อเธอ จะส่งให้เธอยังไง”

เทวิกาถามตามสัญชาตญาณว่า“คุณก็ไม่มีเหรอคะ”

“ผมจำเบอร์โทรศัพท์ของเธอไม่ได้แล้ว”

เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เรียกได้ว่าเป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่วัยเด็ก แต่กลับบอกว่าจำเบอร์โทรศัพท์เปรมาไม่ได้

มีดเล่มนี้ มีความแหลมคมพอ

ทิ่มแทงจนเปรมาเลือดโชก

ตอนที่เธอกลับประเทศ เคยส่งข้อความให้เขา และโทรหาเขา

เขากลับบอกว่าจำเบอร์โทรศัพท์เธอไม่ได้ เพราะแบบนี้หรือเปล่า เขาจึงไม่เคยตอบกลับ ข้อความของเธอเลย

ไม่ว่าเขาจำไม่ได้จริงหรือแกล้งจำไม่ได้ ประโยคนี้ของเขาก็ทำให้เทวิกาพอใจได้สำเร็จ

“คุณเทวิกาจำตัวเลขได้หรือเปล่าคะ บอกฉันได้เลย ฉันจะจ่ายให้คุณเดี๋ยวนี้เลย”

แน่นอนว่าเทวิกาจำได้